အေဝးပ်ံငွက္-အပိုင္း (၈)

         

          “ဆရာ”

       ဆရာ့မ်က္ႏွာဝယ္ ျဖဴ မျမင္ဖူးေသာ အရိပ္အေယာင္တို႔ႏွင့္ လႊမ္းျခံဳလွ်က္။ မ်က္ဝန္းေတြက မသိမသာ နီရဲ ေနသည္။ ဆရာ ဘာျဖစ္လာတာပါလိမ့္။ ျဖဴ စိုးထိတ္မိသြားသည္။

            “ဆရာ  ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

            ဆရာက အံကိုၾကိတ္ကာ ျဖဴ႕ကိုစူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အတန္ၾကာမွ….။

            “တစ္ေနရာ သြားမယ္ ျဖဴ”

            “ဟုတ္… ပန္သစၥာကိုပဲသြားၾကမယ္ေနာ္”

            “အင္း”

       “ပန္သစၥာ” တြင္ ထိုင္ေနျပီး နာရီဝက္ခန္႔ၾကာသည္အထိ ဆရာ ဘာစကားမွမဆို။ ျဖဴ ပင္သေဘာၤေဖ်ာ္ ရည္  တစ္ခြက္ကုန္ေတာ့မည္။ ဆရာ့အတြက္ မွာေပးထားေသာ စေတာ္ဘယ္ရီမစ္ရွိတ္က အရာပင္မယြင္း။ ၾကာေသာ္ ျဖဴ စိုးရိမ္လာသည္။

            “ဆရာ…တစ္ခုခု ေျပာပါဦး”

            “အလုပ္ေျပာင္းသြားတာ ဆရာ့ကိုဘာလို႔မေျပာသလဲ”

            “ေၾသာ္.. ဆရာ အဲဒါကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား။ ဆရာ ခရီးထြက္ေနတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔တိုက္ေနလို႔ပါ ဆရာ ရဲ႕”

            “ျပန္ေရာက္တာ တစ္ပတ္ရွိျပီ”

            “ေဟာေတာ့.. ျဖဴ မသိခဲ့လို႔ပါ ဆရာ”

            “သိေအာင္ေကာ မင္းအားထုတ္သလား”

              ျဖဴ စိတ္အိုက္လာသည္။ ဘယ္လိုပါလိမ့္။ အခါတိုင္း ဒီလိုမဟုတ္ပါဘူး။ ဆရာ့ကိုသတိရေနသည္ မွန္ ေပမယ့္ ဒီလိုမ်ိဳး အတင္းအၾကပ္ေမးလာေတာ့ ျဖဴ မေျဖခ်င္။ ဆရာက ကေလးဆိုးၾကီး တစ္ေယာက္   ႏွယ္။ ျဖဴ ျပံဳး ခ်င္သလိုျဖစ္လာ သည္။ ေနာက္ ရင္ခုန္စျပဳလာသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနသလဲ၊ ဘာ ကိုရည္ရြယ္သလဲ ဆရာ။ ျဖဴ႕ကို အရူးမလုပ္ပါနဲ႔။

            “မင္းရဲ႕ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈမွန္သမွ် ကိုယ္သိခ်င္တယ္။ မင္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုေျပာပါ။ ခရီး က   ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မင္း အလုပ္က ထြက္သြားျပီ၊ ေနာက္ အလုပ္တစ္ခု ေျပာင္းသြားျပီ… သတင္းေတြ က ဆီးၾကိဳ ေနတယ္။ သူမ်ား ျပန္ေျပာမွ မင္းအေၾကာင္းသိရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ကိုယ္ ေရာက္သြားျပီလား ျဖဴ”

            “ ျဖဴ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိိန္တိုင္း၊ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္တိုင္းေကာ ဆရာ အနားမွာရွိေနခဲ့လို႔လား။ ဘာ ေတြ ျဖစ္ေနေန တိုင္ပင္ရင္ဖြင့္ခြင့္ေကာ ျဖဴ ရခဲ့လို႔လား ဆရာ။ ျဖဴ က ဆရာလိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္အနား မွာ ေန ေပး။ ဆရာ ေမ့ေလ်ာ့တဲ့ အခ်ိန္ သင့္ေတာ္ တဲ့ေနရာမွာ ေနသာသလိုေန……အဲသလိုလား ဆရာ။ ျဖဴ တစ္ေယာက္ တည္း အခက္အခဲေတြကို ရင္ ဆိုင္ေျဖရွင္းျပီး ဆရာ ဘယ္   ေတာ့ျပန္လာမလဲ အေမွ်ာ္စိတ္ နဲ႔ ေမာ… .ျပီး ေတာ့ ဆရာ ျပန္ေရာက္လာတာနဲ႔ ဆရာ့ဆီ ျပီးသြားတာေတြ ေျပးသတင္းေပး။ ဒီလိုလား ဆရာ”

