Wednesday, November 14, 2012

သက္တံ့မ်ား၌ ေပ်ာ္၀င္ျခင္း (အပိုင္း-၁)


“သက္တံ့ဆယ္စင္း”

လက္၀ယ္ေရာက္မလာခင္ကတည္း အြန္လိုင္းမွ ေၾကညာထားမႈကို ျမင္ခဲ့ျပီး ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္ေနခဲ့ရျပီး  ျဖစ္ သည္။ ဒီအထဲက နာမည္ ႏွစ္ခု၊ သံုးခုေလာက္သာ ကၽြန္မရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ခဲ့သည္ျဖစ္ျပီး က်န္ အမည္နာမ မ်ား ကေတာ့ နာမည္ရဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား အျဖစ္သာ သိရွိရံု သိရွိထားခဲ့သည္သာ...။ ကၽြန္မသည္ အျပင္ စည္းမွ သာမာန္လူတစ္ေယာက္သာ   ျဖစ္ပါသည္။ အြန္လိုင္းတြင္ အသိမိတ္ေဆြ မမ်ားလွေသာ ကၽြန္မ အတြက္ သူတို႔အမ်ားစုသည္ သူစိမ္းျပင္ျပင္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ၀မ္းသာသည္၊ ၾကည္ႏူးပီတိျဖစ္သည္၊ အားက် ဂုဏ္ယူသည္။ ဒါသည္ပင္ စာေပကို အရင္းတည္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖစ္ေလသည္လား။ ထိုစာအုပ္ ကေလးကေတာ့ စာေမးပြဲေျဖဆိုေနသည့္ ရက္မ်ားအတြင္းတြင္ပင္ ကၽြန္မထံသို႔ လက္၀ယ္ေရာက္ရွိ လာ ခဲ့ေလျပီ။

မာတိကာကို ၾကည့္ေလ့မရွိေသာ၊ ေက်းဇူးတင္စကား၊ အမွာစာတို႔ကို ေနာက္ဆံုးမွဖတ္ေလ့ရွိေသာ ကၽြန္မ ...  အဖြင့္၀တၱဳတိုတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည့္ “ကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္” မွာ လြင့္ကနဲျဖစ္သြားရသည္။ “ညီလင္းသစ္” တဲ့...ဒါ ကၽြန္မ အြန္လိုင္း စသံုးကာစမွာ ၾကားဖူးခဲ့ရသည့္ နာမည္..။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ သူ႔ကို မသိပါ။ သူ႔ရဲ႕ အေရးအသားေတြတြင္ ရိုးရွင္းမႈႏွင့္ အတဴ စကားလံုးက်စ္လ်စ္မႈေတြ ျမင္ေတြ႔ရသည့္အခါ ကၽြန္မ တအံ့တ ၾသ။ ကၽြန္မတို႔ မဂၢဇင္းေလာကတြင္ ရသစာေပမ်ားကို အာသာငမ္းငမ္းလိုက္လံ ရွာေဖြေနရခ်ိန္တြင္ အြန္ လိုင္း စာေပေလာကမွာ ဒီလို ၀တၱဳတိုေရးလက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနၾကပါလိမ့္။ ညီလင္းသစ္   ေရးသြားတာ စ လယ္ ဆံုး ေသေသသပ္သပ္။ ကၽြန္မ တို႔ ဆရာ့ ဆရာၾကီးမ်ား မၾကာခဏ က်ဴးရင့္ၾက သလို Target တစ္ခုကို ေရာက္ေအာင္ေရးသြားႏိုင္သည့္ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ပင္။

“ၾကမ္းျပင္ေပၚ တစြန္းတစက်နသည့္ တစ္ဖက္ခန္းမွ မီးေရာင္ျဖင့္ သားရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို သူေတြ႔ေနရ သည္။ သူ႔လက္ေပၚမွာ အပူအပင္ကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မ်က္ႏွာ ကေလး...။ ေစာေစာတုန္း ကေတာ့ ဗိုက္ဆာေန၍ထင့္၊ မ်က္ႏွာေတြ နီရဲလာေအာင္ တ၀ါး၀ါးေအာ္ငိုေနခဲ့ေသးသည္။”

