ေတးဖြဲ႔မသီရာ

တိုလီမိုလီေတြထည့္ေသာ ဘီရိုအေသးေလးကို ရွင္းေတာ့ ဂါဝန္ဝတ္ရုပ္မေလးႏွင့္ ဖန္ပုလင္းေလး ထြက္ လာသည္။ ဇာတ္လမ္းပမာေတြထဲကလို ငိုင္ေတြျငိမ္သက္လ်က္ အေဝးသို႔ေငးရီေနျခင္းမျဖစ္ေနေတာ့။ သို႔ေသာ္ အသာအယာဂရုတစိုက္ႏွင့္ ေသသပ္စြာျပန္ထည့္မိသည္။

          အျပင္ဘက္မွာ မိုးရိပ္မိုးေငြ႔ေတြဆင္ေနတာ သတိျပဳမိသည္။ မၾကာခင္ သည္းသည္းမည္းမည္း ရြာ   ေတာ့မည္လား။ မိုးေရစက္တို႔ေအာက္ရွိ ဆိုင္ကယ္ေလးတစ္စီးကို ျမင္ေယာင္ျဖစ္ျပန္သည္။ မိုးစက္မႈန္မႊား မ်ားေအာက္ မွ ႏူးညံ့ေသာအျပံဳးရိပ္ကို အမွတ္ရေတာ့ မနာက်င္ခဲ့ပါဘူးဟု ဘာသာ မွတ္ခ်က္ျပဳထားခဲ့ေလ   ေသာ ရင္သည္ စစ္ခနဲ ျဖစ္မိေလသည္။

××××××××

        

      သူတို႔အရပ္မွာေတာ့ ျမဴေတြဆိုင္းေနေရာ့မည္။

     စည္းမ်ဥ္းဥပေဒသႏွင့္ လူ႔ေဘာင္ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ားကို ေသြဖယ္ေဖာက္ဖ်က္လိုျခင္း မရွိ   ေသာကိုယ္တို႔ေတြ တပ္ဆင္ခဲ့သည့္ ‘ရိုးသားျခင္း’ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြက္ အရာအားလံုးေနသားတက် မွန္ကန္ခဲ့သည္ဟု မွတ္ယူထား ခဲ့သည္။ ကိုယ္တို႔ ဟူသည့္ ဗဟု၀ုစ္ကိန္းေအာက္တြင္ ကိုယ္၊ သူ ႏွင့္ သူ႔ ဖခင္တို႔ပါ၀င္ေပသည္။ သူ႔အစ္မက တစ္စိတ္တစ္ ေဒသပါ၀င္သေယာင္ထင္ရေသာ္လည္း စင္စစ္ သူမက လမ္းေၾကာင္းကိုေသြဖယ္ေစခ်င္သူ။ သို႔ေသာ္ သူေကာ ေသြဖယ္ေစ ခ်င္သလားဟု ထိုစဥ္အခါမ်ားကေတာ့ ကိုယ္ မေတြးေပးခဲ့သည္မွာ အမွန္ပင္။ သူ႔ဆႏၵကိုရယူရမည္ထက္ ကိုယ္ ႏွင့္ သူ႔ ဖခင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ သည္ သာ ခ်မွတ္ခိုင္မာေစခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သည့္အတြက္ေတာ့ ယခုအခ်ိန္မွ ေနာင္တရမေနသည္ မွာ ေသခ်ာ ပါသည္။

          နာက်င္စရာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မိႈင္းညိဳ႕ခဲ့ေသာအတိတ္ မဟုတ္ပါဘူးဟု တေလ်ာက္လံုးခံယူထားလ်က္ သည္းသည္း မည္းမည္းရြာေနေသာ မိုးစက္မ်ားကိုျမင္တိုင္း တစ္ခဏေတာ့ ေငးစိုက္မိသားပင္။           

              အမိုးခၽြန္ခၽြန္ႏွင့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးမ်ားကို ေတြ႔မိတိုင္းေလ်ာက္လက္စ ေျခလွမ္းတို႔အခိုက္အတန္႔ေတာ့ တံု႔ျဖစ္ရ သည္။ ေမြးရပ္ေျမမွာ မတည္ရွိေတာ့သည့္တိုင္ အမွတ္ရေလေသာပံုရိပ္တို႔က လြန္ေလျပီးေသာ ကာလတြင္ က်န္မေနရစ္ဘဲ ရွင္သန္ရာဘ၀တေလ်ာက္ ခါတရံဖ်တ္ခနဲ ေပၚ,ေပၚ လာသည္ကို ဘ၀င္က်လွ သည္ မဟုတ္ေပမယ့္ မတတ္သာစြာ လက္ခံ ရပါသည္။

××××××

          ဆယ္တန္းေျဖျပီးကတည္းက Study Guide လုပ္လာခဲ့ေသာ ကိုယ္ သည္ ဘြဲ႔ရျပီးခ်ိန္တြင္ ကိုယ္ပိုင္စာသင္ ေက်ာင္းမ်ား၌ Second Teaching အျဖစ္လုပ္ကိုင္ခဲ့ျခင္းသည္ အထူးအေထြေတာ့မဟုတ္။ လုပ္သက္မ်ားစြာၾကီးရင့္ေသာ နာမည္ရဆရာ/ဆရာမၾကီးမ်ားက ဘာသာျပဆရာမ်ား၊ ကိုယ္တို႔ေတြက ထိုဘာသာအသီးသီးကို ေနာက္မွလိုက္၍ျပန္လွန္ ေလ့က်င့္၊ စာေမးပြဲစစ္၊ လိုအပ္လွ်င္ထပ္မံရွင္းျပေသာ Second Teaching မ်ား။ ေဘာ္ဒါမ်ားရွိ Study Guide မ်ားကေတာ့ ကိုယ္တို႔ေတြ ခ်မွတ္ေပးေသာ တစ္ေန႔တာကို ကူက်က္ေပးရံု၊ ထိုင္ေစာင့္ေပးရံုသာျဖစ္သည္။ ကိုယ္ပိုင္စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ၏ အေလ့အထကဤသို႔ပင္။

          ကိုယ္ Study Guide လုပ္ခဲ့စဥ္က ဘာသာရပ္အားလံုးေလ့လာကၽြမ္း၀င္ႏိုင္ရံုသာမက ကိုယ္တိုင္ေမးခြန္းထုတ္၊ ကိုယ္တုိင္သင္ၾကားႏိုင္ခဲ့သည့္အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈေတာ့ရွိခဲ့သည္။ အလြတ္ Guide ႏွင့္ ေဘာ္ဒါ Guide တူသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ေဘာ္ဒါ Guide တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ဂုဏ္ထူးပါစရာမလို။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာစာေတြ အလြတ္ရ ေက်ညက္ စရာမလို၊ ညဘက္စာက်က္ခ်ိန္ထိုင္ေစာင့္ေပးကာ (လိုအပ္လွ်င္) ကူက်က္ေပး၊ အလြတ္ေရးၾကသည့္ က်က္စာမ်ားကို အေျဖႏွင့္တိုက္ၾကည့္ဖ်က္ေပးကာ နာမည္ႏွင့္အလိုက္စာရင္းျပဳစုေပးရန္ပင္။

          အလြတ္ Guide မ်ားကေတာ့ ဘာသာရပ္အားလံုးေက်ညက္ရသည္။ သင္ၾကားႏိုင္ရသည္။ တိုတို ထြာထြာ ေမးခြန္း မ်ိဳးက အစ ေက်ာင္းသားေမးလွ်င္ေျဖေပးႏိုင္ေအာင္ သိထားရသည္။ ဂုဏ္ထူးရည္မွန္း   ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ပိုဆိုးပါသည္။ ျဖတ္ထိုးဥာဏ္ႏွင့္ စဥ္းစားဥာဏ္ရင့္သန္ေလေသာ   ေက်ာင္းသား၏အသိကို ပိုမိုလင္းလက္ေစဖို႔ ထို Guide က မ်ားစြာေရွ႕ေရာက္ေနဖို႔လိုအပ္လွသည္။   ေအာင္ဖို႔ရန္ပင္ မနည္းဆြဲယူရေလေသာ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးအတြက္က်ျပန္ေတာ့ အလြယ္က်က္မွတ္နည္း short cut မ်ားသိရွိရန္လိုအပ္ျပန္ေလသည္။

