အေ၀းပ်ံငွက္- အပိုင္း (၄)

အေ၀းပ်ံငွက္ အပိုင္း (၄)

ျဖဴ႕ရင္သည္ တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။ လက္ဖ်ားသည္ ေခြ်းေစးတို႕ျဖင့္ ေစးထန္းလွ်က္၊ေျခလွမ္း ကို တတ္ႏုိင္သမွ် သြက္ရင္း ေမာဟိုက္လာသလိုပင္၊ ပတ္၀န္းက်င္သည္ အေမွာင္ထုကို ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ ရာ ၀ါးျမိဳထားသည္။ ျဖဴသည္ အေမွာင္ရိပ္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ရင္း ေနာက္ကိုလည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္မိ ျပန္သည္။

ဘုရားသိၾကားမလို႕ ေဖေဖတို႔ မသိၾကပါေစနဲ႕ဦး။ သည္အခ်ိန္မွာ ျဖဴ႕ကိုေတြ႕သြားလွ်င္ ေဖေဖ့ ေဒါသက မေတြး၀ံံ့စရာ၊ ျဖဴ အျပီးထြြက္လာတာ မဟုတ္ပါဘူး ေဖေဖ၊ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ပြဲကျပီးရင္ ျဖဴ အိမ္ ျပန္လာမွာပါ။ ျပီးရင္ေဖေဖ့ စိတ္ၾကိဳက္ ဘြဲ့ႏွစ္ခု ယူေပးမယ္ေလ၊ ျဖဴ ေက်ာင္းဆရာမေလး ဒါမွမဟုတ္ သူနာ ျပဳဆရာမေလး လုပ္မွာေပါ့။

ေမေမလည္း သိပ္ငိုမေနနဲ႕ဦး ျဖဴျပန္လာတဲ့အခါက် မင္းသမီးေလး ျမႏွင္းျဖဴရဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈေတြကို ေမေမ့ ကို တဖြဲ႕တႏြဲ႕ေျပာျပေနမွာ။ အဲဒီအခါက် ေမေမျပံဳးေနရမွာပါ ေနာ့ ….. သမီးငယ္ငယ္က သီခ်င္းဆိုျပီး က ျပရင္ ေမေမျပံဳးတဲ့ အျပံဳးမ်ိဳးနဲ႔ေပါ့။

မမၾကီးကေကာ ျဖဴကို လြမ္းေနမွာလား၊ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာေနဦးမည္္ ထင္တာပဲ။ ေမာင္ ငယ္ကေတာ့ သူ႕မမေလးကို ေမးေနေတာ့မွာပဲ။ ၾကာေတာ့လည္း ရုိးသြားမွာပါ၊ သိပ္လည္းမၾကာပါဘူး။ မမေလး ျပန္လာမွာပါ၊ ေမာင္ငယ့္ကိုသီခ်င္းဆိုသိပ္ဦးမွာ။
ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ထြက္ခြာဟန္ျပင္ေနေသာ ကားကိုျမင္ခိုက္ ျဖဴ အားတက္သြားသည္။ ေျခလွမ္းကို ျဖဴ သြက္လိုက္သည္။ ကားႏွင့္ မွီလုမွီခင္မွာပင္ ကားကစက္ႏႈိးကာ ထြက္ခြာစ ျပဳေနသည္။ ျဖဴ႕ရင္သည္ ဒိန္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ေမာဟိုက္ေနသည့္ ၾကားမွပင္ အားစိုက္ကာ ဟစ္ေအာ္ရျပန္သည္။

“ခဏေနၾကပါဦး”
ကားေပၚက လူေတြ၏ အၾကည့္သည္ ျဖဴ႔ထံ စုျပံဳေရာက္လာသည္။ ေသတၲာတစ္လံုးေပၚ ေျခပစ္ လက္ပစ္ ထိုင္ေနသည့္ မိုးခိုင္က ထြက္ခြာစ ကားေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာ ျဖဴ႔ဆီ ေျပးလာသည္။

ျဖဴ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားသည္ အရွိန္ျဖင့္ ေမာင္းႏွင္ေလသည္။ ပုလဲေငြသည္ အံ့အားတသင့္ အမူအရာျဖင့္ ျဖဴ႕ကိုၾကည့္ေနသည္။

