အေ၀းပ်ံငွက္ အပိုင္း (၂)

အေ၀းပ်ံငွက္ အပိုင္း (၂)

(၅)

ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ ျဖဴ႕ ေမေမမ်ိဳးရိုးသည္ သဘင္သည္။ ျဖဴ သည္ ရုပ္ဆင္းအဂၤါ ေဖေဖႏွင့္ တူေစကာမူ ျဖဴ႕ကိုယ္ထဲ လွည့္ပတ္စီးဆင္းေနသည္ကေတာ့ ေမေမ့ေသြး စစ္စစ္ပင္။ ေမေမ့ထံမွ ျဖဴ သည္ အႏုပညာ၊ ပါရမီ၊ ၀ါႆနာ၊ ဗီဇ တို႔ကို အျပည့္အ၀ လက္ခံရရွိခဲ့သည္။ “မေငြေက်ာ့” ရယ္လို႔ တစ္ခ်ိန္က လင္းလက္ ခဲ့သည့္ ေမေမဟာ ျဖဴ ငယ္စဥ္ဘ၀ကတည္းက အကပညာကို လက္ထပ္ သင္ၾကားေပးခဲ့ရင္း အေမြေပးခဲ့ သည္။ သားသမီးသံုးေယာက္ ရွိသည့္အနက္မွ ျဖဴ တစ္ေယာက္တည္းသာ အႏုပညာ၀ါႆနာ ပါသူျဖစ္ခဲ့ သည္ေလ။

မင္းသမီးေလး မေငြေက်ာ့ကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္လြန္း၍ ပြဲကရာျမိဳ႕မ်ားသို႔ တေကာက္ေကာက္လိုက္ ပိုးပန္း ခဲ့ျငား လက္ထပ္အျပီးတြင္ ေဖေဖသည္ ေမေမ့ကို မင္းသမီးဘ၀အား စြန္႔လႊတ္ေစခဲ့သည္။ ေဖေဖ့ကို ခ်စ္ ေသာစိတ္ျဖင့္ မ်ိဳးရိုးတေလွ်ာက္ သဘင္သည္ဘ၀ျဖင့္ အသက္ေမြးခဲ့ေသာ္လည္း ေမေမ့လက္ထက္တြင္မူ “မေငြေက်ာ့” ဘ၀ကို တိကနဲစခန္းရပ္ကာ ေဖေဖ့ဇနီး မခင္ေက်ာ့အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခဲ့တာ ျဖဴတို႔ တစ္သက္ပါပဲ။

မ်ိဳးရိုး၏ အႏုပညာကို မကြယ္သုဥ္းေစရန္ အကပညာကို ျဖဴ႕အား အေမြေပးခဲ့ျငား ေမေမသည္ျဖဴ ေက်ာင္း ကပြဲ၌ ကသည္ကိုပင္ သိပ္မႏွစ္ျမိဳ႕လွေပ။ သဘင္သည္ ျဖစ္ဖို႔ကေတာ့ ေ၀းစြပင္။ သို႕ေပမယ့္ ျဖဴသည္ ေမေမ့သမီးပဲေလ။ ၀ါႆနာကိုရပ္တန္႔ႏိုး ဗီဇေသြးကိုေတာ့ ျဖဴ ေဖ်ာက္ဖ်က္မရ ခ်င္ပါ။ ျဖဴ႕ႏွလံုးေသြးေတြသည္ ဂီတသံၾကားရလွ်င္ ကဖို႔အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။ ႏို႔ဒီေသြး ေတြက ေမေမ့ေသြးေတြပဲမဟုတ္လားကြယ္။

ေက်ာင္းကပြဲတိုင္းတြင္ စဥ္ဆက္မျပတ္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ ျဖဴ႔အမည္သည္ ေက်ာင္းကုန္းျမိဳ႕ အထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္သာမက ေက်ာင္္းကုန္း တစ္ျမိဳ႔လံုးကိုပါ ဖံုးလႊမ္းေစခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသားတို႔ ပါးစပ္ဖ်ား၀ယ္ “ျမႏွင္းျဖဴ” သည္ တရရႏွင့္။ ျဖဴ႕ရဲ႕ ရုပ္ရည္ရူပကာထက္ ျဖဴ႕ အႏုပညာေၾကာင့္သာ ေက်ာ္ၾကားရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ျဖဴ ယံုၾကည္သည္။