             ကိုယ္ သည္ ထိုထိုေသာ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားမွာ က်င္လည္ခဲ့သည့္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္စာသင္   ေက်ာင္း မ်ား၏ Second Teaching အျဖစ္ကို လြယ္လင့္တကူ ရရွိခဲ့ပါသည္။

          Second Teaching စာသင္ႏွစ္ ဒုတိယႏွစ္မွာ သူ႔ကိုသိရပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ဆယ္တန္းေအာင္ စာရင္း ထြက္ ရွိျပီး ဆယ္ရက္အၾကာမွာ ဖြင့္လွစ္ေသာ Repeater တန္းခြဲသို႔ ေရာက္ရွိလာသူထဲမွ တစ္ဦး ပင္။ ေက်ာင္းလာအပ္သည့္ေန႔ မွာမွ မိုးျဖိဳင္ျဖိဳင္က်သည္ႏွင့္တိုးကာ တိုကပ္ေသာဆံပင္ေတြ ပိျပားကာ ၾကြက္စုတ္ကေလးႏွယ္ ျဖစ္ေနသည့္သူ႔ကို ခရီး ဦးၾကိဳျပဳရင္း ကုိယ္ ေမးခဲ့သည္။

          ‘လူၾကီးေတြေနာက္မွာထင္တယ္။ ေခၚလိုက္ေလ သား’

          ‘မပါဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာ အပ္လို႔ရတယ္မလား’

          ေရစက္ေတြကို လက္ႏွင့္သပ္ခ်ရင္း တံု႔ျပန္ေမးလိုက္မႈေၾကာင့္ ကိုယ္ ပင္ အတန္ငယ္ေၾကာင္အ သြားသည္။ စင္စစ္ ေက်ာင္းအပ္လက္ခံျခင္းဟူသည္ ကိုယ္တို႔ႏွင့္သက္ဆိုင္ေသာ အခန္းက႑မဟုတ္။ သက္ဆုိင္ရာစာေရးမေလးကစာရင္း ေရးသြင္းကာ ေဘာ္ဒါအုပ္ဆရာႏွင့္ ေက်ာင္းသားမိဘ ေဆြးေႏြးေျပာဆို အပ္ႏွံၾကသည္ပင္။ ေဘာ္ဒါအုပ္ဆရာ ဆင္းမလာ ေသးခင္ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနသည့္ သူ႔ကို အထုပ္ အပိုးေတြႏွင့္ ေတြ႔လိုက္ ရ၍ ေမးလိုက္   ျခင္းသာ။ အုပ္ထိန္းသူမပါဘဲ အထုပ္ေတြႏွင့္ မိမိဘာသာ ေရာက္ ခ်လာေသာ ေက်ာင္းသားကိုေတာ့ တရံခါမွ မေတြ႔ခဲ့ဖူး။

          ေဘာ္ဒါအုပ္ဆရာဆင္းလာျပီး စကားေျပာဆိုေသာအခါ အခါတုိ္င္းႏွယ္ နားေနခန္းမသြားေတာ့ဘဲ ကိုယ္ ရွိေနခဲ့ သည္။ စူးစမ္းခ်င္စိတ္လည္းပါမည္။ ဆရာမည္သို႔ဆံုးျဖတ္မည္လဲ နားေထာင္ခ်င္တာလည္း ပါေကာင္း ပါ,ပါမည္။

          အမွန္တကယ္ပင္ အုပ္ထိန္းသူမိဘက ဤေျမ၊ ဤေရမွာမရွိဘဲ တစ္ဦးတည္းတည္ရွိေနသည္ကို သိရေသာအခါ ဆရာတင္မက ကိုယ္ပါ မ်က္ခံုးပင့္ကာေခတၱေတာ့တိတ္ဆိတ္သြားၾကသည္။ တာ၀န္ယူ အပ္ႏွံမည့္သူမရွိသည့္ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ကို သည္အတိုင္းအလြယ္တကူလက္ခံလိုက္ရန္ မည္ သည့္ေက်ာင္းကမ်ား ခြင့္ျပဳပါမည္လဲ။

          ‘ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ တာ၀န္ယူႏိုင္ပါတယ္။ ေဖေဖက ေနာက္သံုးလၾကာရင္ လိုက္လာေပးမွာပါ။ အခုလပိုင္း က ေဖေဖတို႔အလုပ္က ခြင့္ယူလို႔မရလို႔။ ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲက်မွာ ၾကိဳသိေနလို႔ တန္းခြဲဖြင့္တဲ့အခ်ိန္မီေအာင္ ျပန္လာခဲ့တာ’

          ေဘာ္ဒါအုပ္ဆရာကအထုပ္ေတြႏွင့္ ေရာက္ခ်လာေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေမာင္းထုတ္   ျခင္းမျပဳျငား တန္းခြဲသို႔တက္ေရာက္ခြင့္ကိုမူ မျပဳေသး။ အုပ္ထိန္းသူအပ္ႏွံျခင္းမရွိေသးဘဲ တန္းခြဲေက်ာင္း သားမျဖစ္ေသး။ သို႔ေသာ္ ေဘာ္ဒါတြင္ေနထိုင္ခြင့္ကိုကားျပဳမည္။ ဖခင္အလာကို ေစာင့္ေနရင္း အျခား သူ မ်ားႏွယ္ စာလိုက္မီေစရန္ သီးသန္႔ guide ႏွင့္သင္ရမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ေပးေလသည္။

          ေနာက္ဆံုးေတာ့ထိုသို႔ေသာ ဘာသာစံုသင္ႏိုင္သည္က ဆရာအနည္းငယ္သာရွိရာ ကိုယ့္အေပၚ သို႔ သာ တာ၀န္ပံု က်လာေတာ့သည္။ ေကာင္ေလးက တစ္စံုတစ္ခုေျပာလိုဟန္ရွိေသးေပမယ့္ စိတ္ဆံုးျဖတ္ လိုက္ဟန္ျဖင့္ ဘာမွမေျပာေတာ့ ဘဲ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုသာ အသာတၾကည္လက္ခံလိုက္ပါသည္။

×××××

          Repeater ဟု ကိုယ္တို႔ေတြ အမည္သညာေခၚေ၀ၚၾကေသာ တန္းခြဲတိုင္းကို သင္ရတိုင္း လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔ကာ စိတ္ခ်မ္းသာသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးေတြ႔ရခဲသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေကာင္ေလးကို သီးသန္႔သင္ခြင့္ရေသာအခါ နာခံရိုက်ိဳးကာ ေသသပ္စြာလုပ္ကိုင္တတ္သူျဖစ္ရေၾကာင္း သိရေသာအခါ အံ့ၾသမိရေသးသည္။

          ဘယ္လိုလုပ္မ်ား ႏွစ္က်ျဖစ္လာပါလိမ့္..။ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္ရေလာက္ေအာင္ပင္ လက္ေရးလက္သား ကအစ ေသေသ သပ္သပ္။ စာကိုႏႈတ္တိုက္အလြတ္မက်က္ဘဲ မွတ္စုထုတ္မွတ္သားေလ့ရွိေသာ အက်င့္ သည္ လူညံ့ေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။