“ညည္း ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ”
ျဖဴသည္အသက္ကို မနည္း၀ေအာင္ ႐ႈေနရသည့္ ၾကားထဲမွ ခပ္သြက္သြက္ ေျဖရျပန္သည္။
“ျဖဴ ကခ်င္လို႔”
“အလို ဘုရားေရ .. ကိုယ့္ဇာတ္မွာ”

မင္းသားသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္သြားသည္။ “အိမ္ကခိုးထြက္လာတယ္ေပါ့ေလ” ဟုလည္း ခပ္ညည္းညည္း ေျပာသည္။

ျဖဴႏွင့္မိုးခိုင္သည္ အျပစ္ရွိေနသူေတြပမာ မ်က္ႏွာေသႏွင့္ ႐ွိၾကသည္။

“ညည္းအသက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္လဲ”

“၁၆ ႏွစ္”

မင္းသားသည္ အင္းကနဲ သံရွည္ဆြဲကာ ျငိမ္သက္သြားသည္။ အတန္ၾကာမွကားထဲက လူေတြ ဘက္ လွည့္ေျပာသည္။

“ကဲ ၾကားၾကတဲ့ အတိုင္းပဲ။ျမသဲၾကည္က သူ႕ကို သဘင္အထာ နည္းနည္းပါးပါး သင္ေပးလိုက္ သူေကာင္း ေကာင္း ကတတ္တယ္။ ဒီေကာင္မေလးနဲ႕ပက္သက္လို႕ ျပႆနာ တစ္စံုတစ္ရာေပၚခဲ့ရင္ မိုးခိုင္ မင္းက တာ၀န္ယူ”

ပုလဲေငြသည္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ျပႆနာကို ေျဖရွင္းကာ စိတ္႐ႈပ္ေထြးသလိုႏွင့္ တစ္ဘက္ကို လွည့္သြားသည္။

ျဖဴသည္ အရုဏ္မတက္မီ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း၌ အရွိန္ျဖင့္ ေျပးလႊားေနေသာ ဇာတ္အဖြဲ႕ကား ၾကီးေပၚတြင္ အ၀တ္အစားထုပ္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လွ်က္ သူစိမ္းတရံတို႕အလယ္၌ ေၾကာက္ရြံ႕ အားငယ္စိတ္ကို ေဖ်ာက္ကာျဖင့္ လိုက္ပါသြားေလသည္။

**************

(၉)

အိပ္မက္ဟူသည္ အိပ္မက္မက္ေနစဥ္၌သာ လွပ၍ လက္ေတြ႕တြင္ကား မသာယာလွေခ်။ ျဖဴသည္ ေမေမ့ရင္ခြင္တြင္းမွေန၍ ဘ၀အေၾကာင္းကို ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေရရြတ္ဖူးသည္။ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ အႏုပညာေတြနဲ႕ ေခါင္းမာခဲ့ေသာေမေမ့သမီးသည္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ “ဘ၀ကရင့္ေရာ္တယ္။ အျပံဳး ေတြက အလည္မလာဘူး” ဟူေသာ ေခတ္ေပၚကဗ်ာတပိုင္းတစကို ေရရြတ္ေနတတ္ခဲ့ျပီ။

ျဖဴသည္ ထမင္းတစ္လုပ္၏ ခါးသီးမႈကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႕ၾကံဳရျပီးေနာက္ ေမေမ့ကိုပိုလို႕ တမ္းတလာသည္။ မိဘရင္ခြင္၌ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနလာခဲ့ရေသာ ျဖဴသည္ ေလာက၏မာယာေတြကို အျပံဳး မပ်က္ရင္ဆိုင္ရန္ မရင့္က်က္ေသးေခ်။

အင္မတန္ကခ်င္လွေသာျဖဴသည္ ပုလဲေငြေရာင္ဇာတ္၌ ထူးထူးေထြေထြ မကရေပ။ မင္းသားက သဘင္ပညာ သင္ေပးခိုင္းေသာ္လည္း ျမသဲၾကည္သည္ မသိက်ိဳးကြ်ံ ျပဳေနတတ္သည္။ ယိမ္းသမမ်ား ႏွင့္ ၀င္ေရာက္ ေရာေႏွာရန္မွာလည္း ျဖဴသည္ရြံ႕သလိုျဖစ္ေနသည္။ ပြဲႏွစ္ခြင္သာ ျပီးသြားသည္ ျဖဴဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မပါ၀င္ခဲ့ရ။ မင္းသားကလည္း ျဖဴ႔အတြက္ ဘာမွ မစီစဥ္ေပးေခ်။