            ျဖဴ႕အသံသည္ မာန္တင္းထားသည့္ၾကားမွ တုန္ယင္လာသည္။ ျဖဴ သည္အတြင္းစိတ္တစ္ေနရာ၌ ဆရာ့ ကို ေမွ်ာ္လင့္အား ကိုးခဲ့သည္။ ျပင္ပသိစိတ္၌မူ မိမိကိုယ့္ကိုသာ အားကိုးရန္အၾကိမ္ၾကိမ္ သတိေပး သည္။ ျဖဴ႕လက္ရွိဘဝ အေျခ အေနသည္ ဖိုးလမင္း ၾကီးကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း “ထမင္းဆီဆမ္း၊ ေရႊလင္ဗန္း   ေပးပါ” ဟူ၍ စိတ္ကူးယဥ္တမ္းတေနရမည့္ အေန အထားမ်ိဳး မဟုတ္။ ျဖဴ႕မွာ   ေပ်ာ့ညံ့ေတြေဝေနဖို႔ အခ်ိန္မရွိလွပါ။ ျပီးေတာ့ ျဖဴ က မိန္းကေလး။ ဆရာ့ဘက္က ဘယ္လိုဆို တာ ေတြးေတာမေနသင့္သလို ဘာမွလည္း အရိပ္အေယာင္ျပ လႈပ္ခတ္မေနခ်င္လွပါ။ ယခု ဆရာက ဒီလိုေတြေျပာလာေတာ့ ထိန္းထားရ သည့္ၾကားမွ တုန္ယင္ လာသည္။ ငံု႔ထားခဲ့ရေသာ ဝမ္းနည္းအားငယ္စိတ္တို႔လည္း ထြက္ေပၚစျပဳလာ သည္။ ျဖဴ႕စကားေတြ ကၽြံသြားသလားလဲ ျဖဴ မသိေတာ့။ ျဖဴ႕ ရင္မွာ တဆိတ္နာက်င္လွသည္ကိုေတာ့ ဆရာ နားလည္ဖို႔ ေကာင္းပါသည္။

             “ကေလးရယ္..”

            ဆရာ့အသံမွာ ဟိုးအေဝးမွလာသည့္ႏွယ္ တိုးလ်လ်။ ခံုေပၚတင္ထားေသာ ျဖဴ႕လက္အစံုကို အား   ေပးသည့္ႏွယ္ ဆရာက ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ေတာ့ ျဖဴ႕ႏွလံုးသားကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သလိုပင္။ ပါးျပင္ေပၚ တလိမ့္ လိမ့္ က်လာေသာ မ်က္ ရည္စေတြက တစ္စံုတစ္ရာကိုဝန္ခံလိုက္သလိုလား။ သည္မ်က္ရည္စေတြ ကိုေတာ့ ဆရာနားလည္သည္ထင္ပါသည္။ ျဖဴ႕လက္ခံုကို ဆြဲယူနမ္း ရိႈက္ လိုက္ေတာ့ ျဖဴ အလန္႔တၾကား   ေမာ့မၾကည့္ ျဖစ္။ ေခါင္းငံု႔ရက္သားမွာ စကားတစ္ခြန္းကိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေရရြတ္မိသည္။

            “ ျဖဴ ယံုၾကည္ပါရေစ”

********************

  ခ်စ္သူဟူေသာ အရိပ္တစ္ခုကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရလာသည့္ေနာက္ ျဖဴ႔ life Style က အနည္းငယ္ေတာ့   ေျပာင္း လဲလာ ခဲ့သည္။ ရံုးခ်ိန္ေတြတြင္ ဖုန္းကိုေမွ်ာ္တတ္ျပီ။ သင္တန္းခ်ိန္အျပီးတြင္ အေဆာင္ကို တန္း မျပန္ျဖစ္။ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္တြင္ ဆရာက အျမဲလာ ၾကိဳ သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆိုင္တစ္ခုခုတြင္ ထိုင္ၾကျပီးမွ   ျဖဴ႕အေဆာင္သို႔ ျပန္ပို႔ေပး ေလ့ရွိသည္။ ဘာသာရပ္ ဆိုင္ရာစာမ်ားကို အိပ္ခ်ိန္   ေရာက္မွ ေလ့လာက်က္ မွတ္ရသည့္တိုင္ ျဖဴ မညည္းညဴ၊ မႏြမ္းလ်။ လံုျခံဳအားကိုးသည့္ ခံစား ခ်က္တစ္ခုက ျဖဴ႕ကို လႊမ္းျခံဳရစ္ ပတ္ ထားရာ စိတ္ကေလး ေတြက တက္ၾကြသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ျဖဴ တစ္ေယာက္ တည္း မဟုတ္ဘူး။ ျဖဴ႕ မွာ ကိုကို ရွိသည္။

     “ကိုကို”

