ဖုန္းသံေတြၾကား၀ယ္

(၁)

Telephone, Handphone, Cellphone, Mobile မည္သို႔ပင္ အမ်ိဳးအစား ခြဲျခားသတ္မွတ္ေသာ္လည္း စကားေျပာ၍ ရ သည္မွာ အတူတူပင္။ အခ်ိဳ႔က နီးေနရက္ႏွင့္ ဖုန္းေျပာၾကသည္။ အခ်ိဳ႔က ေ၀းေ၀းလံလံမွ ဆက္သြယ္လို၍ ဖုန္းေျပာၾက သည္။ အခ်ိဳ႕က လိုရင္းတိုရွင္း ေျပာၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က တေမ့တေမာ ေျပာၾကသည္။ အလုပ္ကိစၥနွင့္ ေျပာၾကသည္။ ခ်စ္သူနွင့္ ေျပာၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေျပာၾကသည္။ အေၾကာင္းကိစၥ ၾကီးငယ္ရွိ၍၊ ဆက္သြယ္လို၍ ေျပာၾကသည္။
အား      လံုး      ဖုန္း       ေျပာ     ေန    ၾက       ပါ     သည္။

*  *    *    *

(၂)

ဖုန္းျမည္သံ ၾကားတိုင္း နားေတာ့ စြင့္မိသည္ပင္။
အလုပ္ကိစၥလား....ကိုယ္ေရးကိုယ္တာလာ. ?
ရံုးခ်ဳပ္မွ စာရင္းကိစၥ မၾကာခဏဆက္သလို၊ Customer မ်ားထံမွ ဖုန္းမ်ား၊ အျခားနယ္ ရံုးခြဲမ်ားမွ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား ထံမွ ဖုန္းမ်ား၊ Dealer ထံမွ Deposit တင္ ဖုန္းမ်ား စသည္တို႔ၾကား၀ယ္ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာဖုန္းမ်ားကေတာ့ ရံဖန္ရံခါ ၀င္လာတတ္ေသးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္သူ၏ ဖုန္းမ်ားလား၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ဖုန္းမ်ားလား အေတြးမ်ားႏွင့္ ဖုန္းျမည္သံသည္ ရင္ခုန္လႈပ္ရွားစရာောတ့ ေကာင္းေနပါသည္။ 

တီးလံုးမ်ိဳးစံုနွင့္ ဖုန္းျမည္သံေတြ ၾကားရတိုင္း ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိပါသည္။

သူ႔အမည္ “အန္နာ” ဟုပင္ ဆိုၾကပါစို႔။ ထိုေန႔က အန္နာ စီးလာေသာ ကား သည္ လူျပတ္ေသာ ဟိုင္းေ၀းလမ္းမတစ္ခုမွာ စက္ခ်ိဳ႕ယြင္း ၍ ရပ္တန္႔သြားခဲ့သည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို အကူအညီအလို႔ငွာ ဆက္သြယ္ရန္ လက္ကိုင္ဖုန္းကို လိုက္ရွာ ေတာ့မွ သူမ အလုပ္စားပြဲေပၚ၌ ေမ့က်န္ခဲ့မွန္း သတိရေတာ့သည္။ သူမ အဖို႔ ကားၾကံဳလိုက္ရန္ ကားတားဖို႔သာ ရွိ ေတာ့  သည္။ ကားေတြ တစ္စီးျပီး တစ္စီးတားေသာ္လည္း မည္သည့္ကားမွ ရပ္မေပးၾက။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေတာ္ အတန္ၾကီး မားသည့္ ဘတ္စ္ကား အိုၾကီး တစ္စီးက်မွ ရပ္ေပးသည္။ ယာဥ္ေမာင္းက တစ္စံုတစ္ရာ မေျပာမီ အန္နာက အရင္ေမး လိုက္သည္။

“ဒီမွာရွင့္ ဖုန္းဆက္လို႔ ရတဲ့ ေနရာ ေရာက္ႏိုင္လား”

ယာဥ္ေမာင္းက ေခါင္းတစ္ခ်က္ျငိမ့္အျပီး အန္နာ ကားေပၚေရာက္အျပီး ျဖစ္ေနသည္။ ဘတ္စ္ကားအိုၾကီးထဲတြင္ မိန္းမ အရြယ္စံု   ေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရသည္။ သူတို႔သည္ ဘာစကားမွ မေျပာၾက။ အားလံုးငိုက္ျမည္းေနၾကသည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း တစ္ခုခု လြဲေခ်ာ္ေနသလို သူမ ခံစားေနမိသည္။

“ဘုရားသခင္   သူတို႔ ဘာလို႔ ငိုက္ျမည္းေနၾကပါလိမ့္”

