Saturday, November 24, 2012

ၾကိဳးၾကာငွက္တို႕အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္




(၁)
အျပာေရာင္မိုးေကာင္ကင္၏ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္တို႔အၾကား အုပ္စုဖြဲ႕ပ်ံသန္းေနေသာ ၾကိဳးၾကာငွက္ တို႕ကို   ျမင္ဖူး ပါသလား.........။
နိမ့္နိမ့္ေလးးပ်ံသန္းျခင္းမရွိၾက....ဟိုးးးအျမင့္ဆံုးထိ ပ်ံသန္းၾကသည္။
ေ ၀ း ႏို င္ သ မွ်   အ ေ၀ း ဆံု း အ ထိ ပ်ံ သန္ း ၾက သည္ ။
ထိုၾကိဳးၾကာငွက္မ်ား၏ အိမ္အျပန္သည္.........................။

(၂)

”ဘ၀မွာ ေငြဟာအေရးၾကီးဆံုးလား ”
ဒီအေမးစကားကို ျပန္ေျဖဖို႔အတြက္ ကၽြန္မတံု႔ေႏွးေနသည္။ ေမတၱာတရား၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ၊ မိသားစုဘ၀ အစရွိသည့္အရာေတြႏွင့္ ခ်င့္တြက္ရလွ်င္ေတာ့ ေငြစကၠဴဆိုတာ သိပ္အဖိုးတန္လွသည့္အရာမွ မဟုတ္ေပပဲ။ ဒါေပမယ့္ လက္ရွိသူေရာက္ရွိေနသည့္ အေနအထား၊ သူႏွင့္ကၽြန္မ ေတြ႔ဆံုေနရသည့္ေနရာ၊ မ်က္ေမွာက္   ေခတ္ လူမႈရွင္သန္ေရးဘ၀........ဒီအရာေတြအတြက္ ေျဖစရာစကားတို႔  ဆြံ႔အေနသည္။

ဟင့္အင္
ဟုေျဖရမည္လား
အင္း ဟုေျဖရမည္လား
ေသခ်ာသည္မွာ ထိုေမးခြန္းသည္ Yes or No ေျဖ၍မရပါ။

သူသည္ပ်ံသန္းေနဆဲ ငွက္ငယ္တစ္ေကာင္ျဖစ္ပါသည္။ မူလဌာေနမွ ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ ပ်ံသန္းရင္း
အိပ္တန္းႏွင့္ ေ၀းသထက္ေ၀းလာေနဆဲလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔၌ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အားမာန္ေတြ ရွိသည္ ။ယံုၾကည္ခ်က္ေတြရွိသည္။ ဇြဲသတၱိေတြ ရွိသည္။ အေတာင္ေညာင္း၍ ညည္းညဴသံ မၾကားရေသာ္ လည္း မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ နာက်င္ရလွ်င္မူ သူ႔အသံတို႔အားေပ်ာ့တတ္သည္။ သို႔တိုင္ ငိုညည္းသံ ဟူ၍   ေတာ့ ထြက္အံ က်မလာတတ္။

သူတို႔အရြယ္က မက္ခဲ့ဖူးေသာအိပ္မက္မ်ားအတြက္ လူငယ္ေတြကို ကၽြန္မကိုယ္ခ်င္းစာနာပါသည္။ ကၽြန္မ သည္ေကာ ဘာရခဲ့ျပီလဲ။ ဘာေတြမ်ားေအာင္ျမင္ခဲ့ျပီလဲ။ ယေန႔တိုင္ရုန္းကန္မႈ သံသရာ၀ဲဂယက္ အတြင္း ကေန နစ္ျမဳပ္မသြားေစဖို႔ ယက္ကန္ယက္ကန္ ကူးခတ္ေနဆဲပင္။