သို႔ေပမယ့္ သိပ္ထက္ျမက္လြန္းကာ သင္သမွ်ေရွ႕ကတေျပးတည္းေျပးေနသည့္   ေက်ာင္းသားမ်ိဳး လည္း မဟုတ္ သျဖင့္ ျပီးခဲ့သည့္ႏွစ္က သတ္မွတ္ဂုဏ္ထူးမမီမွာစိုး၍ ဖ်က္ခ်သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ သူ႔ကို ေမးၾကည့္ ေတာ့လည္း ဖ်က္ခ်တာမဟုတ္ေၾကာင္း ေအးေအးသက္သာ,သာ   ေျပာေလ သည္။ ဒီေတာ့လည္း ၾကာရွည္ဦးေႏွာက္ အေျခာက္မခံဘဲ သင္စရာရွိတာသာ ျပည့္စံုေအာင္သင္ဖို႔ပင္။ စာေတာ္ေသာေက်ာင္းသားကို ထိန္းကြပ္ခြင့္ရသည္မွာ ကိုယ္ တို႔ ဂိုက္ေလာကသားမ်ားအတြက္ ဆုလာဘ္ တစ္ခုပဲ မဟုတ္ေပလား။

သံုးလခန္႔ၾကာလွ်င္ လိုက္လာမည္ဆိုခဲ့ေလေသာ သူ႔အေဖသည္ ေလးလေက်ာ္ကာလၾကာမွပင္ လိုက္လာႏိုင္ခဲ့ ေတာ့သည္။ လာျပန္ေတာ့လည္း ခဏတျဖဳတ္ႏွယ္ပင္။ သူ လိုေသာခြင့္ရက္ရွည္က မရ   ေသးတဲ့။ ေက်ာင္းအပ္လက္မွတ္ လာထိုးေပးရံုႏွင့္ပင္ တူလွသည္။ ေက်ာင္းတြင္လည္း ၾကာရွည္ေနရန္ပင္ အခ်ိန္ရပံုမရ။

ကိုယ့္ကိုပင္ အာရံုစိုက္မိပံုမရေသာ္လည္း ကိုယ့္အတြက္ကေတာ့ သူ႔အေဖကို ထိုအခ်ိန္တြင္ စကား   ေတြေျပာစရာ ရွိေနခဲ့ေပျပီ။ ယမန္ႏွစ္က ေကာင္ေလးရံႈးနိမ့္ရျခင္းအေၾကာင္းကို အရိပ္အျမြက္သိျမင္   ေနခဲ့ျပီျဖစ္ရာ ထို႔အတြက္ ေဆြးေႏြး လိုေနခဲ့လွသည္။

ေကာင္ေလး ယူထားခဲ့တာ အတြဲ (၇) ဟုေခၚတြင္ၾကေသာ ဘိုင္အိုပါ၀င္ေသာအတြဲျဖစ္ေလသည္။ က်န္ေသာ ဘာသာရပ္ ေျခာက္ခုလံုးတြင္ လိုက္မီရံုမက အမွတ္မ်ားသည့္ဘက္သာေရာက္ေနခဲ့ေသာ သူ သည္ ဘိုင္အိုဘာသာ ရပ္ တြင္ကား အကုန္အစင္မွတ္မိဖို႔ ခဲယဥ္းလွသည္။ တစ္ပတ္တစ္ခါ test, တစ္လ တစ္ၾကိမ္ စာေမးပြဲမ်ားတြင္ သိပ္မသိသာလွ ေသာ္လည္း ရက္မ်ားစြာေက်ာ္လြန္ျပီး လ အေရအတြက္ မ်ား လာသည္ႏွင့္အမွ် သင္ခန္းစာအခန္းမ်ားလည္း မ်ားလာသည္ ျဖစ္ရာ သူ မွတ္မိႏိုင္စြမ္းမရွိသည္ကို တစစ သိျမင္လာသည္။ ထိုအခါမွ ကိုယ္ ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္သည္… ထိုဘာ သာရပ္တြင္ သူ အားနည္း လြန္းလွသည္။ ထို႔အျပင္ စိတ္ကိုမ၀င္စားလွသည္တဲ့ေလ။

ထိုအေၾကာင္းေတြကို သူ႔အေဖအားေျပာျပေတာ့ မတုန္မလႈပ္ ခပ္မဆိတ္သာလွ်င္..။

‘ဆယ္တန္း စ တက္ကတည္းက သူ ဘိုင္အိုဘာသာမလိုခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္..ကၽြန္ေတာ့္ ဆႏၵကေတာ့ ဘယ္ ႏွစ္ ႏွစ္က်က် က်ပါေစ…အျမင့္ဆံုးဘာသာတြဲနဲ႔ပဲ ေအာင္ရမယ္..တက္ကို တက္ရမယ္ လို႔ ေျပာထားခဲ့တာ’

အံ့ၾသရလြန္းသျဖင့္ ကိုယ္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာႏိုင္။ ဘာသာတြဲေတြ ခြဲေ၀သတ္မွတ္မႈက အနိမ့္အျမင့္ ခြဲျခားထားျခင္းမွ မဟုတ္တာပဲ။ မိမိ အားသန္ရာ၊ ႏွစ္သက္ရာ ဘာသာရပ္ေတြ စိတ္ၾကိဳက္ေရြးယူႏိုင္ဖို႔ပင္။ အတြဲ (၇) ကိုမွ အျမင့္ဆံုးဟု ဘာ ေၾကာင့္မ်ားသတ္မွတ္ေနပါလိမ့္။

သို႔ေသာ္ အခ်ိန္ကာလအေနျဖင့္လည္း ဘာသာတြဲေျပာင္းယူရန္ မသင့္သည့္အခ်ိန္ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ အျခားတစ္စံုတစ္ရာမဆိုေတာ့ဘဲ သူ႔အတြက္လိုအပ္ႏိုင္သည့္ စာအုပ္စာတမ္းႏွင့္ တစ္လတစ္ၾကိမ္   ျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသား၏အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္နားေထာင္ေပးဖို႔၊ ဂရုတစိုက္လုပ္ေပးဖို႔သာ မွာရပါ သည္။

သို႔ေပမယ့္ ထို တစ္ရက္သာျမင္ခြင့္ရခဲ့ေသာ သူ႔အေဖသည္ ေနာက္ထပ္ လ ေတြ ေက်ာ္လြန္ျပီးခဲ့ သည္ အထိ ေရာက္မလာေတာ့ျပန္။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတိုင္းျပည္ရွိအလုပ္တာ၀န္ေၾကာင့္ မၾကာခဏျပန္လာရန္ မျဖစ္ဆုိတာကို ေတြးမိေသာ္ လည္း ေလလိႈင္းေတြမွတဆင့္ေတာ့ သတင္းစကားေမးေစခ်င္မိသားပင္။ သို႔ေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ေက်ာင္းလခေတြေတာင္ ႏွစ္ကုန္အထိတစ္ခါတည္းေပးသြင္းသြားရာ ကိုယ္ကေမွ်ာ္   ေသာ္လည္း အခ်ည္းႏွီးသာ။ သူ႔ သားအတြက္လစဥ္ေငြေတာင္ ဘဏ္မွာအပ္ေပးခဲ့သည္ဆိုပဲ။ ကေလး တစ္ေယာက္အတြက္ မျဖစ္သင့္ေသာ္လည္း သူ႔သားႏွင့္ သူ႔အေဖကေတာ့ ျပႆနာ မရွိ ေအးေဆး လို႔ေန သည္။

စာသင္ခ်ိန္ ေလးလခန္႔သာရွိေတာ့ေသာအခ်ိန္ကာလက သူ႔အတြက္စိုးရိမ္ပူပန္ရျခင္း တို႔ျဖင့္   ေလးလံလွသည္။ ပံုမွန္ဂိုက္ခ်ိန္ထက္ ပို၀င္ေပး၊ ေလ့က်င့္ေပးရလြန္းသျဖင့္လည္း သူ႔ဦးေႏွာက္သည္ ပိုမိုအံုမိႈင္းေစသည္လားမသိ။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသား၏ ပင္ကိုထိုးထြင္းႏို္င္စြမ္းကို ဗဟိုျပဳသင္ၾကားေနရန္ မွာလည္း အခ်ိန္ကမရွိေတာ့ပါ။ သူ မုန္းတီးလွေသာ ၾကက္တူေရြးႏႈတ္တိုက္ျဖင့္ ကိုယ္ သည္ တုတ္တျပက္၊ ဓားတျပက္လူၾကမ္းတစ္ေယာက္နီးပါးပင္။

