ခင္ေလးငယ္၏ “ေန၀င္ပံုျပင္” မွာ ေန၀င္ခ်ိန္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေသာ
ေကာင္မေလးႏွင့္ ေန၀င္ခ်ိန္ကို မုန္းတီး ေသာ ေကာင္ကေလးတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး
ေန၀င္ခ်ိန္မွာပင္ ကြဲကြာ သြားခဲ့ရ သည့္အေၾကာင္း
ေဖာ္ျပထား သည့္အခ်စ္၀တၱဳတိုေလး ျဖစ္သည္။ ေန၀င္ခ်ိန္ကို
လြန္လြန္ကဲကဲမုန္းတီးေသာ ေမာင္၏ အသြင္စရိုက္က လွ်ိဳ႕၀ွက္နက္နဲလွသည္။
ေန၀င္ခ်ိန္ဟူေသာ အသံၾကားရံုႏွင့္ ေဖ်ာ့ေတာ့ပ်က္ယြင္းသြားေလ့ရွိေသာ
သူ႔ မ်က္ႏွာ၊ ေန၀င္ခ်ိန္သည္ လူတစ္ေယာက္၏ စိတ္ကို
ေလးပင္ထိုင္းမိႈင္းေစတတ္ေၾကာင္း ေျပာေလ့ရွိေသာ သူ႔စကား မ်ား…..။
ေန၀င္ခ်ိန္ကို ႏွစ္သက္လွပါေသာ ေမ သည္ သူ႔ ေမာင္ ကို
ေန၀င္ခ်ိန္ႏွစ္သက္လာေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ရွာေပ။ ေမ ခ်စ္ေသာ ေမာင္ သည္
ေန၀င္္ခ်ိန္တစ္ခုဆီကို သြားသည့္တစ္ညေနခင္းမွာပင္ ဘ၀ေန၀င္ခ်ိန္ေရာက္ခဲ့ရျပီ
ျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူအား တစ္ဘ၀စာ ဆံုးရံႈးမႈတြက္ ေၾကကြဲ၀မ္းနည္း မႈေတြႏွင့္
ေန၀င္ခ်ိန္ကို မုန္းတီးသြားရသည္ ကေတာ့ ေမ ပင္။
ေန၀င္ျခင္းအေၾကာင္းကို ပေဟဠိတစ္ပုဒ္ႏွယ္ ဖြဲ႔ဆိုရင္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏
သိမ္ေမြ႔နက္နဲမႈတို႔ကိုပါ လွလွ ပပေရးဖြဲ႕သြားသည္။ ေခ်ာေမြ႔ေျပျပစ္ေသာ
အေရးအသားမ်ားကို သတိျပဳ မိရင္း ဆရာမ “ဂ်ဴး” ၏ ၀တၱဳတို မ်ားကိုပါ
အမွတ္ရမိေသးသည္။
ဏီလင္းညိဳ၏ “အသံမ်ားႏွင့္…” က စာေရးသူႏွင့္ အဇၥ်တၱတို႔
ေမးခြန္းထုတ္အေျဖရွာမႈကို ဇာတ္ေကာင္ လူငယ္ကေလးႏွင့္ ဘူတာရံုေလးတို႔
အျပန္အလွန္ စကားဆိုၾကပံုျဖင့္ ေရး သားထားပါသည္။ ကၽြန္မတို႔ ငယ္ စဥ္က
သာယာသံ၊ ဆူညံသံ ဟူ၍အသံေတြအေၾကာင္း သင္ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ ဏီလင္းညိဳ
ေျပာျပခ်င္ေသာ အသံေတြမွာေတာ့ သာယာသံ၊ ဆူညံသံထက္မကေတာ့ပါ။
ျဖစ္ရပ္တိုင္းရွိေသာ၊ က်ိဳးေၾကာင္း ညီညြတ္ေန ၾကေသာ၊ မညီညြတ္ေနၾကေသာ
အသံမ်ား..။ ကၽြန္မ တို႔ ဘ၀သို႔ ရိုက္ခတ္ေနသမွ် အသံမ်ားကို တံု႔ျပန္ဖို႔လို အပ္သည္လား၊ ခံစားဖို႔ လိုအပ္သည္လား။ ကၽြန္မတို႔ ဘ၀ေတြသည္လည္း
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနသည္ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္တိုင္ သတိမျပဳမိ (သို႔) မသိႏိုင္သည္သာ