ျဖဴ႕ ရုပ္ရည္သည္ ရင္သပ္ရႈေမာေလာက္ဖြယ္ အလွမ်ိဳး မဟုတ္ခဲ့။ ဥစၥာဓနအေနနွင့္ သာမာန္ရံုး၀န္ထမ္း မိသားစု ျဖစ္ေသာ ျဖဴတို႔၌ ေဖေဖ့မိဘအေမြျဖစ္ေသာ အိမ္ငယ္တစ္လံုးမွအပ အျခားအဖိုးတန္ တစ္စံုတရာ မရွိခဲ့ေပ။ ေဖေဖက ျဖဴ႕ကို ပညာေရးတြင္ ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ေမေမကေတာ့ ထာ၀စဥ္ ေဖေဖ့သေဘာပါပဲ။

မမၾကီးသည္ ေဖေဖ့ စိတ္တုိင္းက် ဘြဲ႕ႏွစ္ခုယူျပေသာအခါ ေဖေဖ ေက်နပ္မဆံုးေတာ့ေပ။ ေက်ာင္း ဆရာမေလး၀တ္စံုျဖင့္ ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းသြားေသာ မမၾကီးကို ၾကည့္၍ ေဖေဖ့ၾကည္ႏူးမႈသည္ ျဖဴတို႔ကိုပါ လွ်ံက်ေစသည္။ ျဖဴ ႏွင့္ ေမာင္ငယ္ကေလးကိုလည္း စာၾကိဳးစားဖို႔ တရရေျပာေတာ့သည္။ ထိုစဥ္က ျဖဴ ဆယ္တန္း၊ ေမာင္ငယ္ေလးက ငါးတန္း။

ေဖေဖသည္ ကေလးသာသာ ရွိေသးေသာ ေမာင္ငယ္ေလးထက္ ဆယ္တန္းေရာက္ေနေသာ ျဖဴ႕ကိုသာ ပို၍ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္ တင္းက်ပ္ခဲ့၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ထားခဲ့ႏွင့္ ရွိလွသည္။ ေဖေဖ့ သမီး အငယ္မသည္ ေမေမ့လို အႏုပညာေသြးပါသူရယ္မို႕ ထိုဗီဇက ရုတ္တရက္ ထၾကြႏိုးၾကားမွာကို ေဖေဖ အစိုးရိမ္ ပိုခဲ့ရွာသည္။
ေက်ာင္းကုန္းျမိဳ႕၌ ဘုရားပြဲရွိသည့္အခါျဖစ္ေစ၊ အျခားပြဲလမ္းသဘင္ရွိ၍ ျဖစ္ေစ ဇာတ္အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ လာကတိုင္း ျဖဴ တရံခါမွ မၾကည့္ခဲ့ရပါ။

ငယ္စဥ္က ပညတ္ခ်က္ေၾကာင့္ မၾကည့္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ထိုႏွစ္ကမူ ျဖဴ ကိုယ္တိုင္ပါ မၾကည့္ခ်င္ခဲ့ေပ။ ျဖဴ႕ဆယ္တန္းႏွစ္သည္ ေဖေဖပံုသြင္းထား၍ေရာ၊ ျဖဴ႕ရဲ႕ငယ္ႏုစဥ္ တက္ၾကြမႈေလးေတြေၾကာင့္ေရာ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳး စာေမးပြဲအတြက္ အားမာန္ေလးေတြသာ ရွိေနခဲ့သည္။

အႏုပညာသည္ ဘယ္ဆီမွာ ခို၀င္ေျပးပုန္းေနလည္းမသိေပ။ ေဖေဖ ေမွ်ာ္လင့္သလို၊ ျဖဴ ေမွ်ာ္မွန္းသလို ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ဂုဏ္ထူးႏွစ္ဘာသာႏွင့္ ေအာင္ျမင္သည့္အခ်ိန္၌ ျဖဴတို႔တစ္အိမ္လံုး အေပ်ာ္ေတြ ဖံုးခဲ့ရသည္။
တကယ္ေတာ့ ထိုေတာ့မွ စလံုးေရ စခဲ့သည္ဟု ျဖဴ ထင္သည္။

