ခ်စ္ခင္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္...............

Whenever u call…..
ဖုန္းျမည္သံေလးက သံုး ေလး ခ်က္ ျမည္ျပီးျပန္က်သြားတယ္။

စာရြက္ေတြ တစ္ပံုတပင္တဲ႔ ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္တဲ့ ကၽြန္မ လက္လွမ္းေ၀းရာေရာက္ေနတဲ့ ဖုန္းေလးကို မနည္း အားစိုက္ယူရတယ္။ လူတစ္ကိုယ္လံုး စာရြက္ေတြက ဖံုးလို႔….နိစၥဓူ၀ေ၀မယ့္ စိတ္ကရႈပ္ေထြး ေနာက္က်ိ   ေနတယ္။ miss called ေတြ႔တဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ေလးကိုျပန္ေခၚလိုက္ေတာ့ “ရွင္ မသိဘူး.. ရံုးဖုန္းပါ.... .ဘယ္သူနဲ႔ေတြ႔ခ်င္လို႔လဲ” အေမးစကားၾကားရေတာ့ နဂိုစိတ္မရွည္လက္မရွည္ ကိုယ္က ျပန္ခ် လိုက္တယ္။ အဲေလာက္ထိ ေခါင္းမစားႏိုင္ဘူး..အဲ့ဘက္က အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးေရ…။

ခ်က္ခ်င္းလို ဖုန္းေလးက ျပန္ျမည္လာတယ္.။

“ဟဲလို”
“ညီမ သူသူဟန္လား”
“ဟုတ္ကဲ့”
“အစ္မပါ ျမေသြးနၤီ”
“ရွင္….ဟာာာ အစ္မ ေဆာရီး..အစ္မမွန္း မသိလို႔”

နည္းနည္းေကာက္ခ်ိတ္ေနတဲ့စိတ္က အရည္ေပ်ာ္သြားျပီး ၾကည္လင္စျပဳလာတယ္။

မမ က ဟိုေန႔မ်ားက ကၽြန္မ ေမးထားတဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးထုတ္ဖို႔ကိစၥ အေၾကာင္းျပန္ေန တာပါ။ ေဖ့ဘုတ္ ထဲ စာပို႔ထားတယ္ေျပာ..ကၽြန္မက အလုပ္မအားလို႔ မဖြင့္ရေသးဘူး ေျပာနဲ႔… အလုပ္အေၾကာင္းေျပာေန တုန္း…မမ စကားထဲမွာ အစ္မအမ်ိဳးသား ကိုေမာ္ၾကီးဆိုတာ ပါလာေတာ့ ရင္က ဒိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္…။ မမ စကားကို မေစာင့္ႏိုင္အားဘူး။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကမူးရႈးထိုးနဲ႔ ေမးမိတယ္..။

“ဟင္…ကိုေမာ္ၾကီးဆိုတာ….ကိုညိဳရင့္လား…အဲဒါ အစ္မအမ်ိဳးသားလား……”
“ဟုတ္တယ္ေလ ညီမေလး”

အိုးးး…….ကၽြန္မ ဘာလို႔ နီးရက္နဲ႔ ေ၀းေနခဲ့ပါလိမ့္..။ “သက္တံ့ဆယ္စင္း” စာအုပ္မွာ သူတို႔ေတြ ေၾကာ္ျငာ ၾက၊  ေျပာၾကတဲ့ AMK Creation က ကိုေမာ္ၾကီး ….ေနာက္ က ကိုညိဳရင့္ဆိုတဲ့ နာမည္ျမင္ကတည္းက ကၽြန္မ ဘယ္သူ႔ကို လိုက္ေမးရမွန္း မသိခဲ့တာ..။ ေနာက္ေတာ့ ကိုရန္ေအာင္ စီစဥ္တာပဲ..သူ သိႏိုင္တယ္ ဆိုျပီး..ေဖ့ဘုတ္မွာ ကိုရန္ေအာင္ကို စာပို႔ခဲ့ပါတယ္။

”အစ္ကို….ကိုေမာ္ၾကီးဆိုတာ ကဗ်ာဆရာ ကိုညိဳရင့္လား..လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္က ကန္ေတာ္ေလးမွာ ေနခဲ့ဖူးလားလို႔ ေမးေပးပါ” လို႔။

