Monday, May 7, 2012

ေသလြန္ျပီးေန႔ရက္မ်ား



ဒီတစ္ပတ္ စေန၊ တနဂၤေႏြမွာ ကၽြန္မ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ပါ။

ေမးခြန္းလည္း မရိုက္ျဖစ္၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စရာေတြ တပံုတပင္ႏွင့္ ေလ့လာရမည့္ သင္တန္းစာအုပ္မ်ားမွာ စီရရီ သိမ္းဆည္းျခင္းကိုေတာင္ မခံရေလဘဲ ဟိုတစ္စ သည္တစ္စႏွင့္ ျပန္႔က်ဲေနသည္။ ကၽြန္မ ဒါေတြအား လံုးကို လ်စ္လ်ဴရႈထားခဲ့သည္။ ကၽြန္မသည္ ယေန႔ (သို႔) မနက္ျဖန္ ေသေတာ့မည့္သူ တစ္ေယာက္ ဆိုပါစို႔။ ဒီအရာေတြႏွင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းျပီး မကုန္ဆံုးေစခ်င္လွပါ။ ဒါဆိုရင္ တရားဓမၼေကာ……ဟင့္အင္း သမာဓိေတာင္   ေသခ်ာ မရႏိုင္ေသးသည့္ အေနအထားမွာ ဘာ၀နာဆိုသည္က ကၽြန္မအတြက္ ပို၍ ခက္ခဲ   ႏိုင္သည္။ ခ်စ္ေသာသူကိုနားလည္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ သူ႔ေဆာင္းပါးေတြ Print ထုတ္ထားခဲ့သည့္ စာရြက္အထပ္ ၾကီးကိုလည္း အိတ္တစ္အိတ္ထဲ ေသခ်ာစြာသိမ္းဆည္းလိုက္သည္။ 

ဒီအထဲက ၀ိပႆနာေတြ၊  ဘာ၀နာေတြ၊ ပစၥဳပၸန္ေတြ၊ အဇၥ်တၱေတြ၊ ရယ္ေမာျခင္းေတြ… ဒီအတိုင္းဆက္ရွိ   ေစ။ ကၽြန္မ ဥာဏ္မမွီရာကို မွီေအာင္ၾကိဳးစားဖို႔ မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ သူ႔ကို အမွီလိုက္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း နားမ လည္သည့္အရာ ျပန္ေမး သည့္၊ ေဆြးေႏြးသည့္၊ သူ႔ကို ခ်စ္ခင္ေလးစာစိတ္ျဖင့္ ေပးခဲ့သည့္ comment  မ်ား လည္းေပးရန္ မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ ထိုစာရြက္ထုပ္ၾကီးကို ေတြ႔ရွိသည့္ ေႏွာင္းလူတို႔ ဆက္လက္ဖတ္ရႈေလ့ လာၾကပါလိမ့္မည္။

ကၽြန္မသည္ေသလူျဖစ္ပါသည္။ ေသလူသည္ ရွင္လူအတြက္ စဥ္းစားေတြးေတာရန္ မလိုအပ္ပါ။ ယခုအခ်ိန္ အခိုက္အတန္႔သည္ ကၽြန္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိသလဲ။ ေအးျမလတ္ဆတ္ေသာ ေလကို မ်က္လံုးစံုမွိတ္၍ အားပါးတရ ရႈခ်င္ေနသည္။ ေလ…….. ကၽြန္မ ဇီ၀အတြက္ လိုအပ္ရာ ေလ………. ဘယ္မွာ လဲ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ကၽြန္ ဓာတ္ဆီနံ႔၊ မီးခိုးနံ႔ ေရာျပြမ္းေသာ ေလကိုသာ ရႈရိႈက္ေနရသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ သည္ မလတ္ဆတ္ပါ။

