အေ၀းပ်ံငွက္

အေ၀းပ်ံငွက္ အပိုင္း (၁)

(၁)

ငယ္စဥ္က ေအာ္တိုစာအုပ္ေလးထဲတြင္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေရးေပးခဲ့ဖူးတာ သတိရသည္။

“ေလထဲမွာ ငွက္ကေလးေတြ ပ်ံ၀ဲေနတာကို
သေဘာက်ခဲ့ရင္

ဘ၀မွာ လူတကာရဲ႕ ထိပ္ကို ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ” တဲ့

ဒီတုန္းကေတာ့ ထိုစာသားေလးကို ႏွစ္ျခိဳက္ခဲ့သည္ပါပဲ။ ဒါဆို ျဖဴ ငွက္ကေလးေတြ ပ်ံ၀ဲေနတာကို သေဘာက်သည္ေပါ့။

ငွက္ကေလးေတြ ပ်ံ၀ဲေနတာကို သေဘာက်သည္ျဖစ္ေစ၊ မက်သည္ျဖစ္ေစ ျဖဴသည္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပ်ံသန္းခ်င္သည္ကား အမွန္ပင္။

ျဖဴသည္ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ားကို ခ်စ္သည္။ ဂီတကိုခ်စ္သည္။ အႏုပညာကိုခ်စ္သည္။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ျခင္း ကို ခ်စ္သည္။ ဘ၀ဆိုတာ ေကာင္းကင္ျပင္ၾကီး ျဖစ္လွ်င္ ဒီေကာင္းကင္ျပင္ၾကီးမွာ ျဖဴ အားပါးတရ ပ်ံသန္း လိုက္မည္ျဖစ္သည္။

ထိုသို႔သာ . . . . . . . .။

********

(၂)

တိတ္ဆိတ္လြန္းေသာညသည္ ၾကယ္ေတြကို တစ္ပြင့္ခ်င္းေျခြခ်ေနသည္။ ဟင္းလင္းဖြင့္ထားေသာ ျပတင္း တံခါးမွ စိမ္းႏုေရာင္ခန္းဆီးစသည္ ေလအသြဲ႕၀ယ္ ခပ္ႏြဲ႕ႏြဲ႕။ ကစဥ့္ကလ်ား ဖြင့္ထားျခင္းခံရေသာ ဒိုင္ ယာရီစာအုပ္ႏွင့္ တရုတ္ျပည္ဖြား ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္းသည္ စားပြဲထက္၀ယ္ ေျခပစ္လက္ပစ္ႏိုင္လွသည္။

ျဖဴ သက္ျပင္းကို ခပ္ဖြဖြခ်လိုက္သည္။

“အဆင္ေျပတယ္ဆိုတဲ့ တစ္ေၾကာင္းတေလနဲ႔ေတာ့ ေမေမတို႔ စိတ္မေအးႏိုင္ဘူးေပါ့ သမီး။ တကယ္အဆင္ေျပတယ္ဆိုလည္း ေက်ာင္းကုန္းကို တစ္ေခါက္ေတာ့ ျပန္လာေစခ်င္တယ္”

ဟိုးးအေ၀းက ေကာင္းကင္ယံရွိ လက္ကနဲ ေတာက္ပေနေသာ ၾကယ္ကေလး ေအာက္တည့္တည့္တြင္ ျဖဴ ရဲ႕ ျမိဳ႔ေလးရွိသည္။ ျဖဴ ခ်စ္ခင္ရေသာ မိသားစု ရွိသည္။

ေမေမ့ရဲ႕ နားလည္မႈေပးေသာ ေမတၱာျဖင့္ ေႏြးေထြးသည့္ မ်က္၀န္းအစံုကို ျမင္ေယာင္မိခိုက္ ရင္သည္ လိႈက္ကနဲ။ ဒီအခ်ိန္ဆို ေမေမ ျဖဴ႕ကိုမ်ား လြမ္းေနမလား။ ဟိုအရင္အခ်ိန္မ်ားကေတာ့ ဒီလိုညမ်ိဳးတြင္ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေအာင္ျမင္ထည္၀ါေသာ သီခ်င္းသံႏွင့္အျပိဳင္ ျဖဴ ေျခ၊ လက္ ေတြ အသာအယာ ေကာ့ခ်ိဳးလွ်က္ ႏြဲ႕ႏြဲ႕ေႏွာင္းေႏွာင္း ကျပျမဲ။ ေမာင္ငယ္ကေလးႏွင့့္ မမၾကီးတို႔၏ လက္ခုပ္သံသည္ ေ၀ေ၀ဆာဆာ။ ေမေမ၏ ပီတိလႊမ္းေသာ ရယ္ေမာသံသည္ ျဖဴ တို႔အိမ္ငယ္ကေလးကို တသိမ့္သိမ့္လႊမ္းျခံဳေစသည္။