”ဘ ၀ ဆို တာ တိုက္ ပြဲ ” တဲ့

အမွန္တကယ္ပင္ တိုက္ပြဲတစ္ခုဆိုလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ႏိုင္ေအာင္ တိုက္ၾကရပါမည္။ ကၽြန္မ၏ စာသင္သည့္ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ လူငယ္မ်ားစြာႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရသည္မွာ ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခု  ျပည့္ေတာ့မည္။ လူမႈေရးအရေသာ္လည္းေကာင္း၊ လုပ္ငန္းတာ၀န္အရေသာ္လည္းေကာင္း လူငယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရ သည္။ ေတာ္ေသာကေလး၊ ညံ့ေသာကေလး၊ လိမၼာေသာကေလး၊ ဆိုးေသာကေလး စသည္ျဖင့္  အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံုပင္။ လိမၼာယဥ္ေက်းေသာ လူငယ္မ်ားႏွင့္ေတြခဲ့ရလွ်င္  ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ခဲ့ရသေလာက္ မူးယစ္ေဆး စြဲေနေသာ ကေလးမ်ားႏွင့္ေတြ႔ရလွ်င္ ကၽြန္မရင္နာသည္။ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာလာတိုင္ပင္လွ်င္ ကၽြန္မေဒါသ ထြက္ခ်င္သည္။ ေငြကို ေရလိုသံုးတာျမင္ရလွ်င္ ကၽြန္မပင့္သက္ခ်ခ်င္သည္။ ရည္မွန္းခ်က္၊ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ ဟူ၍ မည္မည္ရရ မရွိလွေသာ လူငယ္မ်ားႏွင့္ေတြ႔ရလွ်င္  ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါ။ ဘ၀ဆိုတာ
အဲဒီ့ေလာက္ေပါ့တန္ပါရဲ႕လား။

သို႕ေသာ္ ...ကၽြန္မထင္သေလာက္သူတို႔ မဆိုးရြားၾကေသးပါ။ ဟိုးး အတြင္းအဇၥ်တၱထဲမွာေတာ့ လွပသည့္ အိမ္မက္ေလးေတြ ကိုယ္စီကိုယ္ငွ ပိုင္ဆိုင္ထားၾကစျမဲပင္။ ဒီအိမ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္၊ မေဖာ္ျဖစ္... ဒီအရာေတြမွာပင္ သူတို႔ေလးေတြ၏ ဘ၀ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံုကြဲျပားသြားၾကေလသည္။   ေသခ်ာတာက လူငယ္တိုင္းမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေတြ ရစ္သန္းေနစျမဲပင္ ျဖစ္သည္။

(၃)

သူ႔လိုပင္ လူငယ္ေလးမ်ားစြာႏွင့္ စကားေျပာဆိုမိတို္င္း၊ သူတို႔ေတြ၏ တစ္ခါတရံထြက္အံက်လာတတ္ေသာ ရင္ဖြင့္သံမ်ားကို ၾကားခဲ့ရတိုင္း သူတို႔ခံစားခ်က္မ်ားကို  နားလည္ခံစားႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ အမိ၊ အဘရင္ခြင္ႏွင့္   ေ၀းရာ၊ အမိေျမႏွင့္ေ၀းရာ သူစိမ္းတရံတို႔အလယ္မွာ သူတို႔ဘယ္လိုရွင္သန္ေနၾကရပါလိမ့္။ ဘ၀ကိုျမင့္သ ထက္ျမင့္ေအာင္ တည္ေဆာက္ခ်င္လိုစိတ္ႏွင့္ အေ၀းသို႔ ပ်ံသန္းလာခဲ့ၾကျပီ။ ရုပ္၀တၱဳပစၥည္းအရျပည့္စံု   ေကာင္းျပည့္စံုမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ဒဏ္ရာေတြေတာ့အနည္းႏွင့္အမ်ားရွိၾကပါလိမ့္မည္။ Home sick ဆိုသည့္အိမ္လြမ္းဒဏ္ရာသည္ အင္တာနက္အကူအညီႏွင့္ ကြန္ျပဴတာဖန္သားျပင္ထက္   ေတြ႔ဆံုခြင့္ရ သည့္တိုင္ အျပည့္အ၀ ကုစား၍မရႏိုင္ေၾကာင္း ကၽြန္မနားလည္ပါသည္။ မီးစိမ္းေလးေတြ၊ မီးနီေလးေတြ လင္းေနၾကသည့္ သူတို႔နာမည္မ်ားႏွင့္တြဲရက္ Custom message မ်ားက ကၽြန္မရင္ကိုထိရွေစသည္။

”အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္” ”အေမ့ကိုလြမ္းတယ္” ”၀က္သားတံုးၾကီးလက္သီးဆုပ္သ႑န္”
”ေမေမနဲ႔စကားေျပာေနပါတယ္” ”မိန္းမနဲ႕ဗိုက္ထဲကဟာေလးကိုလြမ္းတယ္”
”သမီးေလးကိုသတိရတယ္”
...............................
......................................