အင္းေလ ဖုန္းဆက္လို႔ရတဲ့ တစ္ေနရာရာကို ေရာက္ရင္ ဆင္းသြားရံုပဲဟု ကိုယ့္ဘာသာ ေျဖေတြးကာ ယာဥ္ေမာင္းကို လွမ္းေမး လိုက္သည္။

“ဒီကားက ဘယ္ကိုေရာက္တာလဲ”

ယာဥ္ေမာင္းက ျငီးတြားသလိုနွင့္ ျပန္ေျဖသံက အန္နာ့ကို ထိတ္လန္႔ေစသည္။

“ဒီ ကားက ဘယ္ကိုေရာက္လဲ ခင္ဗ်ား အသိဆံုးပဲ မဟုတ္လား......ကၽြတ္ ခင္ဗ်ားတို႔လို အရူးေတြကို လိုက္ပို႔ရတဲ့ ယာဥ္ေမာင္း ျဖစ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္စရာပဲ”

အန္နာ့ တစ္ကိုယ္လံုးရွိ ေသြးေတြရပ္ဆိုင္းသလို ျဖစ္သြားသည္။ အရူးေတြ......။ ခ်က္ခ်င္းလိုလို ကားအတြင္း ပတ္ပတ္ လည္ၾကည့္ မိေတာ့ ငိုက္ျမည္းေနၾကသည့္ မိန္းမ အရြယ္စံုပံုသ႑န္ေတြက သူမ ၾကားလိုက္ရသည့္ စကားကို မွန္ကန္ေၾကာင္း   ေထာက္ခံ   ေနသလိုပင္။ ဘုရား..ဘုရား သူတို႔ အားလံုးက အရူးေတြဆိုရင္ ဒီ ကားရဲ႕ ဦးတည္ရာက...။

အန္နာ ဆက္မေတြး၀ံ့ေတာ့ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူမ ဆက္လိုက္ရမည္လား။ ဆင္းက်န္ေနရစ္ရမည္လား။ ပိန္းပိတ္ ေအာင္ ေမွာင္ေသာ ပတ္၀န္းက်င္က သူမကို ေၾကာက္ရြံေစသည္။ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစ ဆင္းမည္ဟန္ျပင္ေတာ့ သန္မာသည့္ လက္ေခ်ာင္းႏွစ္ဘက္က သူမကို ဆြဲနွိမ့္ကာ ခပ္မာမာေျပာသည္။

“ကား ရပ္မွ ဆင္း”

အန္နာ တစ္စံုတစ္ရာ စကားမဆိုေတာ့ပါ။ ဟို ေရာက္ရင္ ဆရာ၀န္ေတြ၊ ၀န္ထမ္းေတြ ေတြ႔ရမွာပဲ။ အဲ့ေတာ့မွ အက်ိဳး အေၾကာင္း စကားဆိုကာ သူမ ခင္ပြန္းထံ ဖုန္းဆက္ အေၾကာင္းၾကားရမည္။ “မိုက္ခ္” လာေခၚလွ်င္ အရာအားလံုး ျပီးဆံုးသြားျပီဟု သူမ မွတ္ယူလိုက္သည္။

မီးေရာင္ ထိန္လင္းေနသည့္ အေဆာက္အဦးသို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း သူနာျပဳတစ္ေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရသည္နွင့္ ၀မ္းသာ အားရခ်က္ခ်င္းေျပာလိုက္သည္။

“ဖုန္း ခဏေလာက္ ဆက္ပါရေစ”

ဒါ အန္နာ ၏ အမွားျဖစ္သည္။ ဘာမွေရေရရာရာ မေျပာရေသးခင္ ဒီ စကားမေျပာသင့္ေသး။ သူနာျပဳ၏  အၾကည့္စူးတစ္ခ်က္ နွင့္အတူ သူမ ပခံုးႏွစ္ဘက္ကို လာေရာက္ခ်ဳပ္ကိုင္ေသာ အထိအေတြ႔မ်ားေအာက္၀ယ္ အန္နာ ေဒါသတၾကီး ျဖစ္သြားသည္။

“ဘာလုပ္ၾကတာလဲဲ.....ဖယ္...ကၽြန္မ အရူးမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔ လိုက္လာတာ”

ခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသာ လူနွစ္ေယာက္အနက္မွ တစ္ေယာက္က သူနာျပဳကို လွမ္းေျပာသည္။

“သူ လမ္းမွာလည္း ကားေပၚက ခုန္ဆင္းမလို႔ လုပ္ေနေသးတယ္”

“ၾကမ္းေနျပီထင္တယ္။ အေဆာင္ ၃ ကို ေခၚသြားလိုက္ပါ”