ရွိသည္။ အသံကေတာ့ ရွိေနႏိုင္ မွာပင္။ သို႔တည္း မဟုတ္ ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းကပင္
ဆိတ္ျငိမ္ျခင္းအသံတစ္ခုအျဖစ္ ျဖစ္ေနႏိုင္သည္ပဲ။ ဘူတာရံုေလး၏
စကား တစ္ခြန္းကေတာ့ ေလးနက္ ဆင္ျခင္စရာေကာင္းလွသည္။
“အသံေတြရဲ႕အလယ္မွာ ေနတတ္ထိုင္တတ္ဖို႔ ဆိုတာ အေျပာမွာ လြယ္ေပမယ့္
လက္ေတြ႔မွာ ခက္ခဲရင္ ခက္ခဲေနလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကိဳးစားရင္ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့
သူလိုငါလို လူေတြထဲမွာ တကယ္လုပ္ရင္ အဟုတ္ျဖစ္ လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ
ရင့္က်က္လာတဲ့တစ္ေန႔ မင္းသိလာပါလိမ့္မယ္ ေကာင္ေလးရာ”
တကယ္ေတာ့ အသံမ်ားကို အသံမ်ားဟု အသိအမွတ္ျပဳလိုက္သည္ႏွင့္
တျပိဳင္နက္ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္း ခံစားခ်က္မ်ား
ေပၚထြက္လာႏိုင္ျခင္းရွိမွာမဟုတ္ေပ၊ ထိုကဲ့သို႔သာမာန္
အသိအမွတ္ျပဳမႈေလးတစ္ခု အတြက္ ပင္ ကၽြန္မတို႔တေတြ မနည္းၾကိဳးစားေနၾကရသည္။
ခံစားမႈမ်ားေၾကာင့္လား၊ ေကာင္းတာကိုမွ လက္ခံလို သည့္ စိတ္ေၾကာင့္လား။
ဘူတာရံုေလး ဆိုခဲ့သလို “လူပီသဖို႔ အတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေရာ၊
ဆိုးတာ ကိုပါ ေ၀မွ်ခံစားတတ္ဖို႔လိုမယ္” ထင္ပါသည္။ လူဟူ၍ ျဖစ္တည္လာသည့္
ဘ၀တြင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ လူပီသ သင့္ပါသည္။
ျမေသြးနီ ၏ “ႏိုင္တဲ့အရံႈး” မွာ ဖခင္တစ္ေယာက္၏ သားအေပၚထားေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ လမ္းညႊန္ တည့္မတ္ျပသမႈကို အေျခတည္ကာ ေရးသားထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဇာတ္လမ္းႏွင့္ ဇာတ္ေကာင္ အသားေပး မဟုတ္ဘဲ စာေရးသူတင္ျပလိုေသာ ဒႆနကို ဇာတ္ေကာင္၏ စကားေတြႏွင့္ ေဖာ္ၾကဴးသြားသည္။ “အရံႈးကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္မွ အႏိုင္ဆိုတဲ့ အရာကို ေတြ႔ႏိုင္မယ္” ဆိုသည့္အေၾကာင္း မူလတန္းကေလးငယ္မ်ား၏ ေဘာလံုးယွဥ္ျပိဳင္ပြဲတစ္ခုႏွင့္ သရုပ္ေဖာ္ကာ တင္ျပသြားသည္။ ရံႈးသည့္ကေလးမွာေတာ့ ငိုခ်င္မိမွာပဲ၊ ငိုမိမွာပင္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အတြက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးစြာ ရပ္တည္ေပးေနေသာ ဖခင္၏ ေမတၱာက အႏိုင္ကို ေတြ႔မည့္ လမ္းကို ျပသခဲ့တာပင္ ျဖစ္သည္။
ဖခင္ဇာတ္ေကာင္ျဖစ္သူ ဦးဘုန္းေက်ာ္၏ စကားက ၀တၱဳတစ္ပုဒ္လံုးအတြက္ အထိေရာက္ဆံုး Target ပင္။