စက္ဘီးဆြဲကာ ျမင္သည့္ လမ္းတေလွ်ာက္နင္းေနလိုက္သည္။ ျမိဳ႔ထဲလား…….ျမိဳ႔ျပင္လား။ သိပ္ေတာ့ အာရံု မွာ မထင္ရွားပါ။ ကၽြန္မ ေရခ်ိဳးခဲ့သလား…..အ၀တ္လဲခဲ့သလား….ဒါလည္း သိပ္ကိစၥမရွိပါ။ ကၽြန္မေသလွ်င္ က်န္ရစ္ သူတို႔ ေရခ်ိဳးေပးၾကပါလိမ့္မည္။ ေလာေလာဆယ္ ေလ ကိုသာ အငမ္းမရ အနံ႔ခံေနသည္။ အနံ႔ခံ တာ ေခြးျဖစ္ လွ်င္ ကၽြန္မ က စက္ဘီးနင္းေနသည့္ ေခြးတစ္ေကာင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ Internet Café ထဲ    အမွတ္မဲ့စြာ ၀င္လိုက္မိေတာ့ ေလေအးစက္ အနံ႔က ဆီးၾကိဳသည္။ ေအးေတာ့ ေအးျမသည္။ ကၽြန္မ လိုခ်င္ သည့္ လတ္ဆတ္ရာေတာ့ မဟုတ္ေသး။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ထိုင္ျဖစ္ပါသည္။ Online က ေအးစက္စက္ ဆီးၾကိဳ  သည္။ Blog ေတြက ေအးစက္စက္ဆီးၾကိဳသည္။ Facebook က ေအးစက္စက္ဆီးၾကိဳသည္။ ခ်စ္သူ Account ေလးက အမဲေရာင္ၾကက္ေျခခတ္ျပကာ ေအးစက္စက္ဆီးၾကိဳသည္။ အင္တာနက္ဆိုင္   ေတြမွာ ဘာလို႔ တံခါးေတြ အကုန္ပိတ္ထားၾကတာလဲ။ ေလေအးစက္က တဆိတ္ေအးျမလြန္း သည္။   ေအးစက္ျပီး မြန္းၾကပ္သည့္ ဒဏ္ကို ကၽြန္မ မခံႏိုင္ပါ။ Sign out မလုပ္ဘဲ ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ က်န္ရစ္သူတို႔ မေနႏိုင္လွ်င္ ပိတ္ၾက ပါလိမ့္မည္။



ရုတ္တရက္ အာရံုထဲ ‘engaged to’ ဆိုသည့္ စာသားေလးက ေျပး၀င္သည္။ “သူ ႏွင့္က်ေနာ္ဟာ     ေနညိဳခ်ိန္   မွာ  အတူရွိေနတယ္” ဟူသည့္စာသားေလးက ေျပး၀င္သည္။ မ်က္လံုးကို စံုမွိတ္ကာ တိမ္ေတြဆီ လြင့္ေမ်ာလိုက္ သည္။ Electronic wave မွ အေၾကာင္းအရာမ်ား၊ သူ႔ဘ၀ထဲမွ ပတ္သတ္မႈ မ်ား…… ဒါေတြအားလံုး ကၽြန္မ အတြက္ သူစိမ္းျပင္ျပင္ျဖစ္ခဲ့ျပီ။ ကၽြန္မ သည္ ေသလူျဖစ္ပါ သည္။ ရင္ညြန္႔ အထက္မွ ဘာေၾကာင့္တစစ္စစ္ နာက်င္ေနသည္လဲ..။ ခံစားမႈေနာက္သို႔ မလိုက္ဖို႔အေရးၾကီးသည္။

“မ နဲ႔ က်ေနာ္ က တစ္ေယာက္တစ္လမ္းစီ”