တခ်ိဳ႕ေသာစာသားေလးေတြက ျပံဳးခ်င္စရာေလးေတြေပမယ့္ ကၽြန္မမျပံဳးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒီေနရာမွာ သူတို႔စိတ္ေတြ ကို ေဖာက္ခြဲ၍ရသည္။ ဒီေနရာမွာပင္ ငိုခ်င္းခ်ခ်င္လည္းခ်ႏိုင္သည္။ ေနာက္ေျပာင္၍လည္း ေနခ်င္ေနမည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လူငယ္ဆိုသည္မွာ နာက်င္ေၾကကြဲစရာေတြကို ၾကာရွည္ျမိဳသိပ္ မထားဘဲ   ေျဖေလ်ာ့ပစ္ႏိုင္ သည့္  အစြမ္းသတၱိေတာ့လည္း ရွိတတ္ၾကပါသည္။

သူတို႔ရဲ႕ မျပီးဆံုးေသးေသာ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္အတြက္၊ သူတို႔ရဲ႕ မျပည့္၀ေသးေသာ စိတ္ဆႏၵေတြအတြက္
ျမင့္သထက္ျမင့္ေအာင္ ပ်ံသန္းေနရင္း အိပ္တန္းကေတာ့ ဟိုး....ေ၀း ေ၀း မွာက်န္ခဲ့ျပီ။ ပ်ပ်ေတာင္ မျမင္ ရေတာ့ေသာ အသို္က္ျမံဳအတြက္ သူတို႔ေလးေတြ၏ ရင္ထဲမွာအလြမ္းတို႔ နင့္နင့္သဲသဲ ကိုယ္စီပင္။ ”မိသားစု” ဆိုသည့္စကားလံုးသံုးလံုးျဖင့္ဖြဲ႕စည္းအပ္ေသာစကားစုေလးအတြက္ ေပးဆပ္လိုက္ရေသာ ခံစားခ်က္ေတြ က ကုေဋကုဋာမကပင္။ မိသားစုကိုတမ္းတေသာ္လည္း မျပန္ႏိုင္ေသးေသာ ဘ၀အေျခအေနအတြက္
မ်က္ရည္ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့ ငိုေနႏိုင္ပါသည္။

”ထိုက္သင့္သေလာက္ ေငြနဲ႔ေရာဘ၀ရပ္တည္လို႔မရဘူးလား”
”ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ရြာျပန္ေနခ်င္တယ္ ္”

ကၽြန္မ ေစာဒကတက္စရာစကားမရွိပါ။ မြန္းက်ပ္ပိတ္ေလွာင္ေသာ လူေနမႈစနစ္တို႔ၾကား၊ မတူညီျခားနားတဲ့   ေနရာမွာ ပင္ပန္းစြာရုန္းကန္ေနရတဲ့အၾကားမွေပါက္ကြဲလြင့္စင္ ထြက္လာေသာ ခံစားခ်က္အခ်ိုဳ႕သာ ျဖစ္ ပါ သည္။ “တစ္ခုလိုခ်င္ တစ္ခုေပးရမည္”ဖစ္ေၾကာင္း သူမသိရွိဘဲ မေနပါ။ ျမိဳ႔ျပဟာ တစ္ကို္ယ္ေကာင္း ဆန္ အတၱစိတ္ေတြကိုသာ ေမြးဖြားေပးေစတတ္ေၾကာင္း သူမသိဘဲမေနပါ။ ရုပ္၀တၱဳပစၥည္း တိုးတက္လာ တာနဲ႔အမွ် လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈေတြ ေခါင္းပါးလာတတ္ေၾကာင္း၊ ေမတၱာတရားေတြေပ်ာက္ဆံုး   ေနတတ္ေၾကာင္း သူအျပည့္အ၀ သိရွိပါလိမ့္မည္။
သူ စြန္ ့ ခြာ ႏိုင္ ပါ ရဲ႕ လား ........။