“ဟုတ္ကဲ့”

သန္မာေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားေအာက္၀ယ္ မလူးမလြန္႔သာ ပါသြားရင္း ေၾကာက္ရြံစိတ္ေတြက အန္နာ့ကို တစ္ကိုယ္လံုး လႊမ္းျခံဳေစ သည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသာ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ ကေယာင္ကတမ္း ဗလံုးဗေထြး ေျပာမိေျပာရာ စကားေတြက အန္နာ့အတြက္ ထပ္ကာထပ္ကာ အမွားေတြ က်ဴးလြန္ေနမိသလိုပင္။

“ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔။ ကၽြန္မ လူေကာင္းပါ။ ကၽြန္မ လမ္းၾကံဳလိုက္လာတာပါ....ကၽြန္မ..ကၽြန္မ...”

အန္နာ့ကို အလင္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ အခန္းတစ္ခုအတြင္းသို႔ ေခၚေဆာင္သြားၾကသည္။ ငိုရင္း...ရိႈက္ရင္းက တေျဖးေျဖး   ေမာပန္း လာကာ သူမ အသံေတြ တိုး၀င္လာသည္။ ေဆးရံု ပံုသ႑န္အခန္းဖြဲ႕စည္းပံုက သူမကို ပိုမို ေျခာက္ျခားေစသည္။ ၀န္ထမ္းေတြ၏ သြင္ျပင္က ေအးစက္စက္..။ သူမ ကို သူတို႔ေတြ အမည္ေပးလိုက္တာက “ဖုန္းဆက္ခ်င္တဲ့  အရူး”တဲ့။ အန္နာ အားအင္ကုန္ခမ္းသြားသလိုပင္ သူတို႔ေတြကို ေငးရီၾကည့္ကာ ဘာမွ မေျပာႏိုင္။

ေန႔ရက္ အနည္းငယ္ ေက်ာ္ျဖတ္လာသည္အထိ အန္နာ ဇြဲမေလွ်ာ့ခဲ့ေပ။ တငိုငို တရယ္ရယ္ နွင့္ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခု၊ လိပ္စာ တစ္ခုျပ ကာ တသြင္သြင္ ေတာင္းဆိုေနေသာ အစာငတ္ခံဆႏၵျပဳေနသည့္ အန္နာ့ကို တစ္ခုေသာ နံနက္ခင္းမွာ သူတို႔ ဖုန္း ဆက္ခြင့္ေပး လိုက္ပါသည္။ လူနာတစ္ေယာက္၏ ဆႏၵကို အလိုလိုက္ေပးေလသည္လား။ အန္နာ့ အတြက္ေတာ့ လြတ္ ေျမာက္မႈပင္။ သူမ ဖုန္းေခၚျပီး မၾကာမီပင္ ရက္အတန္ၾကာေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ သူမကို ပူပင္တၾကီးျဖစ္ေနသည့္ သူမ ခင္ပြန္းေရာက္ရွိလာသည္။ တာ၀န္ရွိသူေတြႏွင့္ ေမးၾကရွင္းၾက ေျပာဆိုၾကေလသည့္ အျဖစ္သနစ္တို႔ၾကား၀ယ္ အန္နာ့ ခမ်ာ ေငးေငးငိုင္ငိုင္။ သူမခင္ပြန္းက   ေဖးေဖးမမ ဂရုတစိုက္ေခၚေဆာင္သြားသည့္တိုင္ အန္နာ့ အတြက္ ပံုမွန္အေျခအေန ေရာက္ မလာေသးဘဲ ေဆးရံုမွ ေပးလိုက္ သည့္ စိတ္ျငိမ္ေဆးေတြပါ ယူေဆာင္သြားရေတာ့သည္။

ထို ၀တၱဳျပီးသည့္အခါ ကၽြန္မ စိတ္တို႔ မခ်င့္မရဲ။ လူေကာင္း ပကတိမွ ဒီလို အေျခအေန ျဖစ္ပ်က္သြားသည္အထိ ဘယ္ အရာေတြ က ေစ့ေဆာ္သြားသည္လဲ။ ဖုန္းဆက္ခ်င္တာ တစ္ခုႏွင့္ မစူးမစမ္း လိုက္သြားသည့္ အန္နာ့ကိုလား၊ အလြယ္ တကူ ဆံုးျဖတ္လိုက္ သည့္ ေဆးရံုမွ ၀န္ထမ္းေတြကိုလား။ ဖုန္းဆက္ခ်င္သည့္ ဆႏၵတစ္ခုက ဒီအထိ ျဖစ္ပ်က္ သြားရ သည္ကို ကၽြန္မ ဘ၀င္မက်လွပါ။ ဖုန္းသည္ ကၽြန္မတို႔ ဘ၀အတြက္ မည္မွ် အေရးပါသည္လဲ။