ဒါေတြ ကို အထပ္ထပ္ အခါခါ ၾကားေယာင္ေနဖို႔ မသင့္ေတာ့ပါ။ ယင္းသည္ Previous ျဖစ္ခဲ့ျပီ။ လမ္း ဆိုသည္မွာ သတ္မွတ္သူ၏ စိတ္ႏွင့္သာ သက္ဆိုင္ေၾကာင္း သူ႔ကို ရွင္းျပရန္မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ အတိတ္ ကာလတြင္ ျဖစ္ခဲ့ျပီ၊ ပ်က္ခဲ့ျပီ။ ယခုသည္ ကၽြန္မ သာ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မ ရႈေနသည့္ ေလ ဘယ္မွာလဲ။   ေလ……တိုးသက္ ညင္သာသည့္ ေလကို ကၽြန္မ ျပန္ရရွိသည္။ ေလ သည္ ေအးျမပါသည္။ ေလ သည္ အေရာင္အဆင္းမရွိပါ။ ေလ သည္ ေလ သာ ျဖစ္သည္။ ဘာ ပရိယာယ္ မွ မရွိသလို အ၀င္အထြက္ ကလည္း ညင္သာသိမ္ေမြ႔လြန္း သည္။ ေလ သည္ ကၽြန္မကို ျငိမ္သက္ေအးျမမႈကို    ေပးစြမ္းသည္။
ဟိုးးးးး အေ၀းပ်ပ်မွ အလင္းေရာင္၀ိုးတ၀ါးကို ရိုးတိုးရိပ္ရိပ္ျမင္ေနရသည္။ ယင္း သည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လက္ေန သည္။ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ လင္းတလွည့္၊ ေပ်ာက္တလွည့္…….ၾကယ္ပြင့္ေလလား။ ကၽြန္မ ေရာက္ရွိေန သည့္ ေနရာ သည္ တိမ္တိုက္ေတြထဲလား။ ညဥ္႔သန္းေခါင္ ဖုန္းတစ္လံုးကို ဆုပ္ကိုင္လွ်က္ တသိမ့္သိမ့္ ရိႈက္ငိုေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရသည္။

‘engaged to ဆိုတာ ေတြ႔လို႔’
‘ ေၾသာ္…ဟုတ္တယ္’
‘ဘယ္သူလဲဟင္’
‘အစ္မတစ္ေယာက္ပါ’
‘ဘာလို႔လဲ’
‘အဲဒါေတြ မလိုအပ္ဘူး မ။ တစ္ေန႔ ထြက္သြားပါ့မယ္လို႔ စကားကုန္ ေျပာထားခဲ့ျပီးျပီ။ ဒါေတြ ေမးစရာ မလိုအပ္ဘူး’
‘ဟိုေလ ေမာင္ ရယ္…..’
‘ေမာင္ ေျပာေနတယ္ မ’

Feb 19။။ ေသရာပါမယ့္ ရက္စြဲျဖစ္တယ္။ 

‘မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္….မရက္စက္ပါနဲ႔’
‘ေမာင္’
‘က်ေနာ္ ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္’
ဟင့္အင္း…ဟင့္အင္း။ မေျပာပါနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔၊ မရက္စက္ပါနဲ႔၊ မထားခဲ့ပါနဲ႔….. ေတာင္းပန္ပါတယ္…….   ေၾကာက္တယ္… ျပန္လာပါ……..ေတာင္းပန္ခယသံေတြ တေျဖးေျဖး တိမ္၀င္…………..။
ဘာေၾကာင့္လဲ ? ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ ? ကၽြန္မမွာ ဘာအားနည္းခ်က္ရွိလို႔လဲဟင္ ? ဘာလို႔လဲ ? ဘာမွားမိလို႔လဲ ?
‘ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္မႈဆိုတာ တစ္ပါးသူဆီက ရမွ ဆိုရင္ အဲဒါ အစစ္မဟုတ္ဘူး’
အစစ္…အစစ္ ဆိုတာ ဘာလဲဟင္ ေမာင္….။ ဘ၀၊ ႏွလံုးသား၊ သိကၡာ၊ စိတ္ဓာတ္…တစစီ နင္းေခ်ခံရတဲ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္အတြက္…….။ 