နာခံလြယ္ရွာေသာ၊ ေအးေဆးျငိမ္သက္ေသာ သူ သည္ ရန္လိုျငင္းဆိုျခင္းျဖင့္ ဂ်စ္ကန္ကန္ေတာ့ မျပဳမူခဲ့ရွာပါ။ သို႔ေသာ္ ဘိုင္အိုမက်က္ခ်င္ဘူးရယ္ဟု မၾကာခဏျငင္းဆန္ေလရာ ထိုကိစၥႏွင့္ေတာ့   ျပႆနာမၾကာခဏျဖစ္ရပါေလ သည္။တစ္ခါသားေသာ္ ‘ဘိုင္အိုစာအုပ္ယူလာခဲ့’ ဟုေစခိုင္းသည္ကို ရူပေဗဒဘာသာရပ္သာ ယူလာလ်က္ သူ စိတ္ ထက္ သန္ေသာ ပုစၦာရပ္မ်ားသာ ထိုင္တြက္ေနေတာ့ ဆရာဟူေသာမာန္ႏွင့္ ေဒါသကထြက္ရသည္။

‘အဲဒီ့ physics က မင္း တြက္လြန္း၊ ေလ့လာလြန္းအားၾကီးလို႔ ဂုဏ္ထူးမွတ္ေက်ာ္ေနေလာက္ျပီ။ ဘိုင္အိုက ေအာင္ မွတ္ကို မရေသးဘူး..။’

သူသည္ ခပ္မဆိတ္သာ ေနလ်က္ ခြန္းတံု႔မျပန္။

‘ထံုေပေပ လုပ္မေနနဲ႔ စည္သူ။ တစ္ဘာသာ ရံႈးရင္လည္း ရံႈးတာပဲ…။ က်န္တာေတြ မိုးပ်ံေနလည္း အလကားပဲ…။ နားလည္လား။’

က်က္မွမက်က္ခ်င္တာဟု ကိုယ့္ကိုတိုက္ရိုက္မဆိုေသာ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သံက ကိုယ့္ေဒါသဒီဂရီ ကိုျမင့္တက္ သြားေစခဲ့သည္။ ကရုဏာေဒါသကိုေက်ာ္လြန္လ်က္ ငါ ဟူေသာမာန္ႏွင့္ပါ နစ္နစ္နာနာေျပာမိ ခဲ့ေလသလားမသိ။ သတိ၀င္ လာေတာ့ ေကာင္ေလး သည္ မ်က္ရည္စတို႔စိုစြတ္လ်က္ ႏႈတ္ခမ္းေတြ တင္း တင္းေစ့ထားခဲ့ျပီ။

ထိုအခါက်ျပန္ေတာ့ စိတ္ကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးေလ်ာ့ခ်ကာ ‘ကဲ ကဲ သြားနားေတာ့’ ဟုသာ တိုးတိတ္ စြာေျပာလ်က္ တစ္ေန႔တာစာသင္ခ်ိန္ကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့ရျပန္သည္။

×××××

ေနာက္ရက္ စာသင္ခ်ိန္အျပီးအိမ္သို႔ျပန္အေရာက္ ကိုယ္ကိုင္ရာအိတ္အတြင္း အမွတ္မဲ့ၾကည့္ လိုက္ေသာ္ စာအိတ္ ျဖဴေလးတစ္အိတ္ကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ဇေ၀ဇ၀ါျဖင့္စာအိတ္ျဖဴေလးကို ဖြင့္ဖတ္မိ   ေသာ ကိုယ္ သည္ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္း ၀ယ္ ရပ္မိသူပမာတလွပ္လွပ္ျဖစ္လွသည္။ သံုးႏွဳန္းေသာ နာမ္ စားမ်ားက ရိုးစင္းေပမယ့္ ခံစားမွဳအရိပ္အေယာင္က နက္ရိႈင္း ေနသည္ကို သတိျပဳမိေတာ့ ကိုယ္ သည္ တဒဂၤဆြံ႔အေနသူႏွယ္ ငိုင္ေတြျငိမ္သက္ေနသည္။

စာဆံုးေသာ္လည္း ကိုယ္သည္ ျငိမ္သက္ေနျမဲ။ တစ္စံုတစ္ရာေသာအျပဳအမူ၊ အေျပာအဆို တို႔ လြဲမွားခဲ့ျပီေလလား ဟု အျပစ္မကင္းေသာစိတ္ခံစားမွဳႏွင့္ မသက္မသာျဖစ္မွဳက လူကိုလႊမ္းျခံဳေနသည္။

‘ကၽြန္ေတာ္ စ ေရာက္လာကစကတည္းက အစ္မနဲ႔သင္ခဲ့ရတာပါ။ တျခားဆရာ/ဆရာမေတြနဲ႔သာ မရင္းႏွီးရွိ ရ မယ္။ အစ္မကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရင္းႏွီးဆံုးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲကျဖစ္သမွ်၊ နာက်င္သမွ် ခံစားခ်က္ေတြကို ဘယ္တုန္း ကမွ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာခြင့္မရခဲ့ဘူး။ အစ္မက နားေထာင္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ဖြင့္ႏိုင္တာ၊ ေျပာရဲတာ၊ စိတ္ထဲေႏြး ေထြးေစခဲ့တာ အစ္မပဲ ရွိပါတယ္။ အစ္မေျပာသမွ်စကား   ေတြလည္း အကုန္နားေထာင္ခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ကလန္ကဆန္ လုပ္မိတာမ်ိဳး မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဟိုေန႔က အစ္မက်က္ခိုင္းတာမက်က္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ ဘိုင္အိုကို စိတ္မ၀င္စားတာလည္း ပါသ လို အစ္မက   ေက်ာ္သူႏိုင္ တို႔ အဖြဲ႕ကိုက် ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ့္က်ေတာ့ မ်က္ႏွာတင္းတင္းနဲ႔ ေဟာက္လို႔ စိတ္မ ေကာင္းျဖစ္ျပီး လုပ္မိတာ။ ေနာက္ကို အစ္မ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကတိေပး ပါ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အစ္မစိတ္ဆိုးေနတာ ျမင္ရတာ အရမ္း၀မ္းနည္းမိတယ္။   ေနာက္တစ္ခါမျဖစ္ေစရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သည္အရုပ္ေလးက ဟိုတစ္ပတ္ကတည္း က ၀ယ္ထားတာပါ။ အခုထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္’

ဂါဝန္ကားကားေလးႏွင့္ ဗိုလ္မရုပ္ေလးသည္ ကိုယ့္ကိုျပံဳးရႊင္စြာရယ္ျပေနသည္။ လက္တစ္ေခ်ာင္း စာအရုပ္ငယ္ ေလးကိုၾကည့္ကာ လူသည္ေယာင္နန။ တစ္စံုတစ္ရာမွားယြင္းခဲ့ျပီဟုဆိုလ်င္ ဘယ္အရာမ်ား ကပါလိမ့္။ ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ ယိမ္းယိုင္ခဲ့ျပီဆိုလ်င္ တည့္မတ္ရန္မွာ ကိုယ့္ တာဝန္သာ။ မနက္ျဖန္အ တြက္ စကားလံုးေတြစီကာစဥ္ကာစဥ္းစားရင္း တစ္ ညတာေတာ့ အိပ္စက္ျခင္းမဲ့ရျပန္ေလသည္။