အခုေတာ့ ထိုရယ္ေမာသံေတြ ျဖဴ႕ ထံပါးကေန ေပ်ာက္လြင့္ခဲ့တာ ကာလမနည္းၾကာခဲ့ျပီေကာ။ ေ၀့ကနဲ တစ္ခ်က္တိုက္ေသာ ေျမာက္ေလေအးေအာက္၀ယ္ ျဖဴ သည္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းျမသြားသည္။

ေဘာပင္ကို ခပ္ဖြဖြကိုင္၍ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ေပၚ အသာတင္မိခိုက္ ျဖဴ သည္ ဟိုးေကာင္ကင္ယံက ၾကယ္ကေလးဆီ အၾကည့္ေရာက္သြားသည္။

တစ္ခါတုန္းကေပါ့ ေမေမ။ ေမေမရယ္. . . .သမီးကေလးရယ္၊ ဒီၾကယ္ကေလးကို ၾကည့္ျပီး စကားေတြအမ်ားၾကီး ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ့တုန္းကေတာ့ ၾကယ္ကေလးဟာ သမီးကေလးရဲ႕ အိမ္မက္ပဲ။ အနက္ေရာင္ ကတၱီပါလႊမ္းျခံဳထားတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးမွာ သိပ္ကိုလွပတဲ့ ေငြေရာင္နတ္သမီးေလးေပါ့ ေမေမရယ္. . . .။

***********

ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထိုင္လွ်က္ ေမေမသည္ သမီးကေလးကို ေပြ႕ထားသည္။ သမီးကေလး၏ မ်က္၀န္းနက္ နက္ကေလးမ်ားသည္ ေကာင္းကင္ယံကို ေမာ့ၾကည့္လွ်က္ တလက္လက္ေတာက္ပေနသည္။ လေရာင္၏ ဖမ္းစားမႈေအာက္၀ယ္ ေမေမသည္ ကဗ်ာလိုလို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို မသဲမကြဲ ညည္းတြားေနသည္။ သမီး ကေလးကမူ ဒါကို သိပ္စိတ္မ၀င္စားလွပါ။ သူ ရႊန္းရႊန္းလဲ့လဲ့ၾကည့္ေနသည္က ေကာင္းကင္ၾကီးသာ။ ေကာင္းကင္ကို မမွိတ္မသုန္ၾကည့္ေနလွ်က္ သမီးကေလးက ေမေမ့ကို ေမးသည္။

“ၾကယ္ ကေလးေတြသာ သိပ္လွတာပဲေနာ္ ေမေမ”

ေမေမက “ဟုတ္တယ္ သိပ္လွတာပဲ” လို႔ အျပံဳးႏွင့္ ေထာက္ခံလိုက္ေတာ့ သမီးကေလးရဲ႕သြင္ျပင္သည္ ၀မ္းသာရႊင္လန္းသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ မဆိုင္းမတြပင္ ခ်က္ခ်င္းေျပာသည္။

“သမီး ၾကယ္ကေလး ျဖစ္ခ်င္တယ္ ေမေမ”

ေမေမသည္ ရုတ္တရက္ ထိတ္လန္႔သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ခ်င္းႏွယ္ ျပံဳးရီကာ-

“စာၾကိဳးစားရင္ ျဖစ္မွာေပါ့ သမီးကေလးရဲ႕”

သမီးကေလး၏ မ်က္ႏွာသည္ ဇေ၀ဇ၀ါအရိပ္တစ္ခ်ိဳ႔ ဟပ္ကာ အလ်င္စလိုေမးသည္။

“အဟုတ္လား ေမေမ”

“ေအးေပါ့ ပညာတတ္ၾကယ္ေလး”

သမီးကေလးသည္ ဦးေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ယမ္းကာ ေမေမ့ရင္ခြင္တြင္းမွ လူးလဲထသည္။

“ဟင့္အင္း ေမေမ သမီးက ကေနတဲ့ၾကယ္ေလး ျဖစ္ခ်င္တာ ဒီလို ဒီလို”

*************

(၃)