သူ႔ကိုလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ရွိသင့္ရွိထိုက္တဲ့ တာ၀န္၀တၱရားေတြအေၾကာင္း အနည္းငယ္ေတာ့ ေျပာျပျဖစ္ခဲ့ သည္။ ဘယ္သူ႔အတြက္၊ ဘာအတြက္ဆိုတာေတြထက္ ျဖစ္တည္လာတဲ့ဘ၀မွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္
ၾကိဳးစားျခင္းသည္သာ ဘ၀ျဖစ္ေၾကာင္းသူကေလးသိရွိဖို႔ေတာ့လိုပါမည္။ ေငြေၾကးဆိုတာေတြထက္ အသိုက္ အျမံဳကိုပိုမိုတည္တံ့ခိုင္ျမဲေအာင္ မိမိတည္ေဆာက္ေနေၾကာင္းသာ  မွတ္ယူထားလိုက္ဖို႔။ သူအိမ္ျပန္ခ်င္ေန   ျပီလား။   အမိေျမ၏ ေရကိုသူတမ္းတမိလိမ့္မည္။ အမိေျမ၏ေလကိုလည္း ရႈရႈိႈက္ခ်င္ေပလိမ့္မည္။ မိခင္ ရင္ခြင္ထက္ ေခါင္းေ၀ွ႔၍လည္း ခၽြဲႏြဲ႔ခ်င္ေပလိမ့္မည္။ ေႏြးေထြးလံုျခံဳေသာ မိသားစုအရိပ္အတြက္ သူ႔ရင္မွာ  ဒဏ္ရာေတြ ရွိေကာင္းရွိေနႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူသည္အေမာမ်ားကို ရယ္ေမာလႊင့္ပစ္ႏိုင္ေသာ အစြမ္းသတၱိကို  ပိုင္ဆိုင္ထားပါသည္။

(၄)

လူငယ္ေတြသည္ ကၽြန္မထင္ထားတာထက္ပင္ ဇြဲသတၱိေတြရွိေနၾကပါသည္။ အားမာန္ေတြလည္း ရွိတတ္  ၾကသည္။ သူတို႕ရဲ႕ဘ၀ကိုအလွပဆံုးထုဆစ္ဖို႔၊ သူတို႕ရည္မွန္းခ်က္ေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြလည္းရွိေနၾကပါသည္။ ေငြေၾကးႏွင့္တိုင္းတာ၍ မည္သည့္အရာကမွ ျပည့္၀သည္ဟု အတိအက်ေျပာ၍မရေသာ္လည္း ဘ၀တစ္ခုရွင္သန္ဖို႔ စား၀တ္ေနေရးျပည့္စံုမွေတာ့ ျဖစ္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း
သူ႔ကိုအလ်ဥ္းသင့္လွ်င္ ေျပာျပေပးခဲ့သည္။

ကိုယ္ပိုင္ဘ၀တစ္ခုကိုထူေထာင္ဖို႔ဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ရဲ႕next generation မ်ားအထိစဥ္းစားေပးဖို႔လိုအပ္ေၾကာင္း
ေျပာျဖစ္ခိုက္သူတစ္ခဏေတာ့ ျငိမ္သက္သြားခဲ့သည္။ ကၽြန္မ မျမင္ႏိုင္ေသာ တျခားဘက္အျခမ္းမွာ သူ႔သြင္   ျပင္မည့္သို႔ရွိေနမည္ကို မသိရွိႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႔စိတ္ကူးထဲကိုေတာ့မွန္းဆမိသလိုပင္။ သူ႔အေတြးပံုရိပ္ ထဲမွာသူ႔ခ်စ္ရသူေကာင္မေလးနွင့္ေတြ႔ေကာင္းေတြ႔ေနမည္။ ခမ္းနားၾကီးက်ယ္ေသာ မဂၤလာပြဲၾကီးလည္း  က်င္းပေကာင္းက်င္းပေနမည္ (သို႔) သူ႔ေကာင္မေလးအားဆြတ္ပ်ံ႕စြာ လြမ္းခ်င္လည္း လြမ္းေနႏို္င္ပါသည္။ မြန္းက်ပ္ေလွာင္ပိတ္မႈမ်ားၾကား တစ္ခဏေတာ့ သူေပ်ာ္ေနႏိုင္ပါေစ.....။