ၾကည့္စမ္း….အရူးတပိုင္းျဖစ္ေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္…အဲဒါ ကၽြန္မ လား။ သန္းေခါင္ယံ ရိႈက္သံ   ေတြ ၾကားရသည္။ လ်စ္လ်ဴရႈ စိတ္ပ်က္ျငီးေငြ႔ေသာ အဆိပ္ေငြ႔ေတြ   ျမင္ရသည္။   ေက်ာခိုင္း လိုက္သာ သစၥာတရား ကို ျမင္ရသည္။ လူသည္ အမိႈက္တစ္ခု မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ စြန္႔ပစ္ပစၥည္း တစ္ခုေတာ့ျဖစ္ခဲ့ ရျပီ။

အလင္းေရာင္ က တစစၾကီးမားလာသည္။ တပြက္ပြက္ လႈပ္ရွားေနေသာ   ႏွလံုးသားျပင္ကိုျမင္ရသည္။    ႏွလံုးကြဲမတတ္ နာက်င္ေနသည္ တဲ့။ ဘယ္နားမွာလဲ။ ေသြးေတြက စီး၀င္ျမဲ၊ စီးထြက္ဆဲ…..။ ခံစား မႈသည္ စိတ္လား၊ စိတ္သည္ ေႏွာင္ဖြဲ႔ရာလား။ ရင္ဘတ္ကို ဆုပ္ကိုင္ေခ်မြထားသည္လား။ နာက်င္သည့္   ေနရာ… ဘယ္မွာလဲ…ဘယ္ေနရာလဲ။ တစစ္စစ္…..ထိုေနရာသည္ ၾကီးမားေလးလံသည့္   ေက်ာက္တံုး ပိေနသည္လား။ တဆိတ္မြန္းၾကပ္လြန္းသည္။ တစစ္စစ္…..တနင့္နင့္…သူ ၀မ္းနည္းေနတယ္၊ အဲဒီ့ေနရာ နာက်င္ေနတယ္။ အာရံုစူးစိုက္မိေတာ့ ပါးျပင္ေပၚ မ်က္ရည္တသြင္သြင္က်သည္။ ေခၽြးေစးစမ်ား မ်က္ႏွာျပင္ ဖြဲ႔တည္စျပဳလာ သည္။မ်က္ရည္ေတြ အေတာမသတ္။ ႏွာသီးဖ်ားမွ အပူရွိန္ျမင့္လာသည္။  ႏႈတ္ခမ္း ကို ေယာင္ယမ္းကိုက္မိ သည္။ ေ၀ဒနာသည္ အနက္ရိႈင္းဆံုး ျပင္းျပသည္။ အေမွာင္ထုက ၾကီးစိုးလာသည္ လား ။ ရုတ္တရက္ နိမ့္ဆင္း သြားသလိုပင္… ႏွလံုးခုန္သံခပ္ပါးလ်လ်ကို ၾကားစျပဳလာ သည္။

အလင္းေရာင္က မွိန္ေဖ်ာ့စြာ လူးလြန္႔လာသည္။ ေႏြးေထြးသည့္ ေလကို ကၽြန္မ ျပန္ရသည္။ အရာအားလံုး က ဟိုးး ေ၀းေ၀းမွာ က်န္ခဲ့သလိုပင္။ ငိုညည္းသံေတြ က်န္ခဲ့သည္။ ဘာသာဘာ၀ ရယ္ေမာသံေတြ က်န္ခဲ့ သည္။ လက္ညႈိးေငါက္ေငါက္ေတြ က်န္ခဲ့သည္။ ခြင့္လႊတ္ျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ က်န္ခဲ့သည္။ သစၥာတရားေတြ က်န္ခဲ့သည္။ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာေတြ က်န္ခဲ့သည္။ အယူ၀ါဒမတူမႈေတြ က်န္ခဲ့သည္။ သိမ္ငယ္ရွက္ရြံ႕မႈေတြ က်န္ခဲ့သည္။ ျပည္သူ႔ဥယ်ာဥ္ က်န္ခဲ့သည္။ ျမကၽြန္းသာ က်န္ခဲ့သည္။ ကန္စပ္မွ ထိုင္ခံုတန္းေလး က်န္ခဲ့ သည္။ ေႏြးေထြး သည့္ အနမ္းမ်ား က်န္ခဲ့သည္။ “ကေလးေလး” ေခၚသံေတြ က်န္ခဲ့သည္။ “ေမာင့္ခ်စ္”   ေခၚသံေတြ က်န္ခဲ့သည္။ “မဖုရား” ဟု rename ျပဳခံခဲ့ရသည့္ အီးေမးလ္ account တစ္ခုက်န္ခဲ့သည္။ ပါးျခင္းအပ္ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ ေနသည့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးက်န္ခဲ့သည္….။ က်န္ခဲ့သည္……က်န္ခဲသည္……က်န္ ခဲ့ သည္ ။