ျဖဴ သည္ မ်က္စိကို စံုမွိတ္လွ်က္ ဦးေခါင္းကို မသိမသာယမ္းလိုက္သည္။ ၾကာခဲ့ျပီေကာ ေမေမ. . .။ ဒီ တုန္းကေတာ့ ေမေမဟာ သမီးကေလးရဲ႕ ပါးျပင္ကို ခပ္ဖြဖြနမ္းရိႈက္လို႔ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ရယ္ေမာခဲ့ေသး တာပဲ။ အခုအခ်ိန္မွာ ေမေမဟာ သမီးကေလးရဲ႕ အလာကို မွန္းဆရင္း ေမွ်ာ္မွန္းေနမည္လား။ အို. . .ေမေမ့မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြ ေ၀့သီမေနပါနဲ႔ကြယ္။

ျဖဴ သည္ ခုတင္ေခါင္းရင္းထက္ရွိ မွန္၀ိုင္းေလးထဲသို႔ ၾကည့္လိုက္သည္။ မွန္၀ိုင္းထဲမွ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီ ႏွင့္ မိန္းမငယ္တစ္ေယာက္သည္ သူ႔ကိုအသက္မဲ့ေနသလို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ျဖဴ႕ မ်က္၀န္းေတြ သည္ ညိဳေနသည္ထင္သည္။ အျပာေရာင္ခပ္လဲ့လဲ့ျခယ္ထားေသာ မ်က္၀န္းသည္ မဲညစ္ညစ္ျဖစ္ေနသည္။ ညဦးပိုင္းကေတာ့ ထိုမ်က္ႏွာသည္ အ၀ါေရာင္မီးဆလိုက္မ်ားေအာက္၀ယ္ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနခဲ့သည္။ ဗလာထမီကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္လွ်က္ တေစၦတစ္ေကာင္ ၀င္ပူးေနသလို ျဖဴ႕ ေခါင္း၊ ခါး၊ ေျခ၊ လက္တို႔ စည္းခ်က္ညီညီ ေကာ့ခ်ိဳးလွ်က္။ ျဖဴ ဟာ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးျပံဳးရယ္လွ်က္။

ဂီတသံ ၾကားလွ်င္ ျဖဴ႕ကို တေစၦပူးေတာ့သည္။ ဆလိုက္မ်ားက ကိုယ္ေပၚကို ျဖာကနဲက်လာလွ်င္ ျဖဴ႔၀ိ ညာဥ္ဟာ ကခုန္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ ဂီတသံအဆံုး မီးေရာင္မ်ား ေမွာင္အက် ထြက္ေပၚလာေသာ ဇြန္းသံ၊ ပုလင္းသံ၊ စကားေျပာသံ တစြန္းတစ၊ လက္ခုပ္သံ ခပ္အုပ္အုပ္တို႔ေၾကာင့္ ျဖဴ သည္ ရုတ္ခ်ည္း လဲက်ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ႏြမ္းလ်သြားသည္။

ၾကည့္စမ္း. .နင္ဟာ ကဖို႔တစ္ခုေလာက္ပဲ သိတဲ့ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ ျဖဴ။ ျဖဴဟာ အႏု ပညာကို ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕ဆို။ ျမတ္ႏိုးလွတဲ့ အႏုပညာကို ဒီလိုေနရာ၊ ဒီလိုစင္ျမင့္မွာ အညိႈးႏြမ္းခံ ေနရတာ.။

မီးေရာင္မ်ား ျပန္လည္ မလင္းလက္လာမီ ျဖဴ သည္ ခပ္သဲ့သဲ့ ရိႈက္လွ်က္ သတ္မွတ္ထားေသာေနရာဆီ ေျပး၀င္ခဲ့မိသည္။

ဘ၀ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲကြယ္။ သိပ္ၾကီးလည္း မထူးဆန္းလွပါဘူး။ ခပ္သဲ့သဲ့ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္ေမာသံ ႏွင့္အတူ ျဖဴ သည္ ခ်က္ခ်င္းႏွယ္ ရြက္၀ါတစ္စျဖစ္သြားသည္။

သြားစမး္ပါ. .ဘ၀ . .အဓိပၸာယ္. . အနာဂတ္ ။ ဒါေတြဟာ ျဖဴ တစ္ခ်ိန္က ထပ္ကာတလဲလဲ ေရရြတ္ခဲ့တဲ့ စကားေတြ။ အခုေတာ့ ဒါေတြဟာ ရြက္ဆုတ္ျပကၡဒိန္လို တစ္စစီ ေၾကမြသြားျပီ။