          သည္ နာမ္စားကို တီးတိုးေရရြတ္မိရင္းက သူ႔ကိုျမင္ေယာင္ကာ ျပံဳးမိေတာ့မလိုျဖစ္လာသည္။ အဲလို မ်က္ႏွာထား တည္ တတ္၊ ေအးစက္စက္လူၾကီးက သူ႔ကို “ကိုကို” ဟုေခၚခိုင္းမည္ဟု ျဖဴ ျဖင့္ထင္ေတာင္ မထင္မိခဲ့။ သူဟာ ျဖဴ႕ရဲ႕လံုျခံဳ ေႏြးေထြးရာ ရင္ခြင္တစ္ခု၊ အားကိုးယံုၾကည္ရာ ေကာင္းကင္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူဘဝ ေရာက္မွ ကိုကို လူၾကီးဆန္တတ္ မွန္း၊ အေလ်ာ့ေပး ၾကင္နာတတ္မွန္း ျဖဴ သိျမင္လာရသည္။   ျဖဴ ကေတာ့ ဟန္လုပ္လူၾကီးဆန္ မာန္တင္းထားသည့္အျဖစ္မွ ေလွ်ာက်ကာ ကေလးဆိုး တစ္ေယာက္လို   ျဖစ္လာသည္။ ကိုကို႔အေပၚ ဆိုးသည္၊ ႏြဲ႔သည္။ ဝမ္းနည္းစရာေတြ႔လွ်င္ ကိုကို႔ ရင္ခြင္တြင္းသို႔ဝင္ကာ တရံႈ႕ ရံႈ႕ငို တတ္သည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြ႔လွ်င္ ကေလးတစ္ေယာက္ႏွယ္ လက္ခုပ္လက္ဝါးတီး၍ ေအာ္ဟစ္တတ္ သည္။

            မိမိကိုယ္တိုင္ ေျဖရွင္းႏိုင္သည့္ အလြယ္တကူကိစၥရပ္မ်ားျဖစ္ေနလွ်င္ပင္ မလုပ္တတ္၊ မကိုင္တတ္ မသိနားမလည္စြာ ကိုကို႔ထံအကူအညီေတာင္းတတ္ေသးသည္။ ထိန္းခ်ဳပ္သိမ္းဆည္းခဲ့ရေသာ မိန္းမသား တစ္ ေယာက္၏ အားကိုး ယံုၾကည္မႈ၊ ေလး စားျမတ္ႏိုးမႈတို႔သည္ ကိုကို႔အေပၚသို႔သာ သြန္အံက်မိသည္။ ျဖဴ သိပ္ မရင ္က်က္တတ္ေတာ့ျပီ။ တစ္ခုခု ျဖစ္လွ်င္ ကိုကို။ အေသး အဖြဲ ကိစၥေလးမွအစ တိုင္တည္ရင္ဖြင့္ ရာသည္ ကိုကို။ တစ္ေယာက္တည္းေနတတ္ခဲ့ရာမွ ဂရုစိုက္ ခံခ်င္လာသည္။ ထိုဂရုစိုက္ခံရမႈ  တို႔ကိုလည္း   ေပ်ာက္ပ်က္ သြားမွာစိုးလွစြာ ကိုကို႔ကိုလည္း အတင္းဖက္တြယ္ထားမိျပန္ ေသးသည္။

          ကိုကို၏ သည္းသည္းလႈပ္လႈပ္ေသာ အၾကင္နာမ်ားေအာက္ဝယ္ ျဖဴ႕ဘဝသည္ လန္းဆန္းေအးျမမႈ မ်ားႏွင့္ တက္ၾကြလို႔ေန သည္။ အရာရာကိုစဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ကာ လူၾကီးဆန္တတ္ေသာ ျဖဴ မဟုတ္ေတာ့။ ခ်စ္သူ အေပၚ ခ်စ္ခင္ အားကိုးယံုၾကည္မႈ အလံုးစံု    ႏွင့္ မွီႏြဲ႔ဖို႔သာ အေလးထားေနသည့္ ျဖဴ ျဖစ္လာသည္။ ထို႔ျပင္ ယခင္ကသတိမထားခဲ့သည့္ ကိုကို႔အနားမွ အမ်ိဳးသမီးၾကီးငယ္ တို႔ ကိုလည္း ျမင္စျပဳလာသည္။ ကိုကိုက ႏူးညံ့ ခ်ိဳသာကာ အကူအညီေပးဖို႔ လက္မေႏွး သူေပပဲ။ ျဖဴ႕ႏွယ္ပင္ ကိုကို႔ကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္ သူေတြရွိေနမွာ မလြဲ ပင္။ ျဖဴ သည္ ယခင္က မရွိခဲ့ဖူးေသာ သဝန္တိုမႈဟူ ေသာ ေလာင္ျမိဳက္မႈႏွင့္ စိတ္သေဘာထား ေသးသိမ္စျပဳ လာသည္။

          ပထမဆံုးအၾကိမ္ ျဖဴ ေမးခြန္းထုတ္၊ စစ္ေဆးသလိုလုပ္ေတာ့ ကိုကိုက အနည္းငယ္ရယ္ေမာ ကာ ျဖဴ႕ ေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြ ပုတ္ သည္။

            “ကိုယ့္ ကေလးေလး သဝန္တိုေနတာလား”

            “ဟုတ္တယ္. ။ တိုတယ္။ ကိုကို႕အနားမွာဘယ္မိန္းမမွ မျမင္ခ်င္ဘူး”

            ကိုကို႔မ်က္ႏွာ ျပံဳးေယာင္သန္းကာမွ တည္ျငိမ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ ျဖဴ႕ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ကာ….