“ သား…တစ္ခါတရံ ဘ၀မွာ ကိုယ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုျဖစ္မလာတာေတြကို
ေတြ႔ၾကံဳရမွာပဲ၊ ကိုယ္ က ၾကိဳးစားေပမယ့္လည္း ဘယ္လိုမွ တားဆီးလို႔မရဘဲ
ခံလိုက္ရတာမ်ိဳး၊ ေနရာ တစ္ခုမွာ ႏွစ္သိမ့္ေက်နပ္လိုက္ ရတာမ်ိဳးလည္း
ရွိမွာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက အေရးမၾကီးဘူး၊ ကိုယ့္ကို ခ်စ္ခင္သံေယာဇဥ္ရွိသူေတြ
ကိုယ့္ဘက္ မွာ ရပ္တည္အားေပးမယ့္သူေတြ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ရွိေနဖို႔က
ပိုအေရးၾကီးတယ္၊ ေအာင္ျမင္တဲ့အခါ ၀မ္းသာ စိတ္ျဖစ္ရတာထက္ အရံႈးကို ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္မွာလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံတတ္ဖို႔က ပိုအေရးၾကီး တယ္”
ဦးဘုန္းေက်ာ္၏ ေျပာစကားေၾကာင့္ ၾကြတက္ အရွိန္ျမင့္လာေသာ ၀တၱဳသည္ ေက်ာ္စြာ၏ “သား…ၾကိဳးစား ပါ့မယ္” ဟူေသာ စကားႏွင့္ အဆံုးသတ္ေသာအခါ အနည္းငယ္ အားေပ်ာ့ သလို ျဖစ္သြားသည္။ အကယ္၍ သာ ေက်ာ္စြာ ႏွင့္ ဦးဘုန္းေက်ာ္ၾကားဘာသာေဗဒမဲ့ အမူအရာႏွင့္ (သို႔) စိတ္တြင္းအတက္အၾကြခံစားမႈ ႏွင့္ အဆံုးသတ္ လွ်င္ပိုေကာင္းမည္ဟု ထ္သည္။ ဒါကေတာ့ ဖတ္ရႈသူ၏ ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳး ႏွင့္ သက္ဆိုင္လိမ့္ မည္ ထင္ပါသည္။
သတိုး၏ “ရိပ္ၾကီးခိုလွ်င္” သည္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ကို
လူတို႔တစစဖ်က္စီးျပဳန္းတီးလာၾက၍ ပ်က္စီး ယိုယြင္း လာၾကသည့္
အေၾကာင္းတင္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းအရာမွန္ ေဆာင္းပါးကိုပင္
၀တၱဳ သ႑န္ဖြဲ႔တည္ထားသည့္ အႏုပညာမွာ လွပလွသည္။ သူတို႔ ရပ္ရြာကေလး၏
ေရေျမေဒသ အေၾကာင္း ေရးသြားသည္မွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္။ ပ်င္းရိျငီးေငြ႔ စရာ
မျဖစ္ဘဲ ရြာကေလးကို အလည္ေရာက္ေနသလိုပင္ ခံစားရသည္။ ကၽြန္မ နာမည္မၾကားဖူးေသာ
အသီးအရြက္ေတြကိုလည္း သိရသည္။ ဗိုင္းေတာင့္သီး၊ သမွည့္ သီး၊ က်ီးေသရြက္၊
ေတာင္သလဲရြက္၊ ၾကက္ဖသီး ေခၚ ခင္မြန္သီး တဲ့။ လမုဆိုတာ ၾကားဖူးေသာ္လည္း
လဘ ဆိုတာပါ ရွိေနေသးေၾကာင္း ဒီေတာ့မွ သိရသည္။ သင္ေပါင္းဖူးကေတာ့
ၾကားဖူးသည္ထင္သည္။ သင္ေပါင္းပိုး ကို ထမင္းအိုးထဲထည့္ေပါင္းကာ စားသည္တဲ့။
ဒီေနရာမွာေတာ့ မျမင္ဖူးသည့္ သင္ေပါင္းပိုး ေကာင္ေလးကို လႈပ္ရြရြျမင္ေယာင္ကာ
ကၽြန္မ အူယားလွသည္။