ဒီမွာရွင့္. . .ဦးေအာင္ဘညိဳရဲ႕ အႏုပညာဆိုတာ. . .။ သတၱိရွိရင္ အဲဒီ့ ဘီယာဗိုက္ထြက္ေနတဲ့ လူ၀ၾကီးကို သြားေျပာလိုက္ေလကြယ္။ သူဟာ ပန္းရိပ္ႏြယ္ရဲ႕ အရွင္သခင္ၾကီးေလ။ သူ႔ရဲ႕ စကားတစ္ခြန္း၊ လက္ညိႈးတစ္ခ်က္ဟာ ပန္းရိပ္ႏြယ္ကို ဘာမဆို ေျပာင္းလဲ ပစ္ႏိုင္တယ္။

ျဖဴ ျပံဳးသဲ့သဲ့ ရယ္ေမာမိသည္။ ဦးေအာင္ဘညိဳရဲ႕ ေရွ႔မွာ ခုႏွစ္ေထြအကအေၾကာင္း အားပါးတရ ေျပာ လွ်င္ေတာ့ သူစိတ္၀င္စားေနမွာ ခုႏွစ္လႊာအကပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ “ပန္းရိပ္ႏြယ္” ဆိုတဲ့ ျမန္မာဆန္ဆန္ေပး ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ၾကီးဟာျဖင့္ အေတာ့္ကို ျမန္မာမဆန္လွသည့္ လူသတၱ၀ါၾကီးေပပဲ။

ပန္းရိပ္ႏြယ္၏ အတြင္းပိုင္း ေဖ်ာ္ေျဖမႈမွာ ေခတ္သစ္၊ ေခတ္ေဟာင္းႏွစ္ရပ္ ထားရွိျခင္းအေပၚေတာ့ သူ႔ရဲ႕ စီးပြားေရးအကြက္ထြင္ျခင္းဟုပဲ ျဖဴ ယူဆခ်င္သည္။ ျမန္မာအကကို နကန္းတစ္လံုးမွ နားမလည္တတ္တဲ့ သူဟာ ျဖဴ ကတာကို ေ၀ဖန္ရင္ေတာ့ တဆိတ္သည္းမခံႏိုင္လွေခ်။ ၾကည့္ေနသူအားလံုး ျဖဴ႕ အကမွာ နစ္ေျမာသြားေအာင္ ျဖဴ လုပ္ေဆာင္ရမည္တဲ့။

ဘယ့္ႏွယ့္ကြယ္။ အရက္ခိုးလွ်ံေနတဲ့ မ်က္လံုးေပါင္းစံုကို အကနဲ႔ လိုတာထက္ပိုျပီးေတာ့ မစြမ္းေဆာင္ တတ္ပါ။ ေသခ်ာက်ိန္တြယ္ေျပာၾကစမ္း. . .။ ဒီေနရာမွာ အႏုပညာကို တကယ္ျမတ္ႏိုးလို႔၊ ခံစားခ်င္လို႔ လာေရာက္ေနသူေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသလဲ။ လက္ခ်ိဳးေရၾကည့္ရင္ေတာ့ ျဖဴ သည္ အေတာ့္ကို စိတ္ ပင္ပန္းရမွာ ေသခ်ာသည္။

အလြင့္အစ အျဖစ္အပ်က္မ်ားႏွင့္အတူ ျဖဴ သည္ မူးယစ္ရီေ၀ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ ဟိုးအျမင့္ထက္ မိုးေကာင္းကင္ယံ၌ ျဖဴ႕၀ိညာဥ္သည္ ေ၀့ေ၀့၀ဲ၀ဲ လြင့္ေမ်ာေနသည္။ ျဖဴ႕နားမွာ ေငြေရာင္နတ္သမီးေလး။ ေငြေရာင္ အလင္းအလက္မ်ားသည္ ျဖဴ႔ ကိုယ္ကို ျဖာက်ေနသည္။ လွလိုက္တာကြယ္. . .။ ေအးျမလိုက္ တာ။ ျဖဴ ဟာ ေငြေရာင္နတ္သမီးေလးသာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့။ ေငြေရာင္ စံပယ္မင္းသမီးေလးသာ ျဖစ္ လိုက္ပါေတာ့။