            “အဲလိုေတြ မျဖစ္ရဘူး ျဖဴ။ ကိုယ္က ျဖဴ႕ကိုကေလးတစ္ေယာက္လို ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ   ျဖဴ ေအးခ်မ္း ေနတာ ကို ျမင္ခ်င္ တာ။ ျဖဴ ျဖစ္ခ်င္ေနတာေတြကိုလည္း ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခ်င္တာ”

            ကိုကို ျဖဴ႕အနားမွာရွိရင္ ေအးခ်မ္းတယ္။ ရင္ထဲမွသာ အသံတိတ္တံု႔ျပန္ရင္း ကိုကိုႏွင့္ အတိုက္ အခံ စကားေတာ့ ျဖဴ မေျပာ   ျဖစ္ခဲ့ပါ။ ကိုကိုက လူတစ္မ်ိဳး….။ သူ႔စကားကိုဆန္႔က်င္လွ်င္ျဖစ္ေစ၊ အျငင္း အခံု စကား ေျပာဆိုလွ်င္ျဖစ္ေစ ဆက္လက္ မေျပာဆိုေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ သြားေလ့ရွိသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ ညင္သာေသာအျပံဳးတို႔ကိုျပံဳးေလ့ရွိ သည္။ ကိုကုိ က အေလ်ာ့ေပး ခြင့္လႊတ္ျခင္းဟု ဆိုေပမယ့္ ျဖဴကေတာ့ ထို အျပံဳးတို႔ကိုေၾကာက္လွသည္။ ဘာရယ္ဟုသာ ေသခ်ာတပ္အပ္ မေျပာတတ္။   ျဖဴ႕ အသိ စိတ္တစ္ေနရာမွာ ထို အျပံဳးေတြ ထပ္ကာထပ္ကာ မ်ားလာမွာကိုေတာ့ စိုးရြံ႕လွ ပါသည္။

            ကိုကို ႏွင့္ ျဖဴ တို႔ခ်စ္သူဘ၀သည္ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းလွသည္။ ဂီတ၊ အႏုပညာ၊ ဘ၀ ရပ္တည္မႈမ်ားႏွင့္ ျဖဴ တို႔ သည္ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕…ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္။ ခ်စ္ျခင္း၌ အျပည့္အ၀ေပ်ာ္၀င္ေန ၍လား ျဖဴ သည္ သူ႔ပန္းတိုင္၊ သူ႔ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ တို႔ကို အနည္းငယ္ ေခါက္သိမ္းစျပဳလာသည္။ လုပ္ငန္း အဆင္ေျပေစရန္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့ရေသာ ဘာသာ ရပ္ဆိုင္ရာပညာကလည္း တစ္နည္းတြန္းအားေပး ခဲ့သည္ထင္ပါသည္။ ႏွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္းမွာပင္ ျဖဴ႕ ဘာသာျပန္ အရည္အေသြးက တဟုန္ထိုးျမင့္မား လာခဲ့ရာ အေတာ္အတန္ နာမည္ရေနေသာ သတင္းဂ်ာနယ္တစ္ခု၏ Transulator အျဖစ္သို႔ ျဖဴ  ေရာက္ ရွိခဲ့သည္။ ျဖဴက ႏိုင္ငံတကာ သတင္းမ်ားကို အခ်ိန္မီဘာသာျပန္ေပးရသည္ျဖစ္ရာ အင္တာနက္ စာမ်က္   ႏွာ၊ ႏိုင္ငံတကာသတင္းဂ်ာနယ္မ်ား၊ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာစာအုပ္မ်ားႏွင့္ ျဖဴ႕ေန႔စဥ္ဘ၀သည္ လံုးေထြးရစ္ ပတ္လာသည္။

                အိမ္ကို ေငြပိုမို ပို႔ႏိုင္လာေလ၊ ရပ္တည္မႈရွင္သန္မႈ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔လာေလ… .ထိုတပ္မက္ မႈေတြက လုပ္ငန္း ခြင္နယ္ ပယ္တြင္ ပိုမိုၾကိဳးစားလႈပ္ရွားရန္ ျဖဴ႕အတြက္ တစစတြန္းအားေတြျဖစ္လာခဲ့ သည္။ ျမႏွင္းျဖဴ သည္ မီဒီယာေလာက တြင္ ထိုက္သင့္ သည့္ နာမည္တစ္ခုအျဖစ္ လူသိမ်ားလာသည္။

               ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုကို က ေအာင္ျမင္ေသာ ဂီတသင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုကို တည္ေထာင္ႏိုင္သူ အျဖစ္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကား လာသည္။ ျဖဴက မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ၾကယ္ေသးေသးေလးျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ကိုကိုက ထြန္းလင္း ေတာက္ပသည့္ ၾကယ္ပြင့္ၾကီး တစ္ခုျဖစ္ သည္။ ဆန္းသစ္တီထြင္ေသာ အႏုပညာမ်ားကို စဥ္ ဆက္မျပတ္ ဖန္ တီးႏိုင္ေသာ၊ ဂီတပညာရွင္ ေပါင္းမ်ားစြာကို   ႏွစ္စဥ္ေမြးထုတ္ ေပးႏိုင္ေသာ………. . ေသာ ေပါင္းမ်ားစြာ ပိုင္ ဆိုင္သည့္ ကိုကို႔နာမည္သည္ ဂီတေလာက တြင္သာမက အႏုပညာေလာက တ၀န္း တြင္ ေက်ာ္ၾကား ေအာင္ ျမင္ခဲ့သည္။ ေရွးမဆြက ျဖဴ႕အတြက္ စဥ္းစားေပးခဲ့ေသာ အကသင္တန္း   ေတာ့ အေကာင္အထည္ မေဖာ္လိုက္ ႏိုင္ရွာ။ သူ႔ဂီတရပ္၀န္းႏွင့္ပင္ လံုးေထြးရစ္ပတ္ကာ မအားမလပ္ ရွိလွ သည္။ ကိုကို ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကား ေသာ အခါ သူ ပါ၀င္ ဖူးခဲ့သည့္ Blue Star သည္လည္း ထင္ရွား လာသည္။ ကိုကို က ေတာ့ Blue Star တြင္ မပါ၀င္ ႏိုင္ရွာေတာ့ေပ။

            အလုပ္တာ၀န္မ်ားႏွင့္ မအားမလပ္ၾကေသာ္လည္း ျဖဴတို႔ခ်စ္ျခင္းတရားကေတာ့ ေႏြးေထြးျမဲ။ အျမဲ လိုလို မေတြ႔ ျဖစ္ၾက သည့္တိုင္ ေတြ႔ဆံုခ်ိန္မ်ားတြင္ ၾကင္နာယုယျမဲ၊ ကိုကိုႏွင့္ ခၽြဲႏြဲလႈပ္ခတ္ျမဲ ျဖဴပင္။ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာက အားအင္ေတြကို ေမြးဖြားေပး   ေလသည္လား။ ကိုကို႔အတြက္ေတာ့မသိ။ ျဖဴ႔အဖို႔ရာ ကိုကို ဟူသည့္ အရိပ္တစ္ခုႏွင့္ပင္ ၾကည္ႏူးေအးခ်မ္းလွ သည္။ ျဖဴ သည္ ခ်စ္ျခင္းတရားကို ယံုၾကည္ ကိုးစားလြန္းလွသည့္ အက ကေလးပမာပင္။

********************

(၁၆)

        အႏုပညာပြဲေတာ္တစ္ခုတြင္ ပါ၀င္ရန္ ကေမၻာဒီးယားသို႔ ကိုကို သြားေရာက္ရမည္ ဟူေသာ အခါ ျဖဴ ဂုဏ္ယူ မဆံုးေပ။ ဂီတကိုယ္ စားျပဳအျဖစ္ ႏိုင္ငံေက်ာ္အဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္၊ ေတးေရးဆရာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ ကိုကို တို႔သံုးဦး ျမန္မာႏိုင္ငံ ကိုယ္စားျပဳအျဖစ္ သြားေရာက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အႏုပညာပြဲေတာ္ သည္ ဆယ့္ငါးရက္ ခန္႔ ၾကာျမင့္မည္ျဖစ္ျပီး ကိုကိုတို႔တေတြ ကေတာ့ ပြဲအတြက္ျပင္ဆင္ စရာမ်ားႏွင့္ အျခားျပဳလုပ္စရာမ်ားအတြက္ စုစုေပါင္းတစ္လခန္႔ၾကာျမင့္မည္ျဖစ္သည္။

        ျဖဴ သည္ ကိုကို႔ေအာင္ျမင္မႈ၊ ထက္ျမက္မႈေတြအတြက္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနရသျဖင့္ လြမ္းေမာ ဖို႔ကိုေတာင္ ေမ့ေနသည္။ ပံုမွန္ အေနအထားသည္ သံုး ေလး ရက္တစ္ၾကိမ္ေတာ့ ေတြ႔ျဖစ္ေနၾကျမဲျဖစ္ သည္။ ကိုကို႔ကို ေလ့ လာစရာရွိတာေတြ ေလ့လာဖို႔၊ အႏု ပညာပြဲေတာ္အတြက္ အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္ဖို႔၊ က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ဖို႔ တတြတ္တြတ္မွာေနေသာ ျဖဴ႕ကို ကိုကို က ေငးစိုက္ၾကည့္ ကာ-