သာယာလွပမႈမ်ား၊ ေပါၾကြယ္၀မႈမ်ားကို ငယ္ငယ္တုန္းက ဟူ၍သာ
အစခ်ီႏိုင္ေတာ့ေသာ ရြာကေလးသည္ ယခုအခါမွာေတာ့ ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔ကာ
ေခ်ာင္းေရညိဳညစ္ညစ္ႏွင့္ မစိမ္းလန္းႏိုင္ေတာ့ေပ။ မီးေသြးဖိုေတြ ကို ရြာ၏
အဓိကလုပ္ငန္းအျဖစ္ရပ္တည္လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ ရြာကေလး၏ ၀န္းက်င္သည္
ႏွစ္ကာလ တိုက္စား လာသည့္အခါ သစ္ေတာက်ိဳးက်ဲႏွင့္ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔သာ
က်န္ေတာ့သည္။ ဒါကို သူေရးသြားသည္ မွာ ထိမိလွသည္။
“ဘ၀စဥ္ဆက္မွီခိုေနေသာ သဘာ၀တရားၾကီးကို ကိုယ္တို႔ေတြ တစ္ကိုယ္စာသက္ရွင္
ရပ္တည္ႏိုင္ရံု မ်က္ေတာင္တဆံုး အေတြးတိမ္တိမ္နွင့္
တစ္ေယာက္တစ္လက္၀ိုင္း၀န္း ဖ်က္ဆီးခဲ့လိုက္ၾကတာ။ ကမၻာေက်ာ္
ပင္လယ္လိႈင္းၾကီးက အဆီးအတားမဲ့ ခဏအတြင္း ေက်ာ္လႊားခုန္ပ်ံကာ ကုန္းေျမေပၚ
အလြယ္တကူ လႊမ္းဖံုး လာေလမွ ေနာင္တရခ်င္မိေတာ့ ေနာက္က်လြန္းခဲ့ျပီ”
ေရွးရိုးအစဥ္အလာေတြႏွင့္ ရြာကေလးကို သဘာ၀တရားပ်က္စီးမႈ၊
ပိုမိုမပ်က္စီးေစရန္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရး ကို စာေရးသူလည္း ေျပာျပျခင္းငွာ
မစြမ္းသာခဲ့ပါ။ သာမာန္ ျမင္ေလ့ရွိၾက သည့္အတိုင္း ေရတစ္ေပါက္ႏွင့္ ေတာ့
မိုးမျဖစ္ႏိုင္ ဟူ၍ပင္။ ေရစက္ေပါင္းမ်ားလာလွ်င္ ေအးျမလွသည့္ မိုး
ျဖစ္ႏို္င္တာ ဘာေၾကာင့္ မေတြး ေတာႏိုင္ၾကပါလိမ့္။ သဘာ၀ တရားကို
ကယ္ဆယ္ေထာက္မေရး စီမံကိန္းမ်ား ပါ၀င္သည့္ အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုမွ
အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ကၽြန္မ.. သက္မေမာတို႔ တနင့္တေမာပင္။ စည္းရံုးႏိုင္ဖို႔၊
ေပါင္းစည္းႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္မ တို႔ လက္ေတြ အားအင္ျပည့္ေနဖို႔ေတာ့ လိုပါသည္။
သည္ အေမာေတြကိုပင္ သတိုးက သူ႔စကားအရာမလုပ္ၾကေသာ ေဆြမ်ိဳးစုအလယ္မွ
အျဖစ္သနစ္တို႔ျဖင့္ ဟာသဆန္ဆန္ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားသည္။ ျပံဳးခ်င္စရာေပမယ့္
တကယ့္ လက္ေတြ႔ေတာ့ ျပံဳးစရာမဟုတ္ခဲ့ပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ကို တေစ့တေစာင္း
ျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔ သတိုးက သူ႔၀တၱဳတိုအတတ္ႏွင့္ ညႊန္ျပခဲ့ေလသည္။
မယ္ကိုး၏ “လူေယာင္ေဆာင္သူမ်ား” သည္ သစၥာမတည္တတ္ေသာ ခင္ပြန္းျဖစ္သူႏွင့္