ျဖဴသည္ ရုတ္ခ်ည္း အေမွာင္လႊမ္းသြာသည္။ ဘာကိုမွ မျမင္ရေခ်။ ခဏၾကာမွာပင္ ျဖဴ က်င့္သားရသြား သည္။ ျဖဴ႕ အနားမွာ ေငြေရာင္နတ္သမီးေလး မရွိေတာ့ေပ။ ျဖဴ ႏွင့္ အနီးဆံုးမွိန္ဖ်ဖ် ၾကယ္ေလးက ခပ္တိုးတိုးလွမ္းေျပာသည္။

“သူ ေၾကြက်သြားျပီ” တဲ့

ျဖဴ႔ ရင္သည္ ဟာလာဟင္းလင္းျဖစ္သြားသည္။ လႈပ္ရွားလိႈက္ေမာမႈျဖင့္ တသိမ့္သိမ့္ တုန္ခါလာသည္။ ဟင့္အင္း . .ျမန္ဆန္လိုက္တာကြယ္။ ဟိုးးအေ၀းကို ျဖဴ ေသြးရူးေသြးတမ္း လိုက္ရွာသည္။ တကယ္ပင္ မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ လျပည့္၀န္းၾကီးက ေအးစက္စက္ အေျပာ၌ ျဖဴ ငုိခ်င္သြားသည္။

“အစြမ္းကုန္ လင္းျပီးျပီပဲကြယ္”

ၾကယ္ကေလးတစ္ပြင့္သည္ ျဗဳန္းကနဲ သူ႕ေရွ႔လာရပ္သည္။

“နင္ သိပ္ေခါင္းမာတတာပဲ မိျဖဴ”

မမၾကီး . . .။ ျဖဴ႕ ႏွလံုးသားမွ အသံသည္ တစြန္းတစ ထြက္ေပၚသည့္အခိုက္ ေနာက္တဖန္ ျပန္လည္ ဟာက်သြားသည္။

************

(၄)

ညက မက္ျမင္ေသာ အိပ္မက္ထဲတြင္ ျဖဴတို႔ မိသားစုတေတြသည္ င၀န္ျမစ္ေရျပင္၌ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေလွစီး ေနၾကသည္တဲ့။ ခပ္စုတ္စုတ္အက်ၤီကို၀တ္လွ်က္ အခေၾကးေငြယူ၍ ေလွေလွာ္ေပးေနရသူမွာ ဦးေအာင္ ဘညိဳ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာငး္လိုက္သလဲ။

ရင္ခုန္ဖြယ္ ေကာင္းသည္ကေတာ့ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ မမၾကီး၊ ေမာင္ငယ္ေလးႏွင့္ ျဖဴ မိသားစုငါးေယာက္ကေန စႏၵယားဆရာေလး ကိုေနလိႈင္းပါ ပါ၀င္ေနတာပါပဲ။ မဆီမဆိုင္လိုက္ေလျခင္းေနာ္။ စကားမစပ္. . . အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္ ဒင္းက ေခ်ာေမြ႕ေနလိုက္တာ။

ျဖဴ တခစ္ခစ္ရယ္ေမာလိုက္သည္။ ျပီးမွ တစ္ခါက ေမာင္ငယ္ေလး ျဖဴ ရယ္ေမာေနတာကို ၾကည့္လွ်က္ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ရင္း ေျပာခဲ့တာ သြားသတိရသည္။

“မမေလး ရယ္တာ ေမာင္ငယ္ မၾကိဳက္ဘူး။ ေလထဲမွာ ၀ဲေနတယ္”

ဒီတုန္းကေတာ့ ေဖေဖက တဟားဟား ေအာ္ရယ္လွ်က္ ခဲလိုက္ဆြဲေပးေပါ့ သားရဲ႕ဟု စေနာက္ေနခဲ့သည္။ တစ္အိမ္သားလံုးရဲ႕ စေနာက္က်ီစယ္ျခင္း ခံရတဲ့ ေမာင္ငယ္ေလးက မေက်မနပ္ေကာက္ခ်ိတ္ကာ တစ္ည တိတိ စကားမေျပာခဲ့တာကိုလည္း ျဖဴ အမွတ္ရေနျပန္သည္။

အခန္းငယ္ေလးထဲက စကားမေျပာေကာက္ခ်ိတ္ေနတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္ေမာင္ငယ္ေလးကို အေကာက္ေျပလာ ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့သူကေတာ့ သူ႔မမေလး ျဖဴ ပါပဲေလ။