*************

တရားခံမွာ ျဖဴ ျဖစ္၍ လက္သည္မွာ မိုးခိုင္ပင္။ မိုးခိုင္သည္ ျဖဴ ႏွင့္ ငယ္သူငယ္ခ်င္း။ မိုးခိုင္သည္ ဂစ္တာတေဒါင္ေဒါင္ လုပ္တတ္သည္ကလြဲ၍ အႏုပညာကို ၀ါႆနာပါသလား၊ မပါသလား ျဖဴ ေသခ်ာ မသိ။ တစ္ေန႔ေတာ့မိုးခိုင္က ျဖဴ႕ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစမည့္ စကားတစ္ခြန္း သယ္လာသည္။
ထိုအခ်ိန္က ျဖဴသည္ ခေရပြင့္ေတြ သီေနခဲ့သည္။

“နင္ ပုလဲေငြကိုသိလား”

ျဖဴသည္ ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္သြားသည္။ ျဖဴ႕အမူအရာကို ၾကည့္၍ မိုးခိုင္က ကြၽတ္ကနဲ စုတ္သပ္သည္။

“နင္က သိပ္အတာပဲ။ ပုလဲေငြေရာင္ဇာတ္က မင္းသားပုလဲေငြေလဟာ”

“ေၾသာ္ အင္း ၾကားဖူးတယ္”

“နင္ ကမလား”

“ဟမ္”

မိုးခိုင္က ေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ကုတ္ကာ မ်က္ေမွာင္တြန္႔သည္။

“ပုလဲေငြက င့ါအစ္ကို ၀မ္းကြဲဟ။ ငါ့ကို သူ႔ဇာတ္မွာ စတိတ္ရိႈးဆိုဖို႔ ထည့္ထားတယ္။ နင္ကခ်င္ရင္ ငါေျပာေပးမယ္”

ျဖဴ႔ရင္သည္ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ နားထင္သည္ ေသြးတဒုတ္ဒုတ္ ခုန္ေနသည္။


ေက်ာင္းကပြဲဲမွ မင္းသမီး ေလး ျမႏွင္းျဖဴ၏ ဗလာထမီခတ္သံ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ကို ၾကားေယာင္လာသလိုပင္။ ဇာတ္စင္ေပၚမွ ပန္းေသြး ေရာင္ၾကြေနေသာ မင္းသမီးေလးကို ထိုးထားေသာ မီးေမာင္းဆလိုက္မ်ား။ သီခ်င္းအခ်၊ ကၾကိဳးအႏြဲ႕ တေ၀ါေ၀ါလွ်ံက်လာေသာ လက္ခုပ္ၾသဘာသံမ်ား။

ရင္သည္ တလွပ္လွပ္ႏွင့္အတူ ငယ္ႏုေသြးသည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ ဆူေ၀လႈပ္ရွားလာသည္။ တက္ၾကြမႈရစ္သန္း ေနေသာ မိုးခိုင္မ်က္၀န္းမ်ားကို ၾကည့္၍ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ခုန္ေပါက္က်သည္။ သတိမထားမိခင္မွာပင္ စကားကလႊတ္ကနဲ. . . . ။

“နင္ စီစဥ္ေပး မိုးခိုင္။ ငါကခ်င္တယ္”

************

ေနာက္ပိုင္း မိုးခိုင္ႏွင့္ျဖဴတို႔၏ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္းဖို ဆန္လွသည္။ ျဖဴသည္ စူးစမ္းေလ့လာခ်င္ေသာ တက္ၾကြစိတ္တို႔ျဖင့္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွား၍ ေနခဲ့ေသာ္လည္း ေဖေဖႏွင့္ေမေမကို အသိေပးရန္အထိမူ မ၀ံ့ရဲလွပါ။ မိုးခိုင္လည္း ထို႕အတူ ။ ထိုအခါ မိုးခိုင္ႏွင့္ ျဖဴသည္ အရာအားလံုးကို လွ်ိဳ႕၀ွက္လုပ္ေဆာင္ ရသည္။ တိတ္တဆိတ္ ေတြ႔ဆံုရသည္။