လူငယ္ေတြရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာ ဘာေတြရွိေနႏုိင္မလဲ ။သဘာ၀တရားက အေရာင္မဆိုးသေရြ႕ျဖဴစင္မႈေတြ
ကိုယ္စီရွိၾကသည္ပင္။ အရာရာကို စူးစမ္းခ်င္သည္။ တိုက္ပြဲေတြကို တိုက္ၾကည့္ခ်င္သည္။ အျမင့္ဆံုးေရာက္   ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္သည္။ တက္ၾကြမႈေတြ အျပည့္ႏွင့္ဇြဲသတၱိေတြေတာ့ ရွိၾကသားပင္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ပညာအတြက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကအသျပာအတြက္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ကဘ၀ရပ္တည္မႈအတြက္.........................။

အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားထက္မွ အိမ္လြမ္းျခင္းအေၾကာင္းေရးဖြဲ႕ၾကေသာ ကဗ်ာမ်ား၊ အိမ္လြမ္းျခင္းအ   ေၾကာင္း ဖြဲ႕ဆိုၾကေသာ blog မ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရသည့္အခါတိုင္း ကၽြန္မရင္ေတြတစစ္စစ္နာက်င္မိပါ သည္။ လြယ္လင့္တကူ comment မေပးမိဖို႔၊ တစ္ခါတရံရိုးစင္း၍ကေလးဆန္ေသာအဖြဲ႔အႏြဲ႕ကေလးမ်ားကို မျပံဳးမိေစဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း သူတို႔ရင္ထဲကအလြမ္းဒဏ္ရာကို ထပ္တူခံစားႏိုင္ခဲ့သည္။ ေ၀းကြာျခင္းဟူသည္
ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးခဲ့ေသာ ဘ၀ျဖစ္သည့္တိုင္ သူတို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္မွာ တစ္ကို္ယ္ရည္ အတၱအတြက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္လွပါ။ မိသားစုအတြက္ ဟူသည့္ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ သားတစ္ေယာက္တာ၀န္၊ သမီးတစ္ေယာက္ တာ၀န္၊ ခင္ပြန္းတစ္ေယာက္တာ၀န္၊ အကိုၾကီးတာ၀န္၊ အစ္မၾကီးတာ၀န္.....စသျဖင့္ ေမတၱာတရားက   ေပးေသာ   တာ၀န္ေတြၾကားမွာ သူတို႔နစ္ျမဳပ္ရင္း ရုန္းကန္ေနၾကရပါသည္။

သူတို႕ျငီးျငဴေနၾကသည္လား..။ မိသားစုႏွင့္ ခ်စ္ခင္သူမ်ားႏွင့္ေခတၱခဏေတြ႕ရခိုက္ျဖစ္ေသာ ကြန္ျပဴတာ  ဖန္သားျပင္ထက္တြင္ေတာ့ ျပံဳးျပေနၾကျမဲပင္။ စိုးရိမ္ပူပန္ေသာစကားမ်ား၊ ေႏြးထြးေသာ ေမတၱာေတြ   ေပ်ာ္၀င္ေနသည့္စာသားမ်ား၊ ထိေတြ႕ဖမ္းဆုပ္၍မရေသာ အၾကည့္မ်ားဖလွယ္၍ တဒဂၤအခို္က္ အတန္ ႔ေတာ့  သူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါသည္။ နီးျခင္း....ေ၀းျခင္းက ေမတၱာကို ကန္႔သတ္၍ ရႏိုင္ပါရဲ႕လား။ ေရာက္ရွိ   ေနသည့္ေနရာမွ အခက္အခဲမ်ား၊ မြန္းက်ပ္မႈမ်ားကို ၾကံ့ၾကံ့ခံရင္း အားမာန္ေတြတင္းလွ်က္
ေရႊေရာင္အနာဂတ္ကိုရမ္းေရာ္မွန္းဆရင္း........သူ တို႔ ရွင္ သန္ ေန ၾက ပါ သည္


(၅)