×××××

ျပတ္သားမာေက်ာျပဖို႔ဖန္တီးခ်က္သည္ စင္စစ္ေတာ့ထင္သေလာက္မေခ်ာေမြ႔လွ။ ကိုယ့္စကား တစ္ခ်က္အမာ တြင္ ပ်က္ယြင္းသြားေလ့ရွိေသာ သူ႔မ်က္ႏွာကိုျမင္ရတိုင္း ျပဳမူခဲ့သမွ်သည္ မွန္ကန္ပါ၏လား ဟု မၾကာခဏေတာ့ ေမးခ်က္ ထုတ္မိရသည္။ စကားတစ္ခြန္းဆိုဖို႔ခဲယဥ္းလွသည့္ သူ႔စရိုက္ကို ေစ့ငွမိေတာ့ သည္အတိုင္းမသိက်ိဳးကၽြံျပဳလည္း ျပီးတာပဲ ဟု အေတြးကေရာက္ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ ဆံုးျဖတ္ရန္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ေတာ့ ေန႔စဥ္လိုလက္ကိုင္အိတ္ထဲေရာက္လာသည့္   ေရာင္စံုစကၠဴ   ေတြႏွင့္ ျပဳလုပ္ ထားသည့္ ၾကိဳးၾကာငွက္ရုပ္ကေလးေတြကိုပါ မသိဟန္ျပဳရျပန္သည္။ ျပင္ပတြင္ မသိဟန္   ျပဳေသာ္လည္း အိမ္ေရာက္လို႔ ၾကိဳးၾကာကေလး၏ ေတာင္ပံေအာက္ေျခမွ ရက္စြဲႏွင့္ နာမည္ကိုျမင္ရတိုင္း ရင္က နာနာက်င္က်င္။

ဒီလိုနာမည္ေရးထိုးမွဳကို သူ႔စာအုပ္တိုင္း၊ သူ႔အသံုးအေဆာင္တိုင္းမွာ ေရးထိုးထားခဲ့တာ ကိုယ္ ျမင္   ေတြ႔ခဲ့ရတာ ၾကာခဲ့ျပီ။ ကေလးမို႔အတတ္ဆန္းထြင္ စာလံုးေတြႏွစ္ခါထပ္ေရးသည္ဟု ကာလရွည္ၾကာ ထင္ခဲ့မိေသာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထံုအ ရန္ေကာဟု အျပစ္တင္မိသည္။ ယခင္ကအမွဳမဲ့၊ အမွတ္မဲ့ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္ လည္း ယခုကာလေတြမွေတာ့ ထိုစာလံုးေတြ၏ အဓိပၸာယ္ကိုမွန္းဆႏိုင္ခဲ့ျပီ။

‘Sitthhuu’

သူ႔ အမည္ႏွင့္ ကိုယ့္အမည္တစ္လံုး ေရာေႏွာေရးထိုးသည္ကို ကိုယ္ နားလည္သိရွိခဲ့ျပီ။

သူ႔အေဖစီစဥ္ေပးထားခဲ့ေသာ စာသင္ခ်ိန္ႏွစ္ခ်ိန္စာက ကိုယ္တို႔ေတြကို ပိုမိုနီးကပ္ေစခဲ့သည္။ သာမာန္စာသင္ခ်ိန္ က တစ္ေန႔ႏွစ္နာရီႏွင့္ တစ္ပတ္ေလးရက္ျဖစ္ရာ ကိုယ္တို႔ေတြ႔ရွိခ်ိန္သည္ ရက္သတၱပတ္လံုး တစ္ေန႔ႏွစ္နာရီခြဲ..။ စာေမးပြဲ နီးလာ၍ ညဘက္စာက်က္ခ်ိန္ေတြ ေဘာ္ဒါမွာထံုးစံႏွယ္ စီစဥ္ရေတာ့ ေဘာ္ဒါဂိုဒ္သမားေတြက ေန႔စဥ္အိပ္ေပးရျပီး ျပင္ပမွ ကိုယ္အပါအဝင္ အျခားဂိုဒ္ဆရာအခ်ိဳ႕က ရက္ျခားလာအိပ္ေပးရသည္။

ကိုယ္အိပ္ေသာညေတြမွာ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ကာလာေပးတတ္ေသာ သူ႔ကိုမာန္မဲကာ တားျမစ္ရေသး သည္။ သည္ အခ်ိန္ဟာ သူတို႔အပါအဝင္ေက်ာင္းသားတိုင္းအတြက္ အေရးၾကီးေသာအခ်ိန္ေတြ၊ သူတို႔ လိုသည့္ ကိစၥဝိစၥေတြေတာင္ ကိုယ္တို႔က လုပ္ေပးသင့္လုပ္ေပးရဦးမည္။ စာမွစာ သင္ရိုးကိုမုန္းတီးသူျဖစ္   ေသာ္လည္း ကိုယ္ တတ္ႏိုင္ေသာ သင္ၾကား ေရးက စာမွစာ သာ။

တစ္ခါတရံတြင္ေတာ့ ႏွဳတ္တိုက္က်က္ရသည့္ သင္ခန္းစာေတြကို ျငီးေငြ႔လွစြာ လေရာင္ေအာက္ တြင္ စာအုပ္ေတြ က်ဲျဖန္႔ခ်လ်က္ စကားစျမည္ထိုင္ေျပာဖူးသည္။ ေအးေဆးသည္ဟုထင္ရေသာ သူသည္ ထိုစဥ္တြင္မေတာ့ သင္ခန္းစာေတြ ၏ အႏွစ္သာရမဲ့မွဳကို ခ်က္က်လက္က်ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေျပာျပန္ေလ သည္။ ထိုအခါမ်ားမွာ ျပံဳးရိပ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ကိုယ္ ျငိမ္ သက္စြာနားေထာင္ေပးခဲ့ဖူးသည္။

သူ႔ဖခင္၏ ဘာသာရပ္ေရြးျခယ္မွဳ၊ ကိုယ္အပါအဝင္ ဆရာ/ဆရာမေတြ၏ ေအာင္မွတ္ထက္   ေက်ာ္လြန္၍ရေအာင္ တြန္းအားေပးမွဳေတြကို သူ ေအာင့္အီးသည္းခံခဲ့ရပံုေပၚသည္။ စိတ္ခ်ရေသာ အေျခ အေနတစ္ခုေသာ ေရာက္ေနျပီျဖစ္ေသာ ကိုယ္တို႔စိုးရိမ္ခဲ့ရသည့္ ဘိုင္အိုဘာသာရပ္ကို စာလံုးမ်ားခ်ည္း သက္သက္ ဇြတ္က်က္ခဲ့သည္ဟု သူဆိုခဲ့ေသာအခါ ကိုယ္ အသံထြက္ရယ္ေမာမိသည္။ ပင္ကိုသိျမင္ႏိုင္ စြမ္းရွိသည့္ သူ သည္ ဘိုင္အိုေမးခြန္းလႊာကိုလည္း က်က္ထားေသာစာလံုး ေတြႏွင့္ အေမးဝါက် အခ်ိဳ႕ သာ ေရာစပ္ဘာသာျပန္လ်က္ ခန္႔မွန္းေျဖသည္ဟု ျပန္လွန္ေျပာေတာ့ ကိုယ္ ေခါင္းယမ္းရင္းက ဘာမွ မတတ္ႏိုင္စြာ ရယ္ရံုသာ။ ေဘာ္ဒါတြင္း မၾကာခဏစစ္ေသာ စာေမးပြဲမ်ားတြင္ သူ ေကာင္းစြာ အျဖတ္ အေတာက္ျဖင့္ ေျဖႏိုင္ခဲ့သည္ပဲ။ မၾကာမီေျဖဆိုေတာ့မည့္ စာေမးပြဲၾကီးတြင္လည္း ေျဖႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သည္ ဘာသာရပ္ကိုေတာ့ စာလံုးမ်ားမွတစ္ပါး အဓိပၸာယ္ေတာင္သိရန္မၾကိဳးစားခဲ့သည္ကို ကိုယ္ႏွင့္သူမွ လြဲ၍ သိႏိုင္သူမရွိ။