အေၾကာင္းစံုကို သိလွ်က္ သည္းခံျမိဳသိပ္ေနရေသာ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
တစစကင္းမဲ့လာသည့္ မိန္းမသားတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးကို ခပ္ပါးပါးေရးဖြဲ႔ထားျခင္း
ျဖစ္သည္။
“ခၽြဲႏြဲ႕ေျပာတတ္တဲ့ ေၾကာင္ေတြလို ေနစရာ၊ စားစရာနဲ႔ ေသြးသားလိုအင္ေတြ အတြက္သာ ကၽြန္မ ကို ခဏတာ ခ်စ္ေယာင္ျပခဲ့တာ”
သည္လို စာသားေလးမ်ားကေတာ့ အနည္းငယ္ရင့္ေရာ္လွပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ ထို
ဇာတ္လမ္းမွ ထို ဇာတ္ေကာင္ အျမင္မို႔ သိပ္ေစာဒကတက္စရာေတာ့ မရွိလွပါ။
ေရးသားဟန္ ဆန္းသစ္ ဖတ္ေပ်ာ္ေသာ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ေတာ့ ျဖစ္ပါသည္။
ညီလင္းသစ္၏ “အသိအမွတ္ျပဳမႈ” သည္ ေဆာင္းပါးတိုေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။
လူသားဟူသမွ် အသိ အမွတ္ျပဳမႈ ခံခ်င္သူတိုင္း ျဖစ္ေၾကာင္း
သတင္းတိုေလးတစ္ခုႏွင့္ အစျပဳ ကာ ေရးသားထားသည္။ ဆြစ္ဇာလန္ ႏိုင္ငံ
ဇူးရစ္ခ္ျမိဳ႔ရွိ လူတစ္ေယာက္သည္ သူ႔ေမြးေန႔ကို အမ်ားသတိျပဳေစခ်င္လိုေသာ
စိတ္ႏွင့္ ကုန္တိုက္ၾကီးတစ္ခုအတြင္း ဗံုး ရွိသည္ဟု သတင္းအမွားေပးျခင္း
ျဖစ္သည္။ အမ်ားသူငွာငွာ ရုတ္ရုတ္ သဲသဲ ျဖစ္ကာ သူလည္း
အမ်ားျပည္သူထိတ္လန္႔ေစမႈႏွင့္ အေရးအယူခံရသည္။ ထိုသတင္းမွ အစျပဳကာ
“အသိအမွတ္ျပဳမႈ” ဟုေသာ ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ကို စာေရးသူက
က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေရးသားထားေလ သည္။
အသိအမွတ္ျပဳမႈ ဟူေသာစကားလံုးေလးသည္ တိုေတာင္းက်စ္လ်စ္ေနေသာ္လည္း
က်ယ္ျပန္႔လွေၾကာင္း သူက တင္ျပသြားသည္။ အသိအမွတ္ျပဳရံုေလး ဆိုေပမယ့္
သူ႔အဓိပၸာယ္ ကေတာ့ တာသြားလွသည္။ ထိုအရာက လူမႈဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္၊
ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္၊ စီးပြားေရးနယ္ပယ္ေတြမွာ ေအာင္ျမင္ေရး လမ္းစ၏
ပထမဆံုးတံခါးေပါက္ဟု စာေရးသူက တင္ျပသြားပါသည္။ ခင္မင္ျခင္း၊ ခ်စ္ျခင္းဟာ
ေႏြးေထြးသည့္ ခ်စ္စဖြယ္အိမ္ကေလးဆိုရင္ ထိုအိမ္ကေလးထဲ ၀င္ေရာက္ဖို႔
အသိအမွတ္ျပဳမႈ ဟူေသာ တံခါးေပါက္ကို အရင္ဆံုး ေခါက္ရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း
ထိမိစြာတင္ျပသြားသည္။
“အသိအမွတ္ျပဳမႈ ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္က ဥေပကၡာပါ” တဲ့။ ထိုစကားေလးကို ကၽြန္မ