ငယ္ႏုပိ်ဳျမစ္ေသာအသြင္ျဖင့္ မိုးခိုင္သည္ စတိတ္႐ိႈးအစီအစဥ္၌ စန္းပြင္႔လို႕ေနခဲ့သည္။ မင္းသားက ျဖဴ႕ကို သီခ်င္းဆိုဖို႕ေျပာသည္။ ျဖဴ႕၌ အၾကီးက်ယ္ဆံုးခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မွာ သီခ်င္း မဆိုတတ္ေပ။ ျဖဴ႕သီခ်င္း သံသည္ တီးလံုးထက္ ျမန္သည့္အခါျမန္ေနျပီး ေႏွးသည့္အခါတြင္လည္း ေႏွးေနျပန္သည္။ ၾကိမ္ဖန္မ်ား စြာ တိုက္ၾကည့္ျပီးေနာက္ မင္းသားသည္ ျဖဴ႕ကိုသီခ်င္းဆိုခိုင္းဖို႔ အစီအစဥ္ကို လက္ေလ်ာ့သြားသည္။

ျဖဴသည္ ျပဇာတ္ အစီအစဥ္၌သာ အရံမင္းသမီးလုပ္ရသည္။ သၾကၤန္အက၌ ကရသည္၊ ဒီထက္ပို၍ ဘာမွမလုပ္တတ္။ မင္းသားဇာတ္ျဖစ္ေသာ ပုလဲေငြေရာင္တြင္ ျမသဲၾကည္သည္ သူရ႐ွိေသာ ေနရာကို ႏွစ္ ေယာက္ခြဲေပးလိုဟန္ မတူ။ ျမသဲၾကည္၏ ကြ်မ္းက်င္စြာ တိမ္းေရွာင္မႈျဖင့္ ျဖဴသည္ သဘင္အထာ၊ သဘင္ ပညာကို ဘာတစ္ခုမွ မသိေခ်။ ျဖဴသည္ကကြက္မ်ားကို အဆန္းတၾကယ္သာ ကတတ္ေသာ သူငယ္မေလး ပင္ျဖစ္သည္။
ျဖဴသည္ ဇာတ္စင္ေပၚ၌ေန၍ ကိုကိုေရ၊ေမာင္ေမာင္ေရ မေခၚတတ္။ ကာလသားေတြ တရံုးရံုး ျဖစ္ေအာင္ မေခ်ာ့ျမဴတတ္။ ဆိုင္းအထာ အပင့္အခ်ိတ္ကိုလည္း နားမလည္ေခ်။ ျမသဲၾကည္ ကေန လွ်င္ တစ္ခဏသာေငးေမာမိျပီး မ်က္စိရွက္သျဖင့္ မ်က္ႏွာ လႊဲခဲ့ရသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ျဖဴ ေက်ာင္းကပြဲမွာ ကခဲ့ရတာ ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။

ျဖဴသည္ သူ႕ေရွ႕ေမွာက္ရွိ ဇာတ္သဘင္ကို ၀မ္းနည္းသလို ျဖစ္လာသည္။ စတိတ္ရိႈး၌ တြန္လိမ္ ေကာက္ေကြးေနေသာ ဇာတ္သမားတို႕ကို ၾကည့္ကာ ျဖဴအံ့အားတသင့္။ ျဖဴဟာ ဘာအဖြဲ႕နဲ႕လိုက္ပါမိပါ လိမ့္၊ ျဖဴသည္ သူ႕ကိုသူပင္ ေ၀ခြဲမရေတာ့ေပ။ ပရိတ္သတ္၏ လက္ခုပ္္သံ တေ၀ါေ၀ါကိုလည္း ျဖဴ ေၾကာက္လွသည္။ မၾကား၀ံ့စရာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားကိုလည္း ျဖဴ နားမေထာင္ရဲေခ် ။ ျဖဴသည္ ဇာတ္ႏွင့္ လိုက္လာလွ်က္ ပီဘိေက်ာင္းသူကေလးသာ ျဖစ္လို႕ေနသည္။ ျဖဴႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္အသစ္သည္ ေန သားမက်ေခ်။