‘ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲေအာင္ျပီးရင္ ေဖေဖ ႏွစ္သက္တဲ့ ဘာသာရပ္တစ္ခုခုပဲယူေပးရဦးမယ္ ထင္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ေလ့လာခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ ဘယ္ေတာ့ ျဖစ္လာမလဲ…. အဲ့အခ်ိန္   ေကာ ေဖေဖ ခ်ေပးတဲ့ လမ္းေၾကာင္း ေပၚက ဆင္းႏိုင္ပါဦးမလား။ တစ္ခါတေလေတာ့ ရွင္သန္ျခင္းဟာ အဓိပၸာယ္မရွိသလိုပဲ အစ္မ’

သူ႔ကို ရုတ္တရက္ဘာစကားဆိုရမည္မသိ။ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ ရွင္သန္ျခင္းလား မေသခ်ာေတာ့ သူ႔ ကို ႏွစ္သိမ့္ေပးရန္ ကိုယ့္တြင္လည္း စကားက မရွိျပန္။

×××××

စာေမးပြဲျပီးဆံုးျပီး ေနာက္ရက္မ်ားမွာ ကိုယ့္ထံေရာက္လာသူက သူ မဟုတ္ဘဲ သူ႔အေဖျဖစ္ေနခဲ့ သည္။ တစ္ႏွစ္ ပတ္လံုးမျမင္ေတြ႔ရေသာ သူ႔အေဖကို စာေမးပြဲျပီးခ်ိန္မွ ျမင္ရေတာ့ ကိုယ့္စိတ္က မ်က္ ခ်င္ခ်င္။

သူ႔အေဖ၏ သမားရိုးက်ဆန္ေသာ ေက်းဇူးတင္စကားမ်ားၾကားမွာ အလိုက္သင့္ျပန္လည္ျပံဳးရင္း ရွိေနဆဲ ေနာက္ ဆက္တြဲစကားေတြၾကားရျပန္ေတာ့ မ်က္ခံုးပင့္လုမတတ္ျဖစ္ရသည္။

‘ကၽြန္ေတာ္က ဟိုကိုေခၚသြားဖို႔ စီစဥ္ထားတာ..။ သား ကဒီမွာ ဘြဲ႕ရေအာင္တက္မယ္လုပ္ေနတယ္။ ဆရာမေလး က အဂၤလိပ္စာေကာင္းတယ္တဲ့။ တကၠသိုလ္အတြက္လည္း ထပ္ေခၚေပးပါလို႔ ေျပာေနတယ္။’

‘မဟုတ္တာ…’

ေရရြတ္မွဳသာ ဆိုႏိုင္လ်က္ ကိုယ္ ေရွ႕ဆက္စကားမဆိုႏိုင္။ သူ သည္ ကေလးဆန္ေသာ နည္းလမ္း ကိုအသံုးျပဳ ခဲ့ျပီ။ သိျမင္ျပီးေသာအရြယ္သို႔ေရာက္ရွိေနသည့္ သူ႔အေဖက ဒါကိုသတိမျပဳမိဘဲေနမွာမဟုတ္။ အေနခက္ရွက္ရြံ႕ျခင္းျဖင့္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာသည္ အနည္းေတာ့ နီျမန္းေနခဲ့မည္ထင္သည္။

ကုိယ္ သင္ေပးလိုစိတ္ရွိလ်င္ သူ႔သေဘာအတိုင္းထားခဲ့မည္။ ကိုယ္ ျငင္းဆိုလ်င္ သူ႔သေဘာကို အလိုမလိုက္ဘဲ ေခၚသြားမည္ဟု ထပ္မံဆိုေတာ့ ဘာကိုဆိုလိုသည္မသိစြာ ကိုယ္ ေဝေဝဝါးဝါး..။ သို႔ေပ မယ့္အတိမ္အနက္ေတြအဓိပၸာယ္ ေဖာ္ေနဖို႔ထက္ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာသာ ျဖစ္ရန္ေတာ့ဦးစြာစကားဆိုရပါ သည္။ ေခၚသြားႏိုင္သည္ဆိုေပမယ့္ သူ ဝါႆနာ ပါတာသာ ေမးျမန္းလမ္းေၾကာင္းေပးဖို႔ကိုေတာ့ မေမ့ မေလ်ာ့ ထည့္သြင္းမွာၾကားရေသးသည္။ အညြန္႔တက္ရန္ အားယူေနစ ျဖစ္ေသာ အပင္ေပါက္ကေလး ကို ေရခံေျမခံေကာင္း၊ ေျမဆီၾသဇာေကာင္းႏွင့္သာ ေအာင္ျမင္ရွင္သန္ေစလိုလွပါသည္။

ထိုေန႔က တိုက္တြန္းစကားဆိုလိုက္ျခင္း၏ ရလာဒ္ကေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔ညေနမွာ သူ ေရာက္ရွိ လာျခင္းပါပဲ။ တိုးတိတ္စြာ အျပင္ခဏ ဟု သူဆိုေတာ့ ကိုယ္ မျငင္းဆန္ခဲ့။ ျမိဳ႕ျပင္ေရာက္လုနီး ေကာ္ဖီ ဆိုင္ေလးတစ္ခုဆီ ဆိုင္ကယ္ကို သူ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကမ်ား ရွာေဖြထားပါသလဲဟု တိတ္တဆိတ္ေတြးရင္း ကိုယ္ ျပံဳးမိသည္။ ဆိုင္က ေလးက အမိုးခၽြန္ခၽြန္ကေလးႏွင့္ အကန္႔ေလးတစ္ကန္႔စီ တည္ရွိကာ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ တိုးတိတ္ေသာ ဂီတသံ လြင့္ေမ်ာေနပံုႏွင့္ ခင္းက်င္းထားေသာ သိမ္ေမြ႔သည့္အလွအပက နယ္ျမိဳ႕ကေလးႏွင့္ေတာင္ မလိုက္ဖက္လွ။ စာအုပ္ဆန္ လွေသာ ကိုယ္က သည္ လိုဆိုင္ေတြရွိမွန္းေတာင္ မသိခဲ့ဖူးခဲ့။ ယခုေတာ့ သူ ေခၚေဆာင္မွဳႏွင့္ ေရာက္ေတာ့ေရာက္ဖူးခဲ့ျပီ။

တကယ့္ တကယ္ ဆိုင္မွာထိုင္ျဖစ္ေတာ့လည္း စကားမ်ားစြာ သူ မေျပာခဲ့ပါ။ သူ ဟာ စာရြက္ေပၚ ကလြဲျပီး အျပင္ မွာ ကိုယ့္ကိုထိပ္တိုက္မေျပာရဲေသာ သူ ပင္။ ဒါကိုပင္ ကိုယ္ က စိတ္ထဲမွ သက္သာရာရ မိသည္။ သူ ေလ်ာက္ရမယ့္လမ္း ေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေသးသည္။ ငယ္ႏုစဥ္ခံစားမွဳတစ္ခုႏွင့္ေတာ့ ဘာကို မွ အက်ိဳးမသက္ေရာက္ေစခ်င္လွ။

‘ေဖေဖ့ ေနာက္ကို လိုက္ကိုလိုက္သြားသင့္တယ္လို႔ အစ္မ ေျပာလိုက္တာလား’

မ်က္ႏွာပ်က္လ်က္ ခပ္တိုးတိုး သူ ေမးေတာ့ အျပံဳးမပ်က္စြာ ခပ္သြက္သြက္ ကိုယ္ ေခါင္းျငိမ့္ျပႏိုင္ခဲ့ သည္။ အဲဒီ့ ေနာက္မွာေတာ့ အရွိန္ရလ်က္ တပည့္ေတြကိုဆိုေနက် ဓာတ္ျပားေဟာင္းအတိုင္း ၾကိဳးစားဖို႔၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေသခ်ာစြာ ရပ္ တည္ဖို႔၊ လိမၼာဖို႔ စသျဖင့္ေတြ အထစ္အေငါ့မရွိ ကိုယ္ ေျပာႏိုင္ခဲ့ျပီ။