လက္ခံပါသည္။ ဥေပကၡာျပဳျခင္း၊ လ်စ္လ်ဴရႈျခင္းကို ကၽြန္မ ခံစားခဲ့ရဖူးသည္။
အသိအမွတ္ျပဳမႈ အေပၚ ေမွ်ာ္လင့္နာက်င္ခဲ့ဖူး သည္။ တကယ္ေတာ့ လူသားသည္
လူသားဆန္သည္သာ ျဖစ္သည္။
“တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳမႈေတြမ်ားလာတာနဲ႔အမွ်
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနထိုင္ရာ လူမႈအေဆာက္အအံုဟာ ပိုမိုခိုင္ခန္႔ျပီး၊
ဟန္ခ်က္ညီတဲ့ ေနခ်င့္စဖြယ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းတစ္ခု ျဖစ္လာပါမယ္” ဟု
ေဆာင္းပါးကို နိဂံုးခ်ဳပ္ထားသည္။ ေဆာင္းပါးေလးက ရိုးရွင္းေပမယ့္
အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အားလံုးႏွင့္ တိုက္ရိုက္ ပတ္သတ္
ဆက္ႏြယ္ေနပါသည္။ အေတြးစ၊ အသိျမင္တို႔ လြန္႔လူးေစေသာ
ေဆာင္းပါး တစ္ပုဒ္ပင္ျဖစ္သည္။
သက္တံဆယ္စင္း စာအုပ္ကေလး၏ ရသမွ်ေ၀ခံစားမႈကေတာ့ ျပီးဆံုးသြားေလျပီ။
ရသစာေပကို ျမတ္ႏိုးလွ ေသာ ကၽြန္မ စာအုပ္စင္ကေလးတြင္ ထုိစာအုပ္ကေလးက ေနရာ
တစ္ေနရာ ယူခဲ့ျပီ။ ေနာက္ေက်ာ တြင္ ေနာက္ထြက္ရွိမည့္ စာအုပ္ေၾကျငာမ်ားကိုလည္း
ေတြ႔ရရာ မုဒိတာစိတ္ႏွင့္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးရပါသည္။ လူနည္းစုတင္မက သက္တံဆယ္စင္း
ပါ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား အားလံုးေရာက္ရွိသည့္ေနရာတြင္ ရပ္တန္႔ မေနဘဲ အသစ္အသစ္ေသာ
အႏုပညာဖန္တီးမႈတို႔ျဖင့္ ထြန္းလင္းၾကပါေစသည္း။ စာေပေကာင္းကင္တြင္ လင္းလက္
ေတာက္ပေသာ ၾကယ္ပြင့္မ်ား ျဖစ္ၾကပါေစသတည္း။ ။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္
ေရႊအိမ္စည္
17.11.2012
PM:10:15
ေရႊအိမ္စည္ေရ
ReplyDeleteအဲဒီစာအုပ္ေလးျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ပုိ႔ေပးလုိ႔ရထားတယ္
ကုိညီလင္းဆီသြားရင္းေတြ႔တာနဲ႔ ၀င္လည္တစ္ေခါက္ျပန္ေႏြးခဲ႔ျပန္တယ္
follower လဲလုပ္ခဲ႔တယ္ေရႊအိမ္ေလးေရ
ခင္မင္စြာျဖင္႔ sis jasmine
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမစံပယ္ခ်ိဳ
ReplyDeleteတိတ္တိတ္ ဆိတ္ဆိတ္ေနရာေလးကို အလည္ေရာက္လာလို႔ ေက်းဇူးပါရွင္ :)
ေအာင္ျမင္တဲ့အခါ ၀မ္းသာစိတ္ျဖစ္ရတာထက္ အရံႈးကို ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္မွာလည္း ေက်ေက်နပ္နပ္လက္ခံတတ္ဖို႔က ပိုအေရးၾကီး တယ္”........အားေပးေနမယ္ေနာ္....ညီမေလးေရႊအိမ္စည္က သူသူဟန္လား....ေတြ့ၾကမယ္ဆိုၿပီးမေတြ့ၿဖစ္ၾကဘူးေနာ္....သတိရေနပါတယ္မၾကီးမာလာက...