ေဟာ................ၾကိဳးၾကာငွက္ေတြ အုပ္စုဖြဲ႕ပ်ံသန္းေနၾကျပီ။
ေ၀ဟင္၀ယ္ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ေတာင္ပံေတြ တဖ်တ္ဖ်တ္ခတ္ ။ၾကည့္ေနရင္းက တေျဖးေျဖးေ၀း၍လာသည္။ ဟိုးးးအျမင့္ထက္ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္မ်ားထက္ တိုး၀င္ပ်ံသန္းသြားၾကသည္။
မည္သည့္ေနရာမွာ အဆံုးသတ္မည္လဲ..........
ဘယ္ေသာအခါ အိပ္တန္းျပန္မည္လဲ............
မည္မွ်ေလာက္ေ၀းကြာမည္လဲ....................
ၾကိဳးၾကာငွက္တို႔ကေတာ့ မေလွ်ာ့ေသာဇြဲလံု႕လ..သတၱိတို႔ျဖင့္ မိုင္ ေပါင္း ေထာင္ ခ်ီ ပ်ံ သန္း ေန ဆဲ ပင္ ။
ထိုၾကိဳးၾကာငွက္မ်ား၏ အိမ္အျပန္သည္.................။            ။



ေရႊအိမ္စည္

6 comments:

  1. မြန္းက်ပ္မႈကုိၾကံ့ၾကံ့ခဲတဲ႔သူေတြထဲမွာ အမလဲပါတယ္
    ေအတြးေကာင္းအေရးေကာင္းပါ

    ReplyDelete
  2. ေက်းဇူးပါ မမ
    အားေပးတဲ့ အတြက္ပါ

    ReplyDelete
  3. ရင္ထဲ အလြယ္တကူေရာက္ရွိသြားေစတဲ႔ အေရးအသားေတြပါ ။

    အမ်ားႀကီး ဆက္လက္ ေမွ်ာ္လင္႔ေနမယ္ဗ်ာ ။

    ဒီလက္ရာေတြဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ ၿမန္မာစာေပေလာကထဲ

    ေနရာတစ္ခု အခိုင္အမာ ရရွိေစမယ္လို႔

    ကြ်န္ေတာ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ယံုႀကည္ေနပါတယ္ ။

    ဆက္လက္ထုဆစ္ႏိူင္ပါေစ ။

    ReplyDelete
  4. ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြကို အံုလိုက္က်င္းလိုက္ အေဝးႀကီးမွာ ေရာက္ေနေစတဲ့ အေၾကာင္းခ်င္းရာေတြထဲမွာ ကမာၻဟာ ႐ြာႀကီးတစ္႐ြာ ျဖစ္လာလို႔ပါ ဆိုတာထက္ ပိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ေကာင္းေကာင္း႐ွိေနမွာပါ...၊

    ေရေနာက္ခ်င္လည္း ေနာက္မယ္၊ ျမက္ရင့္ခ်င္လည္း ရင့္မယ္..၊ ဒါေပမယ့္ ခ်ည္တိုင္ျဖစ္ခဲ့ဖူးရာ ေနရာေလးကိုပဲ လူငယ္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားေတြက တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ေနမွာ အေသအခ်ာပါ၊ မ်က္ေမွာက္ကင္းဗတ္ေပၚကို ရသစုတ္တံ ခပ္စိပ္စိပ္၊ ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ ျခယ္မႈန္းထားတဲ့ အက္ေဆးေလးမို႔ ႏွစ္သက္သေဘာက်စြာနဲ႔ ဖတ္သြားပါတယ္ မေ႐ႊအိမ္စည္...။

    ReplyDelete
  5. ကိုညီလင္းႏိုင္ >>> စာေတြဆက္ေရးႏိုင္ဖို႔ အင္အားေတြ အမ်ားၾကီးရလိုက္တယ္ရွင္.....
    ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေလးကိုပဲ ေျပာပါရေစ :))))

    ကိုညီလင္းသစ္ >>> အားက်ရတဲ့ role model စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က လာအားေပးတာ အရမ္း၀မ္းသာတယ္ရွင့္
    ေက်းဇူးပါ ကိုညီ :))

    ReplyDelete
  6. မွ်ားျပာSeptember 11, 2013 at 4:25 AM

    ဆရာမရဲ့ႀကိဳးၾကာငွက္ေတြ အိမ္အျပန္လွပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္ဗ်ာ ... အဆင္ေျပပါေစ။။

    ReplyDelete