************************

ပန္းေသြးေရာင္ရင့္ရင့္ ဇာခန္းဆီးသည္ တီးတိုးသံျဖင့္ လႈပ္ခတ္လို႕ေနသည္။ ျဖဴသည္ မင္းသား အခန္းေရွ႕မွ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္လွ်က္ ငိုခ်င္သလို ျဖစ္လာသည္။ မင္းသားႏွင့္ ျမသဲၾကည္သည္ ဘာေတြ ပါလိမ့္။ မင္းသား၏ ဇနီးႏွင့္သားသည္ ျမိဳ႕မွာ က်န္ခဲ့၍ထားခဲ့ဦး။ ျမသဲၾကည္၏ ေယာက်္ားသည္ ဇာတ္စင္ ေထာင့္၀ယ္ ဆိုင္းတီးေနဆဲရွိသည္။

ျဖဴသည္ အေစာပိုင္းက ျမသဲၾကည္၏ လွပမႈကို ေငးေမာမိျခင္းအား စက္ဆုပ္သလို ျဖစ္သြားသည္။ အညွီကို မုန္းတီးေသာ ျဖဴသည္ ပုလဲေငြေရာင္၌ တစ္စကၠန္႕မွ မေနလိုေတာ့ေခ်။ ဤေနရာ၌ ျဖဴႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အခါကာလသည္ လံုးလံုးမရွိျပီတည္း။

ျဖဴသည္ သူ႕ကို ခၚေဆာင္လာသူ မိုးခိုင္ကို ဒေရာေသာပါး လိုက္ရွာသည္။ မိုးခိုင္သည္ စင္ေပၚ၀ယ္ ဟဲဗီးေရာ့ခ္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သည္းသည္းလႈိုက္ ဟစ္ေၾကြးဆဲပင္ရွိသည္။ သံုးလျပည့္လွ်င္ အိမ္ျပန္ႏွပ္မည္ ေျပာေသာ မိုးခိုင္သည္ သူူ႕စကားကိုသူ ေမ့လွ်က္ရွိသည္။

မိုးခိုင္ကား သူ႕ကိုအားေပးေသာ ပရိသတ္တြင္နစ္ေျမာ၍ ေနျပီတကား။ျဖဴသည္ အားငယ္သလို ျဖစ္လာသည္။ ျဖဴအိမ္ျပန္ခ်င္ျပီ၊ ျဖဴ႕ကို ဘယ္သူက ျပန္ပို႕မွာပါလိမ့္။ ညေၾကးသတ္သတ္ မွတ္မွတ္ မရွိလွေသာ ျဖဴလက္ထဲတြင္ ေငြသည္ မ်ားမ်ားစားစား မရွိလွေပ။

*********************

မိုးခိုင္ကို အိမ္ျပန္ပို႕ဖို႕ေျပာေတာ့ မိုးခိုင္သည္ ျဖဴ႕ကို ေတြလွ်က္ ေငးၾကည့္ေနသည္။ မိုးခိုင္အသြင္ ကိုၾကည့္ကာ ျဖဴစိတ္မရွည္လွေခ်။
“ပြဲ ၁၀ ရက္နားတယ္ေလဟာ၊ ဒီအတာအတြင္း နင္ငါ့ကိုျပန္ပို႕ျပီး ျပန္လာလို႕ရတာပဲ”

“မဟုတ္ဘူးဟ ….”

မိုးခိုင္သည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေျပာလိုဟန္ျဖင့္ တြန္႕ဆုတ္ဆုတ္ျဖစ္ေနသည္။

“ဘာလဲ”.

“ဟို … ျမိဳ့မွာ ဘာသတင္းေတြျဖစ္ေနလဲ နင္မသိဘူးလား”

ျဖဴ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ေတာ့ မိုးခိုင္ကစကားဆက္သည္။
“နင္နဲ႕ငါနဲ႕ကို ………….”