မိုးခိုင္က ပုလဲေငြႏွင့္ေတြ႔ရမည္ဆိုေသာ္ ျဖဴသည္ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္ေၾကာင့္ ငိုခ်င္သလိုျဖစ္လာသည္။ ပုလဲေငြႏွင့္ စကားေျပာရေသာ္ျဖဴသည္ မင္းသားကိုရဲရဲ မၾကည့္၀့ံ ။ ျဖဴ၏ ယုန္သူငယ္မေလး အသြင္ကို ၾကည့္၍ မင္းသားက ခပ္လြန္႕လြန္႕ရယ္သည္။ ပုလဲေငြ၏ရယ္သံသည္ ဇာတ္ဟန္ပါသည္။ မင္းသားကအသံ သြင္းထားေသာ တီးလံုးအေခြကိုဖြင့္၍ ကခိုင္းေသာ္ ျဖဴလက္ဖ်ားေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္လာသည္။ ခ်က္ခ်င္း ႏွယ္ ဇာတ္စင္တစ္ခုလို သေဘာထားကာ ကရသည့္တိုင္ ခပ္ရြံ႕ရြ႔ံျဖစ္ေနေသးသည္။

ကက္ဆက္မွဖြင့္ေသာ တီးလံုးသံသည္ ေမေမသင္ထားေသာ ႏွင္းဆီဖူးငံုအကႏွင့့္ လိုက္ေလ်ာညီေထြသည္မို႔ ဒါကိုပင္ ျဖဴ ကျပလိုက္သည္။ ႏွင္းဆီဖူးငံုသည္ ပန္းတပြင့္ဖူးငံုသည္မွ တျဖည္းျဖည္း ပြင့္အာလာသည္အထိ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ ကကြက္စိပ္စိပ္ ကျပရျခင္းျဖစ္သည္။ အကပညာ၏ ဘယ္ေျခညာလက္ တစ္ကြက္အခ်ိဳး၌ ႏွင္းဆီ ပြင့္ေလး အစြမ္း ကုန္ပြင့္အာသည့္ႏွယ္ မ်က္ႏွာကို ခပ္ေမာ့ေမာ့လုပ္၍ ရင္ကိုစြင့္ထားလိုက္သည္။ တီးလံုး သံသည္ မရပ္ေသးသျဖင့္ ကၾကိဳးဆင္ထားေသာ လက္တို႔ကို အနည္းငယ္ လႈပ္ရွားရေသးသည္။ အတန္ ငယ္ၾကာမွ တီးလံုးသံသည္ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ႏွင့္ ပတ္မေျပးကာ ရပ္သြားသည္။

မင္းသားထံမွ လက္ခုတ္သံ တေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ထြက္ေပၚလာေသာ္ ျဖဴသည္ေခြ်းအတန္ငယ္စို႔ေနရာမွ ေပ်ာ္ရႊင္ရေသးသည္။ မင္းသားက ညည္းကို လက္ေထာက္မင္းသမီး ခန္႔လိုက္ျပီ ေျပာေသာ္ ျဖဴႏွင့္မိုးခိုင္မွာ ထခုန္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ၀မ္းသာသြားသည္။

“ကိုယ့္ဇာတ္မွာ မင္းသမီးက ျမသဲၾကည္။ သူလည္းမနည္း ၀ါရင့္တယ္။ သူ႕ဆီမွာ မင္းသင္ရမယ္၊ အခ်ိန္ေတာ့သိပ္မရွိဘူး၊ ေနာက္တစ္လၾကာရင္ ကိုယ္တို႔ပြဲကရမယ္။ ကိုယ္စာခ်ဳပ္ေတြ လက္ခံထားတယ္”

ျဖဴသည္ အ့ံအားသင့္လြန္း၍ ရင္ေတြတလွပ္လွပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္စမ္း….. အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လိုက္တာ။ ျဖဴသည္ပုလဲေငြႏွင့္ ေတြ႕ရန္လာသည္အထိ ဒီအေျခအေနထိ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ေပ။ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ပြဲကရမည္ဆိုေသာ္ ျဖဴဘယ္လို ခံစားရမွန္းမသိ။ ျဖဴ႔ ရင္သည္ တုန္ရီလႈိက္ေမာေနသည္။