ေႏြ သည္ 35˚F ကို ဗဟိုျပဳ၍ ဆီးၾကိဳသည္။
ရာသီသည္ မေန႔က ရာသီ မဟုတ္ေတာ့။
ကၽြန္မ သည္ မေန႔က ကၽြန္မ မဟုတ္ေတာ့..။
ယခု
ဤ ေန ရာ မွာ
ကၽြြန္ မ ေျခ စံု ရ ပ္ ေ န ပါ သ ည္ ။ ။

ေရႊအိမ္စည္
13.3.2011
AM:1:45

*********************
ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖည့္စြက္ခ်က္
*********************
၂၀၁၃၊ ႏို၀င္ဘာ၊ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း
 
 

7 comments:

  1. ဒီအက္ေဆးေလးက ညီမရဲ႕ဘေလာ့ဂ္မွာ ပထမဦးဆံုး ဖတ္မိတဲ့ အက္ေဆးေလးပါ၊ ပထမတစ္ေခါက္ဖတ္ၿပီးၿပီ၊ ႀကိဳက္လို႔ အခု ဒုတိယတစ္ေခါက္ လာဖတ္ပါတယ္...၊

    ဒီအက္ေဆးေလးရဲ႕ ေရးဟန္ကို သေဘာက်လိုက္တာ...၊ အထူးသျဖင့္ ေၾကကြဲေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္အလ်ဥ္ကို 'ဖမ္း' ႏိုင္တယ္လို႔ ခံစားရပါတယ္၊ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ ရင္ဘတ္ထဲမွာ တစစ္စစ္နဲ႔ မြန္းက်ပ္လာေစ ခဲ့တယ္၊ ႏွစ္သက္စြာနဲ႔ ခ်ီးက်ဴးပါရေစ ညီမေရ...။

    ReplyDelete
    Replies
    1. ဒီ အက္ေဆးမွာ ကြန္မန္႔တစ္ခုေတြ႔လိုက္ရတာ မ်က္ရည္ေတာင္ လည္တယ္....

      ေက်းဇူးပါ ဆိုတဲ့ စကားကိုပဲ အခါခါ ေျပာမိပါတယ္..
      ေက်းဇူးပါ ကိုညီ :)

      Delete
  2. အဲ့ဒီေနာက္ ေနာက္တေန႕မနက္ခင္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အသစ္ေတြနဲ႕ ျပန္လည္ ႏိုးထလာမယ့္ မိန္းကေလး တေယာက္ ကို ျမင္ႏိုင္မွာပါ

    ReplyDelete
  3. အိန္ ဂ်ယ္ လိွဳင္December 26, 2012 at 12:52 AM

    ေမာတယ္....ဖတ္ရသူလည္းေမာတယ္....မမ :(

    ReplyDelete
  4. စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းေလး ကို ေသခ်ာနားေထာင္ႀကည့္လိုက္ ( အႀကင္နာ ဆိုတာ ဒီတေယာက္တည္း နဲ႕ ျပီးသင့္ သလား )

    ReplyDelete
  5. ခံစားအားေပးသြားပါတယ္..

    ReplyDelete
  6. ခံစားမႈေနာက္သို႔ မလိုက္ဖို႔အေရးၾကီးသည္...hope tal now

    ReplyDelete