ျဖဴသည္ ရုတ္တရတ္ အသိစိတ္မရွိေတာ့ေခ်။ မိုးခိုင္ဆက္ေျပာေသာ စကားမ်ားကို ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကား တစ္ခ်က္. ။

“ႏွစ္ဘက္စလံုးက ပုလဲေငြေရာင္နဲ႕ လိုက္သြားမွန္းသိေတာ့ ေဒါသထြက္ေနၾကတယ္။ ငါတို႕ ဒီမွာရွိ ေနသ၍ လိုက္မရွာၾကဘူးတဲ့။ ငါတို႕ျပန္လာရင္ေတာ့ ငါ့အေဖက တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ မဂၤလာေဆာင္ ေပးမယ္တဲ့”

ျဖဴသည္ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုေၾကြးခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားသည္။ ဘုရားသခင္…. ဘယ္လို အက်ိဳးဆက္ေတြပါ လိမ့္၊ ျဖဴသည္ ထင္ရာစိုိုုင္းခဲ့ျပီးမွ ရရွိလာေသာ အက်ိဳးဆက္ကို ခ်က္ခ်င္းႏွယ္ စက္ဆုပ္ မုန္းတီးသြား သည္။

မိုးခိုင္မ်က္ႏွာသည္ စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈ႕ေၾကာင္႕ေရာ ျဖဴ႕ကို အားနာမႈ႕ေၾကာင့္ေရာ နီျမန္းလို႕ ေနသည္။

“ငါနင့္ကို အားနာတာနဲ႔ ေျပာမထြက္တာ ျဖဴ။ နင္ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ ငါ့ကိုေျပာပါ ငါေယာကၤ်ားပါ ….. နင္ျမိဳ႕ကို ျပန္ခ်င္တယ္ဆိုရင္လည္း ငါစီစဥ္ေပးပါ့မယ္။ နင္နဲ႕ ငါနဲ႕ လက္ထပ္ျဖစ္ရင္လည္း နင့္ကိုငါ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထားပါ့မယ္”

“ဟင့္အင္း ………… ဟင့္အင္း”

ျဖဴသည္ ေခါင္းကို သြက္သြက္ယမ္းကာ မ်က္ရည္ပူမ်ား စီးက်လာသည္။

“ဒါဆို … ဒီဇတ္မွာပဲ ဆက္ေနမလား”
ျဖဴသည္ ေခါင္းကိုသာ သြက္သြက္ခါေနေလသည္။ ဘာတစ္ခြန္္းမွလည္း ေျပာ၍မရ။ ျဖဴ႕ရင္သည္ အားအင္တစ္ခုက ဆုပ္ကိုင္ေျခမြထားသလို ဆို႕နင္႔ေနသည္။ ေမေမ ……. ေမေမရယ္၊ ျဖဴ႕ကို လာေခၚ လွည့္ပါ၊ ေဖေဖ မယံုေပမယ့္ ေမေမကေတာ့ သမီးကို ယံုၾကည္မွာပါေနာ္ ။ ျဖဴ ကခ်င္လို႕ ထြက္လာတာပါ ေမေမရဲ႕။ ျဖဴ ေယာက်ၤားေနာက္လိုက္လာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ျဖဴ႕ကိုယံုပါေမေမ၊ ေမေမ့သမီးဟာ ေက်ာင္း သူကေလးျဖဴပါပဲ။
ေမေမ …….. ဟိုးအေ၀းက ျဖဴ႕ေမေမေရ။ ျဖဴ ဘာျဖစ္လို႕ထြက္လာသလဲ ေမေမသိမွာပါ ျဖဴ႕ ကို ယံုၾကည္ပါေနာ္။ ျဖဴဟာ ေမေမ့သမီးကေလးပါ ေမေမ ၊ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲက သမီးကေလးပါ။ ျဖဴ႕ကိုျပန္ လာေခၚပါေနာ္ ေဖေဖနဲ႕မမၾကီး ယံုၾကည္ေအာင္ ရွင္းျပေပးပါေနာ္။ မိုးခိုင္ရဲ႕ မိဘေတြကို အမွန္တရားေတြ ဖြင့္ေျပာလိုက္ေလ ေမေမ။ ေမေမ သမီးေရွကက မားမားမတ္မတ္ ရပ္ေပးမယ္မလား။ အားလံုးကို ရင္ဆိုင္ေပး ပါေမေမ၊ ျပီးရင္ ျဖဴကိုလာေခၚလွည့္ပါ ေမေမရယ္၊ လာေခၚလွည့္ပါ။

************************

(၁၀)

ျမစ္ေရျပင္၏ လႈိင္းအရုိက္္အပုတ္ဒဏ္ကို ေၾကာက္ရြံ႕ေသာျဖဴသည္ အေျပာက်ယ္လွေသာ သမုဒၵရာ ေရျပင္သို႕ ထြက္ခဲ့ေပျပီ။
အပိုင္း (၅) ဆက္ရန္ …..