မင္းသားက “ညည္း စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရမယ္။ မိဘလက္မွတ္လိုတယ္။ အေမဒါမွမဟုတ္ အေဖေခၚလာခဲ့။ ႐ွိေသးတယ္မလား” ဟုေမးေသာ္ျဖဴသည္ အေျခအေနကို ႐ုတ္ခ်ည္းသတိရသြားသည္။

ေဖေဖႏွင့္ ေမေမမ်က္ႏွာကို တလွည့္စီ ျမင္ေယာင္ကာ ျဖဴလက္ဖ်ား၊ ေျခဖ်ားေတြ ေအးစက္လာသည္။ မိုးခိုင္ကို အားကိုးတၾကီးလွမ္းၾကည့္ေသာ္ မိုးခိုင္သည္ မ်က္ႏွာေသႏွင့္ ျဖဴ႔ကိုၾကည့္ေနသည္။ ျဖဴသည္ ဘာေျပာရမွန္းမသိေပ သို႔မဟုတ္ ဘာဆံုးျဖတ္ရမွန္း မသိေပ။
မိုးခိုင္က ေျခာက္ကပ္ကပ္ႏွင့္ “ကြ်န္ေတာ္တို႔လာတာ လူၾကီးေတြမသိဘူး” ဟုေျပာေသာ္ မင္းသား က မ်က္ေမွာင္တြန္႕သြားသည္။

“အလုပ္တစ္ခု လုပ္မယ္ဆို မိဘခြင့္ျပဳခ်က္ လိုတာေပါ့။ ႏုိ႕မင္းတို႕ဆယ့္ငါး…… ဆယ့္ေျခက္အရြယ္ ေလးေတြ ကိုယ္တာ၀န္မခံရဲဘူး။ မိုးခိုင္ေရာ …… မင္းသီခ်င္းဆိုမွာ ဦးေလးလွသိရဲ႔လား”

“သိတယ္ ကိုႏိုင္။ သိတယ္”

မိုးခိုင္က ခပ္သြက္သြက္၀င္ေျဖသည္။ မိုးခိုင္ရဲ႕ အေႏွာင္အဖြဲ႕ကင္းေသာ တက္ၾကြမႈကို ျမင္ေသာ္ ျဖဴ၀မ္း နည္းသြားသည္။ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ေသာ ျဖဴ႕ဘ၀ကို ေတြးမိေသာ္ ျဖဴသည္ မုန္းတီးစက္ဆုပ္သလိုျဖစ္ သြားသည္။

“ျဖဴ ၾကိဳးစားပါ့မယ္။ ျဖဴ႔ကို အခ်ိန္နည္းနည္းေပးပါဦး”

ျဖဴရဲ႕ စကားသံ ခပ္တိုးတိုးအဆံုး မင္းသားသည္ စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါ ရိႈက္ဖြာရာမွ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ဆတ္သည္။

“အိုေကေလ.. ကိုယ္က အလုပ္သေဘာအရ တိက်ေအာင္ ေျပာတာပါ။ ေနာက္ သံုးရက္ၾကာရင္လာခဲ့ေပါ့ ဟုတ္ျပီလား”

*************

(၆)

ျဖဴသည္ အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အထိ ဂဏွာမျငိမ္လွေခ်။ ေဖေဖ့ကို ေျပာရမည္လား၊ ေမေမ့ကို ေျပာရမည္လား အရိပ္အကဲကိုၾကည့္ကာ ျဖဴခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနသည္။ စကားစမည္ျပင္ေသာ္ အသံကလည္ေခ်ာင္း၀တြင္ ေပ်က္ဆံုးသြားသည္။ အလုပ္လုပ္ေသာ္ အမွားအယြင္းလုပ္ထားသူတစ္ေယာက္ႏွယ္ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားႏွင့္ မူမမွန္ေခ်။ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္မလံုေသာ ျဖဴသည္ ေမာင္ငယ္ကေလး၏ စူးစမ္းေသာ အၾကည့္ကိုပင္ ရင္မဆိုင္၀ံ့။