သူ မ်က္ႏွာပ်က္ေနတာ ကိုယ္ မျမင္သည္မွ မဟုတ္ေပပဲ။ ျမင္ေသာ္လည္း ဥေပကၡာျပဳရမွာပင္။ ဘဝက ျဖစ္သင့္ တာေတြ ခ်မွတ္ျပီးသားမဟုတ္လား။ ၾကီးသူကလမ္းမွန္ကို ျမင္တတ္ရမည္သာ။ သူ႔   ေနာက္ကြယ္ မွာ သိမ္းထားေသာ ၾကိဳး ၾကာရုပ္ကေလးေတြ အျပည့္ပါသည့္ ဖန္ပုလင္းေလးတစ္ခု အေၾကာင္း သူ သိစရာမလို။ ဘူးေလးတစ္ခုထဲရွိ ဂါဝန္ကားကား ေလးႏွင့္ အရုပ္မေလးအေၾကာင္း သူ သိျမင္ရန္မလို။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူ ထြက္မသြားခင္ရက္အထိ ညေနခင္းအခ်ိန္မ်ားမွာ အမိုးခၽြန္ေသာ ေကာ္ဖီ ဆိုင္ကေလးသို႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ေန႔စဥ္ေရာက္ခဲ့ျခင္းကိုေတာ့ ကိုယ္တိုင္မတားျမစ္ႏိုင္ခဲ့။ ထိုရက္ေတြမွာ သူ ေပးေသာ ၾကိဳးၾကာရုပ္ကေလး ေတြ မ်ားလာသည္။ စာသင္ႏွစ္အခ်ိန္ကလို တစ္ေန႔ တစ္ရုပ္ မဟုတ္   ေတာ့။ တစ္ၾကိမ္တြင္ ဆယ့္ ေလး ငါး ရုပ္…။ ေရာက္ တတ္ရာရာစကားေတြႏွင့္ ဟန္လုပ္ရယ္ေမာစကား ဆိုၾကရင္းတစ္ခါတရံတစ္ေယာက္ကို ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ေတာင္ ေသာက္မိ သလားရယ္မသိ။ စကားေျပာရံုသာ ထိုင္ေလ့ရွိၾကေသာ ထို ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးမွာ ဘာဂါေတြ ခပ္မ်ားမ်ားမွာစားရင္း ကိုယ္ တို႔ ညေနခင္းမ်ား ဟာ အစားေတြတနင့္တပိုးပင္။

×××××

သူ ထြက္သြားေတာ့ ဖုန္းထဲမွသာ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုျဖစ္ကာ လိုက္လံမပို႔ျဖစ္ခဲ့။ ထိုစဥ္က ကိုယ့္မွာ လက္ကိုင္ ဖုန္းပင္မရွိေသး။ အိမ္ဖုန္းထဲမွပင္ တိုတိုတုတ္တုတ္ ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုကာ အရာရာသည္ စာမ်က္ႏွာတစ္ရြက္ လွန္လိုက္ သည့္ႏွယ္ ျပီးဆံုးသြားျပန္သည္။

ကာလအခ်ိဳ႕ေက်ာ္လြန္ျပီးသြားေတာ့ ကိုယ့္ေန႔စဥ္ဘဝသည္ ယခင္ကႏွယ္ ေနသားတက်ျပန္လည္ လည္ပတ္ လာသည္။ ျပီးခဲ့ေသာ မိုးရိပ္မိုးေငြ႔ေတြကို တစ္ေထာင့္တစ္ေနရာမွာ လံုျခံဳစြာ ကိုယ္ သိမ္းျဖစ္ခဲ့ျပီ။ အမိုးခၽြန္ေသာ ေကာ္ဖီ ဆိုင္ကေလးကို ျမိဳ႕ျပင္ဘက္မွာပင္ ထားရစ္ခဲ့ျပီ။ ႏွင္းေငြ႔ေဝေသာ လေရာင္ေတာက္ သည့္ ညမ်ားတြင္လည္း ေငးေမာမေန ျဖစ္ခဲ့ေတာ့။

အကယ္၍ ေနာက္ထပ္ေလးႏွစ္ခန္႔အၾကာမွာ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာသို႔ မေရာက္ခဲ့ဘူးဆိုလွ်င္ ဒါသည္ မႈန္ဝါးဝါး သာ ရွိရေတာ့မည့္ အတိတ္တစ္ခုပင္။ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွာ သူ႔ကိုျပန္ေတြ႔ရေတာ့ ကုိယ္ အံ့ၾသျငိမ္သက္ရင္း ရုတ္တ ရက္စကားမဆိုႏိုင္ခဲ့။ သူ ကေတာ့ ဒီကာလေတြမွာ ၾကီးျပင္းရင့္က်က္ လာသည့္ႏွယ္ ကိုယ့္ကိုေမးျမန္းစကားဆိုေနလုိက္ သည္မွာ အဆက္မျပတ္။ ဖန္သားျပင္က သူ႔ရုပ္သြင္ သည္ ယခင္ကႏွယ္ ေအးေဆးသိမ္ေမြ႔ေသာ္ျငား မဝ့့ံမရဲဟန္ေပါက္ ေန ေသာ မ်က္ဝန္းေလးေတြႏွင့္ မဟုတ္   ေတာ့။ ျပံဳးေသာအျပံဳးရိပ္တို႔တြင္ပင္ ႏူးညံ့ေသာစကားတို႔ အသံတိတ္ဆိုလ်က္ပင္။

သူ ႏွစ္ျခိဳက္ေသာပညာရပ္ကိုသာ ေလ့လာခြင့္ရသည္။ လက္ေတြ႔လုပ္ငန္းခြင္ႏွင့္အတူ တက္ၾကြ   ေပ်ာ္ရႊင္လွသည္ ဟု သတင္းစကားၾကားရေတာ့ ကိုယ့္ ၾကည္ႏူးဝမ္းသာမွဳသည္ လိွဳက္လွဲမွဳမ်ားစြာ တို႔ႏွင့္ ပင္။ ရက္မၾကာမီပင္ သူ႔အစ္မျဖစ္သူ ႏွင့္ အြန္လိုင္းေပၚမွ တဆင့္မိတ္ဆက္ေပးျပန္သည္။ ကမၻာဆိုတာ ရြာၾကီးတစ္ရြာတကယ္ျဖစ္သြားခဲ့ျပီလား။ ယခုေတာ့ သူ႔ ေဆြ၊ သူ႔မ်ိဳးေတြႏွင့္ ကိုယ္က အြန္လိုင္းေပၚမွ မျပတ္ေတြ႔လို႔ပင္။

သူ႔ အစ္မျဖစ္သူ၏ ကိုယ့္ကိုသိႏွင့္ခဲ့ျပီးသားဟူေသာ စကားတို႔ေအာက္တြင္ အံ့ၾသစိတ္ႏွင့္အတူ အေနေတာ့ၾကပ္မိ ေသးသည္။ ‘အခုထိစာသင္ေနတုန္းပဲလား’ဟု အေမးစကားၾကားရစဥ္တြင္ေတာ့ ကိုယ္ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ေလေသာ အပိုင္းအစ တစ္ခု ရုတ္ခ်ည္းေပၚလာသည့္ႏွယ့္ လူကေမာလ်လ် ျဖစ္ရသည္။