   “ကိုယ္ေတာ့ လြမ္းေနေတာ့မွာပဲ ကေလး”

     ကိုကို႔ စကားအဆံုးတြင္ တက္ၾကြဂုဏ္ယူမႈမ်ားျဖင့္ ႏႈတ္သြက္လွ်ာသြက္ျဖစ္ေနေသာ   ျဖဴ ျငိမ္ က်သြားသည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕ တစ္လ ၾကီးမ်ားေတာင္။ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ရႏိုင္ေပမယ့္ ကိုကို႔ပံုရိပ္၊ သြင္ျပင္ တို႔ႏွင့္ ေ၀းေနရမွာ ပင္။ ရီေ၀လြမ္းေမာေသာ ကိုကို႔အၾကည့္   ေတြက ျဖဴ႕ကို ပိုလို႔ေဆြးလ်ေစသည္။

       ထိုေန႔က ကန္ေဘာင္၏ခံုတန္းလ်ားေလးေပၚတြင္ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြ ျမင္ရသည္ အထိထိုင္ ရင္း ျဖဴႏွင့္ ကိုကို ေငးေမာေနမိ ၾကသည္။ ျဖဴ႕ဆံႏြယ္စေတြကို ညင္ညင္သာသာေတြ႔ထိေနရံုမွတပါး ကိုကို က အျခား စကား ေတြ မေျပာခဲ့သလို၊ ျဖဴ သည္လည္း ကိုကို႔ပခံုးစြန္းကို မွီကာျငိမ္သက္ေနမိသည္။ ကန္ကို   ျဖတ္၍ တိုက္ခတ္လာ ေသာ ေလေျပေလညင္းက ျဖဴတို႔၏ အလြမ္းကို ေအးျမျခင္းငွာ မစြမ္းသာခဲ့။

           ထို႔ေနာက္ လြန္ေလျပီးခဲ့ေလေသာႏွစ္မ်ားက ျဖဴ႕အေၾကာင္းေတြ ကိုကိုကျပန္ေျပာျပေန သည္။ ျဖဴ႕ကို စေတြ႔စဥ္က ဘယ္လို၊   ျဖဴ႕အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့ရေသာေန႔ ရက္ မ်ား၊ ျဖဴ႕ကို ခ်စ္ခင္ ခဲ့ရသည့္ အေသးစိတ္မွတ္ သားမႈမ်ား…။ တိုးသက္ညင္သာေသာ စကားသံမ်ားကို   ျငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ရင္း ရင္သည္ အမ်ိဳးအမည္ခက္သည့္ လိႈက္ ေမာမႈတို႔ျဖင့္ တုန္ရီ ေႏြးေထြးလာ သည္။

         “ကိုကို…ကိုကို႔ကို ျဖဴ သိပ္ခ်စ္တယ္”

       ဒီစကားတစ္ခြန္းသာ အားယူ၍အႏိုင္ႏိုင္ေျပာရလွ်က္ ျဖဴ႕စကားမ်ားစြာမေျပာႏိုင္။ ျဖဴ႕ရင္သည္ တသိမ့္သိမ့္ တုန္ရီကာ  ႏွလံုး သား သည္ ကိုကို႔အေပၚျမတ္ႏိုးခ်စ္ခင္မႈမ်ားျဖင့္ လႊမ္းျခံဳရစ္ပတ္ကာ   ေႏြးေထြးေပ်ာ္၀င္လွ်က္ ရွိသည္။

         ျဖဴ႕အတြက္ ထိုညသည္ အလွပဆံုးျဖစ္သည္။ တလက္လက္ေတာက္ပေနေသာ ၾကယ္ပြင့္ ကေလးမ်ား၊ ကန္ေရျပင္ကို ျဖတ္၍ တိုက္ခတ္လာပါေသာ ညင္သာသည့္ေလေျပမ်ား၊ တစ္သက္ေမ့ရက္ႏိုင္ စရာ မရွိ ေသာ ေႏြးေထြးသည့္ စကားသံမ်ား၊ ျဖဴ႕နဖူးျပင္ေပၚ သို႔ ညင္ညင္သာသာက်ေရာက္လာသည့္ ကိုကို႔အနမ္း…..။ ျဖဴ သည္ အရာရာကို ၾကည္ႏူးလွပလို႔ေနသည္။