ေမေမသည္ ညေနကတည္းက ျဖဴ႕ကိုအကဲခတ္ေနသည္။ ျဖဴ႔ေမေမသည္ သမီးတစ္ေယာက္၏ ဂဏွာမျငိမ္မႈကိုရိပ္မိကာ တစ္စံုတစ္ရာ ေျပာလိုဟန္ျဖင့္ ျဖဴ႕ကိုေစာင့္ေနသည္္။ ေမေမစကားစလာေသာ္ ျဖဴအံ့ၾသရသည္။

ေမေမက မိုးခိုင္ႏွင့္ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ဖို႕ေျပာေသာ္ ျဖဴ ထပ္မံအံ့ၾသရသည္။ ျဖဴသည္ အနည္း ငယ္စိတ္သက္သာရာ ရသလို၊ အနည္းငယ္လည္း ညစ္ညဴးသည္။ ေနာက္ အနည္းငယ္လည္း ရယ္ခ်င္ျပန္သည္။ ေမေမသည္ ဘာကိုသံသယရွိသလဲဆိုတာကို ရိပ္မိကာ ျဖဴစိတ္ညစ္ျပန္ သည္။ ျဖဴျဖစ္ ေနတာက ေမေမထင္တာႏွင့္ တျခားပင္။ ဒါကိုေမေမသိေအာင္ ျဖဴမေျပာ၀ံ့ျပန္ေခ် ။

သို႔ေသာ္ျဖဴသည္ မည္သို႔ျဖစ္ေစ ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ယတိျပတ္ခ်ေလသည္။ ျဖဴသည္ ခိုင္မာေသာစိတ္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္တည္ျငိမ္ သလိုပင္ျဖစ္လာသည္။

ျဖဴ႕စကားဆံုးေသာ္ ေမေမသည္ျဖဴ႕ကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ေမေမ့အသြင္ကို ျမင္ရသည္မွာ မျမင္ဖူးေသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္သည့္သဏၭန္မ်ိဳး။ ၾကာေသာ္ ျဖဴမေနတတ္ေတာ့ေခ်။ ေမေမ့လက္ေမာင္းကို လႈပ္ရမ္းကာျဖဴမူႏြဲ့ေတာ့ ေမေမသည္ အသိ၀င္လာသူ တစ္ေယာက္လို ႐ႈိက္ၾကီးတငင္ ငိုေတာ့သည္။

ေမေမငိုသည္မွာ သည္းထန္စြာ႐ႈိက္ကာ၊ ႐ႈိက္ကာႏွင့္ဆို႕ဆို႕နင့္နင့္ ငိုျခင္းျဖစ္သည္။ အေတာ္ႏွင့္ အေတာမသပ္ႏုိင္ေပ။
ျဖဴသည္ သူပါ၀မ္းနည္းသလိုျဖစ္ကာ ေမေမ့ကိုလည္း နားမလည္ႏုိင္ေတာ့။ နားမလည္ႏိုင္ျခင္း ၾကားမွပင္ သူ႕အၾကံမေအာင္ေတာ့ျပီိကို နားလည္ကာ ၀မ္းနည္းရျပန္သည္။ ျဖဴသည္ ေယာက္ယက္ခတ္ အေတြးမ်ားၾကားကပင္ စိတ္႐ႈပ္ေထြးသလို ျဖစ္လာသည္။

ေမေမ …… သမီးကေလးေတာ့ ငိုရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကို မေတြးတတ္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ၊ ေမေမ ငိုတာကို မၾကည့္ပါရေစနဲ႕ ေမေမ။ မငိုပါနဲ႕ ေမေမရယ္။ ျဖဴသည္စိတ္ထဲမွ စကားမ်ားစြာေျပာကာ မခ်မ္းေျမ့လွေပ ။

အတန္ၾကာေအာာင္ ငိုေၾကြးျပီးမွ ေမေမသည္ မသက္ဆိုင္သည့္စကားတစ္ခြန္းကို ေကာက္ကာငင္ကာ ေျပာေတာ့သည္။

“သမီးကို ေမေမ ပံုုျပင္တစ္ပုဒ္ ေျပာျပမယ္”

အပိုင္း (၃) ဆက္ရန္