ဒါေပမယ့္ ကိုရန္ေအာင္က ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လို႔ပဲ ေဖ့ဘုတ္ မသံုးျဖစ္တာလား။ ကၽြန္မ စာကိုပဲ သတိမမူမိလို႔လား….စာျပန္မရခဲ့ဘူး..။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ခန္႔မွန္းေခ် 2001 ၀န္းက်င္က ကၽြန္မ စာေပကို လႈပ္ရွားအားေကာင္းေနတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ပါ။ အသက္ေတာင္ 18 ၊ 19 ၀န္းက်င္ေပါ့..။ တကယ္ တမ္း ေရးတာက ၀တၱဳ၊ ကဗ်ာ၊ အက္ေဆး ပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ ကၽြန္မ တို႔ ပုသိမ္စာနယ္ဇင္းက ၾကီးမႈးျပီး ရန္ပံုေငြပြဲတစ္ခုလုပ္ပါတယ္။ မိုးရာသီေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္ ဆိုျပီး ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ပထမဆံုး လုပ္တဲ့ ပြဲျဖစ္လို႔ စာနယ္ဇင္းဥကၠဌက ဒီသတင္းေလး မဂၢဇင္းတစ္ခုခုမွာ ပါခ်င္တယ္လို႔ ဆႏၵျပဳလာတဲ့အခါ ကၽြန္မ ျပဳလုပ္ေပးခ်င္စိတ္ေပါက္လာပါတယ္။ ကၽြန္မ နယ္ေတာ့ မဟုတ္လွေပဘူး။ အင္တာဗ်ဴးေလးေတြ ပါတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးဆိုတာ ကၽြန္မ အရင္ကတည္းက မျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အရာပါ။

အဲဒါနဲ႔ ဗီဒီယိုရုပ္ရွင္ဂ်ာနယ္က အယ္ဒီတာကိုညိဳရင့္ ဆိုတာကို ကၽြန္မ ဆက္သြယ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာ့ကို ဆက္သြယ္ေျပာျပတဲ့အခါ လိုလိုလားလား ကူညီေပးမယ္၊ သူ ထည့္ေပးမယ္ေျပာပါတယ္။ အဲ့တုန္းက ကၽြန္မ ၀မ္းသာမႈက ေျပာမျပတတ္ေအာင္ပဲ။ ကိုယ့္ နယ္မဟုတ္တဲ့ လိုင္းကို ကၽြန္မ ရေအာင္ေရး မယ္။ ဒါေလး ပါလာရင္ ပုသိမ္က လူေတြလည္း ေက်နပ္မယ္။ ကၽြန္မ လည္း ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ရလို႔ စိတ္ေက်နပ္မယ္။

ကၽြန္မ ေရးျပီး ပို႔လိုက္တဲ့ ဓာတ္ပံုေတြ တပံုတေခါင္းပါ၀င္တဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးေလးကို ဆရာထည့္ေပးတဲ့ အခါ၊ ပံုႏွိပ္စာလံုးနဲ႔ ျပန္ျမင္ရတဲ့ အခါ…။ အဲဒီ့မွာ ဆရာ့အေပၚ ခ်စ္ခင္ေလးစားစိတ္ေတြ ပိုလာခဲ့ရေတာ့ တာပါပဲ။ ကၽြန္မ ၾကိဳးစားေရးေပမယ့္ ေရးေနက်လက္က ၀တၱဳလိုလို၊ စာညြန္႔လိုလို….ဒါကို ဆရာက ျပဳျပင္ ဖန္တီးေပး  လိုက္တာ… စာလံုးေတြ၊ ၀ါက်ေတြ အနည္းငယ္ ေျပာင္းလဲေပးလိုက္ရံုနဲ႔ ဖတ္ခ်င္စဖြယ္ သတင္း   ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒီ့ေတာ့မွ ေၾသာ္…သတင္းေဆာင္းပါးဆိုတာ ဒီလို ေရးရပါ လားလို႔ ကၽြန္မ သိခြင့္ရခဲ့တယ္။