သူ႔ အစ္မဟာ ကိုယ္ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းအရြယ္ရွိမွာပဲ..။ ငယ္လွ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ ႏွစ္ပင္။ သည္လို ရြယ္ တူတန္းတူေရွ႕ မွာ တစ္စံုတစ္ရာကိုအစစ္ခံရသည့္ႏွယ္ အျပစ္မကင္းလည္း ကိုယ္ မျဖစ္လိုလွ။ ျပီးေတာ့ သည္လိုေခါင္းစဥ္ေအာက္သို႔ လည္း ကိုယ္ မေရာက္လိုလွ..။

အို တပည့္ေဟာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ မိဘသားခ်င္းကို ႏႈတ္ဆက္စကားဆိုတာပဲဟု အခါခါစိတ္သြင္းပါ လ်က္ ‘အခ်ိန္ ၾကာလာခဲ့ျပီပဲ….ျဖဴစင္ေနဖို႔လိုေသးလို႔လား’ ဟု က်ီစယ္သလိုခ်ဥ္းကပ္ေမးျမန္းလာေတာ့ သည္စကားကို ကိုယ့္ကိုမဆိုသင့္ဟု တိတ္တဆိတ္ရွက္ရြံ႕၀မ္းနည္းရင္း သူ႔အစ္မကို စကားတံု႔ျပန္မေျပာခ်င္   ေတာ့ျပန္။ ဒါဟာ သူ႔စနက္ပါမွာပဲ..အမ်ားၾကီး ပါမွာပဲ ဟု ခပ္မ်က္မ်က္ေတြးမိရင္း ကာလရွည္ၾကာေသာ   သံေယာဇဥ္ကို လွစ္ခနဲေတြးမိကာၾကည္ႏူးမိတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခြင့္မလႊတ္ခ်င္။

အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေပၚမွ တဆင့္ သူ႔အေနအထား၊ သူ႔အသိုင္းအဝိုင္းကို တစတစ ျမင္လာ ရေတာ့ သည္ကြန္ယက္ကို ျဖတ္ေတာက္သင့္ျပီဟု ၀မ္းနည္းစြာ ကိုယ္ ေတြးမိခဲ့ရျပီ။ ယခင္က သူ႔အေပၚ   ေကာင္းလိုစိတ္၊ မယိမ္းယိုင္လိုစိတ္… .ယခုမ်ားေတာ့ သိမ္ငယ္စိတ္၊ အငံု႔စိတ္တို႔ႏွင့္..။ အရာရာ မတူညီ ကြာျခားခဲ့တာ ဟိုး ကတည္းကပဲ။ ဘဝတစ္ေကြ႕မွာ ေတြ႕ ဆံုခဲ့ရံုေလးျဖင့္ ျမဲျမံခိုင္ျမဲပါမည္၊ သင့္ေလ်ာ္ ညီညြတ္ပါသည္ဟု ဆိုလို႔ရႏိုင္ပါ့မလား။ ဘဝသည္ တကယ္ေတာ့ လက္ေတြ႔ ေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ ဖြဲ႕စည္း လ်က္သာ။

ဆက္သြယ္မွဳကြန္ယက္တစ္ခုျဖစ္သည့္ ဆိုရွယ္နက္၀က္ေပၚမွာ ကိုယ့္အမည္ႏွင့္စာမ်က္ႏွာကို အျပီး တိုင္ဖ်က္ သိမ္းေသာ ည က မထင္မွတ္စြာ မ်က္ရည္က်ေလသည္။ သူ သိလ်င္ မည္သို႔ရွိေလမည္လဲ။ ကိုယ္ မျမင္ႏိုင္ေသာ အျခား တစ္ဘက္ကို ရမ္းေရာ္မွန္းဆရင္း ေနာက္ေတာ့လည္း ယခင္ကႏွယ္ ေအးေဆး တည္ျငိမ္သြားမွာပါဟု ကိုယ့္ဘာသာ ေျဖ သိမ့္ကာ မ်က္လံုးတို႔ စံုမွိတ္ဖို႔ၾကိဳးစားရသည္။ မွိတ္ေသာ္ ၾကယ္   ေရာင္က တဒဂၤေတာ့ ကြယ္ေပ်ာက္သားပင္။

×××××

မိုးရိပ္မိုးေငြ႔တို႔ဆင္လာျပီဆိုေတာ့ အေဝးတစ္ေနရာမွာ က်န္ခဲ့ျပီျဖစ္ေသာ နယ္ျမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕မွ အမိုးခၽြန္သည့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ကေလးကို သတိရမိသည္။ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ ဆိုင္ကေလးရွိပါေသးရဲ႕  လား။ ရွိလ်င္ေကာယခင္ႏွယ္ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္းခ်မ္းဆဲလား..။ ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္စီေသာက္ကာ ဘာဂါေတြ မ်ား မ်ားစားသည့္ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလး မ်ိဳး ေကာ လာၾကပါေသးလား။

ေခတ္ေရစီးေၾကာင္းအရ ျပသေနေသာအာရွႏိုင္ငံအခ်ိဳ႕၏ ဇာတ္ကားမ်ားထဲမွ ၾကိဳးၾကာငွက္ရုပ္ ကေလးမ်ားကို ျမင္ တိုင္း ယခုထက္တိုင္ ကိုယ္ေနထိုင္ရာအခန္းက်ဥ္းကေလးအထိ သယ္ေဆာင္လာျဖစ္    ေသာ ဖန္ပုလင္းေလးႏွစ္ပုလင္းကို သတိရမိသည္။ ထို ၾကိဳးၾကာငွက္ရုပ္ကေလးမ်ားထဲမွာ ပန္းခ်ီ ဆန္   ေသာလက္ေရးေလးေတြႏွင့္ စာသားေလးေတြရွိပါသည္။ ထိုစာေလးေတြ အကုန္အစင္ဖတ္ျပီး   ေၾကာင္း ျပန္လည္မေသသပ္ေခါက္ထားသည့္ ၾကိဳးၾကာရုပ္ကေလးမ်ားက သက္ေသျပဳ ေနသလိုပင္။

ကတၱီပါဘူးကေလးတစ္ခုထဲတြင္ ျငိမ္သက္စြာလဲေလ်ာင္းလ်က္ရွိေသာ ဂါဝန္ကားကားေလးႏွင့္ အရုပ္မေလးရွိပါ သည္။ ထိုအရုပ္မေလး၏ အက်ၤ ီမွာ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုက ေပၚေပါက္ခဲ့သည္ကို ရည္ညႊန္းေနလ်က္ပင္။

အထပ္ထပ္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ေသာ စာကေလး ငါးေစာင္သည္ယခုတိုင္စာၾကည့္စားပြဲမွာ ေနရာယူထားျမဲ…။

×××××

အခ်ိန္တို႔တိုက္စားကုန္လြန္သြားခဲ့ေသာ္လည္း သူ သည္ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ထာဝစဥ္ယွဥ္တြဲလ်က္ သာ။ သူ ႏွင့္ ပတ္သတ္သည့္ ပံုရိပ္ေတြကိုျမင္တိုင္း လြမ္းေမာနာက်င္စိတ္သည္ တားမရျဖစ္ရလွ သည္။ ေရြးျခယ္ဆံုးျဖတ္ျပီးခဲ့ေသာ လမ္းပဲဟု အခါခါေတြး ကာ အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ေနမည့္ သူ႔ ပံုရိပ္ကို မွန္းဆျမင္ေယာင္ပစ္ရသည္။

တကယ္ေတာ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ျပီးဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေသာ္လည္း စိတ္အလ်င္ကေတာ့ တစ္ ဘဝတိုင္ပါ သြားလိမ့္မည္ဆိုတာ ကိုယ္ေတြ႔ယွဥ္ျပီးမွပင္ ကိုယ္ သိရွိခဲ့ရျပီ။

မည္သို႔ျဖစ္ေစ ျဖဴစင္စြာလြမ္းဆြတ္ရျခင္းကိုပင္  ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ရလွပါသည္။      ။

ေရႊအိမ္စည္ေမ

16.05.2014

PM;5:29

Re-Edited;08.09.2014
AM:1:52