ျဖဴသည္ အသက္ရႈမ၀ခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ ခုတေလာ ျဖဴ သိပ္စိတ္ေမာတာပဲ။ အရာရာကို ထိလြယ္ ရွလြယ္ ခံစားလြယ္၍လည္း ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ျဖစ္ေနသည္။ ျဖဴ႕စိတ္၀ိညာဥ္သည္ ျဖဴ႕ အိမ္ကိုအခါမလပ္ ပ်ံ သန္းလွ်က္ရွိသည္။ ဒီမွာ ဘာလုပ္၍ကိုင္၍မွ အဆင္မေျပလွေခ်။

လစဥ္ပို႔ေနက် ေငြကိုပို႔ရန္ ပုဂၢလိကဘဏ္တစ္ခုသို႔အသြားတြင္လည္း ရုတ္ခ်ည္းျပန္လွည့္လာခ်င္ေသာ စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ ဒီေငြေတြကို ျဖဴ ကိုယ္တိုင္ ေမေမ့လက္ကို ေပးခ်င္လိုက္တာကြယ္။ ေမာင္ငယ္ေလးရဲ႕ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကို ဆြဲညွစ္ျပီး အိပ္ကပ္ကေလးထဲ မုန္႔ဖိုးထည့္ေပးခ်င္လိုက္တာ။

ျဖဴသည္ လစဥ္ၾကားခံ၀န္ေဆာင္မႈျဖစ္ေသာ ဘဏ္ၾကီးကို ခ်က္ခ်င္းႏွယ္မုနး္တီးလာသည္။ ဘဏ္ ၀န္ ထမ္းကေလးမ်ား၏ ခရီးဦးၾကိဳ ႏႈတ္ဆက္ျပံဳးျပမႈကိုလည္း တယ္ၾကည့္မရလွေခ်။ ဘဏ္စာေရးမ၏ ကြန္ ပ်ဴတာနွိပ္ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းသြယ္သြယ္မ်ားကိုလည္း ခ်ိဳးဖဲ့ခ်င္ေသာစိတ္က ထိန္းမရခ်င္ေပ။

ျဖဴ႕ကို ျဖတ္ပိုင္းေလး လွမး္အေပး ၾကည္ေမြ႕ခ်ိဳသာေသာ အျပံဳးႏွင့္အတူ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္” ဟူ၍ ဆြဲလည္းသံသာသာႏွင့္ လွပစြာေျပာေနေသာ ဘဏ္စာေရးမကို ၾကည့္၍ မေက်မနပ္ မုန္းတီးသြား ျပန္ သည္။

“ငါ အိမ္မျပန္ရတာကို နင္ ေက်းဇူးတင္တာမလား” ဟု စိတ္ထဲက အခါခါ ေအာ္ဟစ္ရန္ေတြ႕ကာ ျဖဴ လွည့္ျပန္လာခဲ့သည္။

လမ္းတေလွ်ာက္ရွိ ေတြ႔သမွ် လူအားလံုး၊ အရာ၀တၱဳအားလံုးသည္ သူ႔ကို ေလွာင္ေျပာင္ေနသည္ဟု ျဖဴ ထင္မိသည္။ ေခြးတစ္ေကာင္ လမ္းသလားေနသည္ကိုပင္ ခဲလံုးႏွင့္ ေကာက္ေပါက္မိသလားပဲ။ သင္းက သာ မာန္ဖီ၍ ျပန္ကိုက္လွ်င္ေတာ့ လမ္းမလယ္မွာ ျဖဴ အရွက္ကြဲဦးမည္။ ဒီေခြးကို ျဖဴ က ျပန္ရိုက္လွ်င္ ေနာက္တစ္ေန႔ ဂ်ာနယ္ထဲမွာ ေခြးတစ္ေကာင္ႏွင့္ ရန္ျဖစ္ေနေသာ ျဖဴ႕ ပံုပါလာလိမ့္ဦးမွာပဲ။

ျဖဴ လႊတ္ကနဲ ရယ္လိုက္သည္။ ေမာင္ငယ္ မၾကိဳက္ေသာ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ရယ္နည္းမ်ိဳး။

မ်က္၀န္းသည္ ရုတ္တရက္ဆိုသလို စိုစြတ္လာသည္။

ရယ္တာကလြဲျပီး ဘ၀ကို မမေလး ခပ္ေပါ့ေပါ့ မထားခဲ့ပါဘူး ေမာင္ငယ္ရယ္။

ဟိုးးအေ၀းဆီက ဗ်ိဳင္းငွက္ေတြ အိပ္တန္းျပန္သြားသည္။

ေလျပည္က ေ၀့ကနဲ. . . . . ။


အပိုင္း (၂) ဆက္ရန္ ……