ေနာက္ လအနည္းငယ္မွာ..ရန္ကုန္ကို သြားစရာကိစၥတစ္ခုေပၚလာတာနဲ႔..ကၽြန္မ တို႔ ညီအစ္မေတြ ကန္ေတာ္ေလးက ဆရာ့အိမ္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာ့ကို ကန္ေတာ့အျပီး….. ဆရာတို႔ တိုက္ခဲ့တဲ့ အေအးေတြလည္း ေသာက္ခဲ့ရဲ႕။ ေအးေဆးတည္ျငိမ္တဲ့ ဆရာရယ္၊ ရင္းနွီးေဖာ္ေရြတဲ့ ဆရာ့အမ်ိဳးသမီးရယ္ ကို ကၽြန္မ တစ္သက္မေမ့ခဲ့ဘူး။ အျပန္လမ္းမွာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလံုး “ႏွစ္ေယာက္စလံုး သေဘာ   ေကာင္း တယ္ေနာ္” ဆိုတာ တဖြဖြ ေျပာရင္း ကၽြန္မ တို႔ ပုသိမ္ကို ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

ႏွစ္ေတြ တိုက္စား၊ သကၠရာ္ဇ္ေတြျပိဳက်၊ ကၽြန္မ ဘ၀လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ စာေပက ျမဳပ္လိုက္၊ ေပၚလိုက္ ျဖစ္ မယ့္ ဆရာ့ကိုေတာ့ မွတ္မိသတိရေနဆဲပါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ေအးခ်မ္းေဖာ္ေရြတဲ့ ဆရာတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ   ႏွစ္ေယာက္ထံ ျပန္သြားဦးမယ္လို႔ စိတ္ကၾကံရြယ္ေပမယ့္…စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းနဲ႔က ကၽြန္မ တေျဖးေျဖး   ေ၀းလာခဲ့ပါျပီ။

သက္တံ့ဆယ္စင္း က အစျပဳလို႔ ကိုညိဳရင့္၊ ကိုေမာ္ၾကီး ဆိုတာကို ျမင္ေတြ႔ရတဲ့ အခါ ကၽြန္မ ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာတယ္။

“ဒါ ကၽြန္မ ဆရာလား”

ႏွစ္ကာလေတြ ၾကာေညာင္းလို႔ ရုပ္သြင္ေတြ မမွန္းဆတတ္ေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ သတိတရက   ေတာ့ ရွိေနတုန္းပဲ။

ဟိုေမး သည္ေမး လုပ္ေနေပမယ့္ မမျမေသြးနီ နဲ႔ ဆရာ့ကို မဆက္စပ္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။ ဒီကေန႔ မမဖုန္းဆက္ေတာ့မွ သိခြင့္ရတဲ့ အခါ ကၽြန္မ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈနဲ႔ အသံေတြေတာင္ ကတုန္ကယင္ျဖစ္လို႔..။

“မမ မမတို႔ဆီ သမီး ေရာက္ဖူးတယ္ေလ…ကန္ေတာ္ေလးမွာေလ”

၀မ္းသာအားရ ကၽြန္မ အသံက ကမူးရႈးထိုးေတာ့ ႏိုင္ခ်င္ႏိုင္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ခံစားမႈ အတိမ္အနက္ ကို  မမ မွန္းဆမိလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာ့ကို လာေတြ႔ဦးမယ္ မမ လို႔ တဖြဖြေျပာရင္း….. ပိတ္ရက္ တစ္ရက္ မွာ မမဆီ ဖုန္းဆက္ခ်ိန္းဆိုဖို႔ ကၽြန္မ တစ္ဆက္တည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးသားျဖစ္ေနတယ္။ ကမၻာၾကီးဟာ က်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆိုတာ ကၽြန္မ လက္ခံခဲ့ပါျပီ။

မမ နဲ႔ ဖုန္းအေျပာအျပီး ခံစားခ်က္ေတြကို မျမိဳသိပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔..ဒီ စာကို ေရးပါတယ္။
ဒီကေန႔ ကၽြန္မ ရံုးမွာ အလုပ္ေတြ တစ္ပံုတပင္ပါ။ ဒါေတြ အကုန္ ခဏ လႊတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ မမ ပို႔ထားတဲ့ ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ေတာ့ လိုင္းမေကာင္းတာေၾကာင့္ ဖြင့္မရခဲ့ဘူး။ notes အေနနဲ႔ေတာ့ ပြင့္ေကာင္းရဲ႕ေလ…။

ခ်စ္ခင္၀မ္းသာမႈမ်ားနွင့္ ဒီစာကိုေရးပါတယ္။
ဆရာနဲ႔ မမ ေအးျငိမ္းခ်မ္းသာပါေစ။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္
ေရႊအိမ္စည္
29.11.2012
PM:3:45