       ျဖဴ အေဆာင္ကိုျပန္ေရာက္ေသာ္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္အိပ္မေပ်ာ္။ မွန္ျပတင္းတံခါးကိုဖြင့္ကာ အျပင္ သို႔ ေငး ၾကည့္ရင္း ဟိုး လြန္ခဲ့ သည့္ႏွစ္မ်ား “ပန္းရိပ္ႏြယ္” သို႔ေျခလွမ္းအစညက သည္ႏွယ္ပင္ ျပတင္းတံခါး မွ တဆင့္ အျပင္သို႔ေငးေမာၾကည့္မိတာ သတိရသည္။ ကိုကိုက အတိတ္ေတြ ႏိႈးဆြလိုက္သလိုပဲ။ အခန္း တြင္းကို ေ၀့၀ဲၾကည့္မိကာ ျဖဴ႕အေတြးေတြသည္ တလြင့္လြင့္။ သည္လို အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညမ်ိဳး၊ သည္လို   ျပတင္းတံခါး ကို ေငး ၾကည့္တာမ်ိဳးတူညီေပမည့္ အခန္းတြင္းအေနအထားက ေျပာင္းလဲခဲ့ျပီ။ ပစၥည္းေတြ ရႈပ္ေထြး စုပံုကာ က်ဥ္း ေျမာင္းၾကပ္တည္းေသာ ငါးေယာက္ေနရသည့္ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္က အမ်ိဳးသမီး   ေဘာ္ဒါေဆာင္၏ အခန္း က်ဥ္းေလးမဟုတ္ေတာ့။ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းမြန္သည့္ လမ္းတစ္ခု အတြင္း မွ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ အေဆာင္တစ္ခု၏ အေတာ္ အသင့္က်ယ္၀န္းသည့္ တစ္ေယာက္ခန္း ေလးျဖစ္ သည္။ ေရွးယခင္ကလို ခုတင္ေပၚ မွျပတင္းျပင္ပကို ေငးစရာ မလို။ ျပတင္းေဘာင္ေပၚ လက္ေထာက္လွ်က္ လတ္ဆတ္ေသာေလကို ရႈရိႈက္ကာ ေငးေမာႏိုင္ျပီ။

        အခန္းတြင္းအေနအထားက ေျပာင္းလဲသလို အျပင္ကိုေငးေမာေနေသာ ျဖဴ႔စိတ္၊ အဇၥ်တၱေတြ   ေကာ ေျပာင္းလဲေနျပီ လား။ လြန္ခဲ့ေသာ ေျခာက္ႏွစ္၀န္းက်င္က မိန္းမငယ္ေလး ျဖဴ သည္ ပင္ပန္းမႈ၊ ဆင္းရဲမႈေတြ ၾကားက ေမွ်ာ္လင့္မႈ၊ အႏုပညာ အားမာန္   ေတြႏွင့္ လန္းဆန္းတက္ၾကြခဲ့ဖူးသည္။ ယခုရင့္ က်က္လာျပီျဖစ္ ေသာ၊ ရပ္ တည္မႈတည္ျငိမ္ေနသည့္ ျဖဴ႕အေတြး ေတြတြင္ ဘာေတြ ရွိေနပါလိမ့္။ ျဖဴ သည္ သူ႔ကိုယ္သူျပန္ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ရင္းမွ အနည္းငယ္ေတာ့ တြန္႔ဆုတ္သြားသည္။

         ကိုကို က ေႏြးေထြးသည့္ခ်စ္ျခင္းတရားကို ေဖာ္ေဆာင္ျပသရင္းမွ ဟိုးအရင့္အရင္ ကာလမ်ား ကို ျပန္ ေျပာင္းေျပာဆို ေသာအခါ ခ်စ္ျခင္း၏ ၾကည္ႏူးျခင္းႏွင့္အတူ ႏွစ္ကာလမ်ားကိုပါ ဆင္ျခင္မိလာ သည္။ “ျဖဴ အိပ္ မက္မက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ျပီးေတာ့ အဲဒီ့အိပ္မက္ အတြက္ ဒီကိုေရာက္လာခဲ့ရတာ…. မဟုတ္   ေသးဘူး… ေျပးရင္း ေရာက္လာခဲ့ရတာ”

        တစ္ကိုယ္တည္း တီးတိုးေျပာဆိုရင္းမွ ျဖဴ႔အေတြးေတြသည္မႈန္ပ်ပ်။ ေကာင္းကင္၀ယ္ ၾကယ္ေလး   ေတြက အႏွံ႔အျပားမွ တလက္လက္ေတာက္ပေနသည္။ ျဖဴ ရဲ႕ ကေနေသာ ၾကယ္ကေလး ဘယ္နားမွာ ပါလိမ့္။ သြယ္လ်ႏုေပ်ာင္းေသာ ျဖဴ႕ လက္ ေတြ ကို ေယာင္ကန္းကန္းၾကည့္မိသည္။ ဘယ္ ညာ ခ်ိဳးၾကည့္   ေတာ့ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္လို။ မ်က္၀န္းအရိပ္၀ယ္ အင္တာနက္ သတင္း စာမ်က္ႏွာမ်ား၊ ဘာသာျပန္လက္ စ စာမူၾကမ္းမ်ား၊ ခမ္းနားတင့္တယ္ေသာ ရံုးခန္းအသြင္အျပင္… ၀ိုးတ၀ါး အိပ္မက္ေတြ ဘယ္ဆီမွာလဲ။