မ်က္ေမွာက္ ေခတ္တြင္ ဖုန္းသည္ မရွိမျဖစ္ အသံုးအေဆာင္ ပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ ျဖစ္တည္လာသည္။ ဆက္သြယ္ရ လြယ္ကူျမန္ ဆန္ ေရး မီဒီယာအျဖစ္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္အသံုးျပဳလာသည္။ ေျပာင္းလဲတိုးတက္လာေသာ လူေနမႈစနစ္ ေအာက္ ၀ယ္ လူတိုင္း နီးပါး ဖုန္းေတြကိုယ္စီေတာ့ အသံုးျပဳလာၾကျပီ။ အင္တာနက္တြဲဖက္ သံုးစြဲ၍ရသည့္အခါ ဖုန္းကိုပို၍ အသံုး ျပဳမႈ စိပ္လာၾကသည္။

ဖုန္းအမ်ိဳးအစားေရြးျခယ္မႈႏွင့္ လြန္းထိုးလာသည့္အခါ ဖုန္းက လူသားေတြအေပၚ လႊမ္းမိုးမႈပိုလာသည္။ တကယ္ေတာ့ ဖုန္းဆိုသည့္ ကိရိယာသည္ ဆက္သြယ္ေရးၾကားခံမီဒီယာအျဖစ္ သတ္မွတ္ရံုသာ။ ဟဲလို သံခ်င္းတူပါလွ်က္ ကိုင္တြယ္ ရသည့္ အခြံကေလး ကို ေမာ္ဒယ္ အနိမ့္အျမင့္ပစၥည္းအမ်ိဳးအစားခြဲျခားတပ္မက္ၾကေသာအခါ ဖုန္းကလူသားေတြၾကားပို၍ ရႈပ္ေထြးမ်ားျပားလာသည္။ သက္မဲ့ပစၥည္းေလးတစ္ခုက ဘ၀ေတြအေပၚဘယ္ေလာက္လႊမ္းမိုး ခ်ုဳပ္ကိုင္ေနသည္လဲ။ လူသားဖန္တီးေသာ သက္မဲ့ပစၥည္း တစ္ခုေအာက္ လူသားေတြဒူးေထာက္က်ဆံုးရသည္မွာ သိပ္ေတာ့ သဘာ၀မက်လွပါ။

အသံလိႈင္းအနိမ့္အျမင့္မ်ိဳးစံုျဖင့္ နီးေသာအရပ္၊ ေ၀းေသာအရပ္မွ ဖုန္းျမည္သံမ်ိဳးစံုေတြက ဘ၀လႈပ္ရွားမႈေတြ အတြင္းမွာ ခပ္တည္ တည္ေနရာယူလာသည္။ ဖုန္း ေၾကာင့္လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြ ပိုမိုျမန္ဆန္သြက္လက္လာသည္။ ဖုန္း ေၾကာင့္ ဆက္သြယ္မႈ ကြန္ရက္ေတြ ပိုမိုအခ်ိဳးက်လာသည္။ ဖုန္းေၾကာင့္ လူေနမႈ၀ဲဂယက္ေတြ ပိုမိုလႈပ္ရွားလူးလြန္႔လာသည္။ ဖုန္း သည္ ေ၀းကြာမႈမ်ား၊ မေရာက္ရွိႏိုင္မႈမ်ား ကို အဆင္ေျပစြာခ်ိတ္ဆက္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ လူ႔အသိုင္းအ၀ိုင္း ရႈပ္ေထြးပ်ားပန္း ခတ္ေနသေရြ႕ ဖုန္း က ဟန္ခ်ီညီညီအသံုးက်ေသာ ပစၥည္းတစ္ခုအျဖစ္ ရပ္တည္ေနရာယူႏိုင္ခဲ့ေလသည္။

ကၽြန္မ တို႔ ၀န္းက်င္တြင္ ဖုန္း ျမည္သံေတြ မ်ိဳးစံုေနသည္။  

 အလုပ္ကိစၥမ်ားလား….ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြလား……. 

ဖုန္းေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ လူသားေတြအလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။                                                                                                                                       

လူသားက အဆင္ေျပေအာင္ဖန္တီးလိုက္ေသာ သက္မဲ့ပစၥည္းေလးတစ္ခုအတြက္ လူသားေတြေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားနွင့္ အလုပ္ရႈပ္   ေနၾကသည္။         

ဖုန္းျမည္သံေတြကေတာ့ အေရာင္အေသြးစံုလင္ေနပါသည္။                           ။

                                                                                                                                                                  

ေရႊအိမ္စည္

28.11.2012

PM:9:17