ReplyDeleteစာအုပ္ရဲ႕ အဆံုးပိုင္း ေရာက္တဲ့အထိ တသမတ္တည္းေသာ အ႐ွိန္နဲ႔ ေစတနာ ထားၿပီး ဆစ္ပိုင္း၊ ခံစား ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူး အမ်ားႀကီး တင္ပါတယ္ မေ႐ႊအိမ္စည္..၊ အပိုင္း ၃ ခုစလံုးမွာ ပါတဲ့ သံုးသပ္ခ်က္ေတြက တကယ္ပဲ မွ်တၿပီး သမာသမတ္ က်တာကို က်ေနာ္တို႔ ခံစားနားလည္ ရတယ္၊ ဖတ္ေနရတဲ့ တေလွ်ာက္လံုးမွာ ၾကည္လင္တဲ့ အျမင္နဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့ ႀကိဳဆိုမႈကိုပဲ တခ်ိန္လံုး ရေနခဲ့တယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆိုတာကိုပဲ ထပ္ေျပာပါရေစဗ်ာ...။
ReplyDeleteရွင္းလင္းျပတ္သားတဲ့ စကားေျပအေရးအသား၊ နားလည္လြယ္တဲ့အသံုးအႏွဳန္း၊ ဝါက်အထားအသိ ေျပျပစ္မွဴေတြေၾကာင့္ ဒီေဆာင္းပါးရွင္ကို စာေရးေစခ်င္မိသည္အမွန္..
ReplyDeleteသူသူေရ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္ ျမတ္မြန္ :)
ReplyDeleteအပိုင္း ၃ ပိုင္းလံုးမွာ မဆုတ္မနစ္တဲ့ ေစတနာထား အားထုတ္မႈကို ျမင္ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာေက်နပ္မိပါတယ္။ ေႏြးေထြးမႈကိုလည္း ခံစားရတယ္။ အစစအရာရာအတြက္ ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ..။
ReplyDeleteမေ႐ႊအိမ္စည္ရဲ႕ ရီဗ်ဴးေလးဖတ္ၿပီးေတာ့ တကယ့္ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ ၀မ္းေျမာက္ျခင္းကို ခံစားရလိုက္မိပါတယ္...။ ေ႐ွ႕ဆက္ၿပီးေတာ့ စာတိုေပစ,ေလးေတြ ေရးဖို႔အတြက္လည္း အားသစ္တခ်ိဳ႕ ရ႐ွိမိပါတယ္...။ မေ႐ႊအိမ္စည္ေရးခဲ့တဲ့ စာေလးေတြအတြက္ က်န္တဲ့ ေရးေဖာ္ေရးဖတ္ေမာင္ႏွမေတြနဲ႔အတူတူ ရင္ထဲမွာ ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္...။ ကိုယ္စြမ္း၊ ဥာဏ္စြမ္း႐ွိသေ႐ြ႕ ႀကိဳးစားသြားပါဦးမယ္ခင္ဗ်.... :)
ReplyDeleteတစ္ပုဒ္ျခင္းစီအေပၚ သံုးသပ္တင္ျပသြားတာ အင္မတန္မွႏွစ္သက္ ဖို႔ ေကာင္းလွပါတယ္။ ညီမ ေျပာသလိုပဲ “ႏိုင္တဲ့အရံႈး”ရဲ႕ အသိမ္းကို အားမရခဲ့တာ မွန္ပါတယ္။ ညီမေလးရဲ႕ အစကေန အဆံုးထိ ေရးသားခ်က္မ်ားကို ႏွစ္သက္လွပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာ Book Review ေရးသူ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။ အခုလို Book Review တင္သာမက အြန္လိုင္းမွာ ေရးေနၾကတဲ့သူမ်ားရဲ႕ ထူးျခားတဲ့လက္ရာမ်ားကို သံုးသပ္ေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ေတာင့္တမိပါတယ္။ တခ်ဳိ႔ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ ေရးေနသူမ်ားဆို အေတာ္ေလး စာေရးေကာင္းသူေတြ ရွိေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီ Review ေတြက အြန္လိုင္းမွာ ရသစာေပဘယ္ေလာက္အထိ အားေကာင္းလာေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း အေထာက္အပ့ံ ျဖစ္ေစမယ္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။
ReplyDelete