        ျဖဴ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာလမ္းသည္ တည့္မတ္ေနသည္ ဆိုေပမယ့္ ျပန္႔ျပဴးသာယာေသာ လမ္းကို မ်ား ေကြ႔ခဲ့မိေလသလား။ ျဖဴ႕ ဆႏၵ၊   ျဖဴ႕လိုအင္သည္ ဘာပါလိမ့္။ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္တြင္ ရူးရူးမိုက္ မိုက္ စြန္႔စားခဲ့ေသာ အိပ္မက္ကို ရုတ္ခ်ည္း သတိရမိ   ေသာအခါ ျဖဴ႕ရင္သည္ တလွပ္လွပ္ျဖစ္လာသည္။ အဆင္ ေျပေခ်ာေမြ႔ေသာ လမ္းခုလတ္တစ္ေနရာမွာ ျဖဴ ေပ်ာ္ေမြ႔မိေနပါေရာလား။ သည္လိုဘ၀ေအာင္   ျမင္မႈ ကိုရဖို႔ ပညာရပ္ဆိုင္ရာေတြ၊ ဇြဲ လံု႔လ တို႔ျဖင့္ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းမႈေတြ ရင္းႏွီးခဲ့ရတာမွန္သည္။ အသက္ေမြး၀မ္း ေၾကာင္းအလုပ္ကို ရိုေသခ်စ္ခင္စြာ စနစ္တက်ၾကိဳးစားရင္း ေအာင္ျမင္ေအာင္ၾကိဳးစား   ႏိုင္ခဲ့တာမွန္သည္။ သို႔ေသာ္ ေခတၱသိမ္းဆည္းလိုက္ရပါေသာ   ေျခလွမ္းအဆုတ္ကို   ျဖဴ ေမ့ေလ်ာ့သြား ခဲ့သည္။

      အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ္ ေလွ်ာက္ေသာလမ္းရဲ႕အမ်ိဳးအမည္ကို ျဖဴ သိရွိေနသင့္သည္ပဲ။

  “ျဖစ္ခ်င္တာ ဆႏၵ၊ ျဖစ္လာတာ ဘ၀” လို႔ေရရြတ္ဖို႔ ျဖဴ႕အတြက္ေစာလြန္းေနပါေသးသည္။ ဒါက   ေနာက္ဆံုး မည္သို႔မွ လမ္း မေတြ႔မွ၊ လမ္းေပ်ာက္မွ၊ လမ္းဆံုးမွသာ   ေရရြတ္ျမည္တမ္းရမည့္ စကားျဖစ္ သည္။ ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုမွာမ်ား ယစ္မူးကာ ျဖဴ သာယာသြားမိေလ သလား။ ျဖဴ ဖန္တီးလိုေသာအႏု ပညာ၊ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခ်င္ေသာ “ျမႏွင္းျဖဴ” ႏွင့္ ျမန္မာ့အႏုပညာ…..။

      ျဖဴ႕ ေသြးေတြသည္ ယခုမွ လွည့္ပတ္စီးဆင္းလာသလိုပင္ ေႏြးကနဲ။ အဆင္ေျပမႈတစ္ခုမွာ ရပ္တန္႔ သာယာမိေနေသာ   ျဖဴ႕ကို   ျမႏွင္းျဖဴက ယေန႔ည ျပန္ျမင္လိုက္ရသည္။ ကိုကို႔ သြင္ျပင္ကို မျမင္ မိဘဲ စႏၵရား ဆရာေလး ကိုေနလိႈင္းကိုသာ   ျမင္ ေယာင္လာ သည္။ သီခ်င္းတိုက္ၾက၊ စပ္ဆိုၾကသည့္   ေန႔ရက္မ်ား၊ ဆရာ ေရးေပးေသာ ျဖဴ႕အတြက္ကိုယ္ပိုင္သီခ်င္းမ်ား။ ဗလာထမီေခတ္သံ. .ႏြဲ႔ေႏွာင္းလွပစြာ ကျပေနေသာ မင္းသမီး ေလး ျမႏွင္းျဖဴ။ ျမန္မာ့အႏုပညာကို ကမၻာသို႔ေဖာ္ထုတ္လို ေသာ ျမႏွင္းျဖဴ အိပ္မက္မ်ား။

                 ဟိုးအေ၀းက ၾကယ္ပြင့္ေလးတစ္ပြင့္ကို လက္ကနဲ ေတြ႔လိုက္ရသလိုရိွသည္။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ည အေမွာင္၀ယ္ ျဖဴ႕ အသိ အာရံုသည္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လင္းသြားသည္။

         ျဖဴ လမ္းမေပ်ာက္ေသး (သို႔) လမ္းမေမ့ေသး။

*********************

အပိုင္း (၉) ဆက္ရန္………….


သရုပ္ေဖာ္ပံု။။ ျမိဳ႔ေတာ္ပုသိမ္သတင္းစဥ္