အခ်ိန္ကာလ၊ တည္ေနရာ၊ ပတ္၀န္းက်င္အေျခအေန၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားတို႔ကို သူသည္ စာေၾကာင္း သံုး ေလးေၾကာင္းႏွင့္ ရက္ေဖာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သူ႔ သားကေလးႏိုး သြားမွာ စိုးသည့္အလား ကၽြန္မပင္ အသက္ရႈသံခပ္တိုးတိုးႏွင့္ စာရြက္ကို ဖြဖြလွန္လို႔.....။ ေရွးရိုးဆန္သည္ ေျပာခ်င္ေျပာ...ေမာ္ဒန္ေတြ၊ နိမိတ္ေတြ၊ နားမလည္ေအာင္ ၀ွက္ေရးမႈေတြထက္ ဒီလို ရိုးရွင္းသည့္ အေရးအသားမ်ိဳးကို ကၽြန္မ ႏွစ္သက္ လွပါသည္။

ဖခင္တစ္ေယာက္၏ သူ႔သားကေလးအေပၚ ထားသည့္ေမတၱာ၊ သားကေလးရရွိခ်ိန္တြင္ ခံစားရသည့္   ႏူးညံ့မႈ၊ တုန္လႈပ္မႈ၏ ၀မ္းသာမႈတို႔အား သူ ေဖာ္က်ဴးႏိုင္ခဲ့သည္။ သားခ်က္ၾကိဳးကို ကတ္ေၾကးျဖင့္ ကိုက္ စဥ္ခံစားမႈ၊ ခ်က္ၾကိဳး ျပတ္ေတာက္သြားစဥ္ အေရာင္စံုသြားသည့္ ခံစားမႈ၊ သားကေလး ေရာက္ရွိလာျခင္း အေပၚ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာၾကိဳဆိုေသာ၊ သား အတြက္ မားမာမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးလိုေသာ၊ မိဘတာ၀န္ အျပည့္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ တက္ၾကြေနေသာ ဖခင္တစ္ေယာက္၏ ႏွလံုးရိုက္ခတ္သံမ်ား.....။ ၀တၱဳတို တစ္ ပုဒ္ေလးအတြင္းမွာပင္ ပစၥကၡအေျခအေန၊ အတိတ္၊ အနာဂတ္ အလံုးစံုကို ရက္ေဖာက္ေရးသြားႏိုင္ခဲ့သည္။

“ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္”


၀တၱဳကို အဆံုးသတ္ ဖတ္ျပီးခ်ိန္၌ ကၽြန္မ အၾကိဳက္ဆံုး စာေၾကာင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ေၾကာင္း တည္းႏွင့္ ပင္ ကၽြန္မမ်က္၀န္းမ်ား ေခတၱေမွးမွိတ္ကာ သားကေလးႏွင့္ သူ႔ ဖခင္လူငယ္ကေလးကို   ျမင္ေယာင္လာမိ သည္အထိ “ကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္” က ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ညီလင္းသစ္ စိုက္ပ်ိဳးခဲ့ေသာ သစ္ပင္ေပါက္ ကေလးကို ကၽြန္မ ျမင္ေနရသည္လား..။ သူ႔ “ကတ္ေၾကးတစ္ကိုက္”က လွပလြန္းလွသည္။

မယ္ကိုး“ျဖဴတစ္ေကာင္ရဲ႕ ေျဖာင့္ခ်က္” ကေတာ့ ရသစာတမ္းဆန္ဆန္ပင္။ မိန္းမငယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ခံျပင္းနာက်င္မႈ၊ သိမ္ငယ္ရွက္ရြံ႕မႈ၊ တေျမ့ေျမ့ေလာင္ျမိဳက္မႈေတြကို ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္းမွ တစစ   ျမင္လာ သလို...။ “သူမ ဘယ္သူလဲ...သူ ဘယ္သူလဲ.....ဘာေတြ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သလဲ ??? ” စသျဖင့္ ဖြင့္ဆိုရွင္းျပ တန္ဆာဆင္ထားစရာ မလိုပဲႏွင့္ မိန္းမငယ္တစ္ဦး၏ စိတ္တြင္း အဇၥ်တၱခံစားမႈ ရႈေထာင့္မွ တရိပ္ရိပ္ေရးျပ သြားျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။


“အမ်က္မိုးၾကိဳး၊ ထစ္ခ်ဳန္း အမုန္း နဲ႔ ေဒါသလွ်ပ္စစ္ေတြရယ္။ စာနာပါ။”
ဒီလို အေရးအဖြဲ႕ေလးမ်ားကို ဖတ္ျပီး ကၽြန္မ ျပံဳးမိေတာ့မလို။ မယ္ကိုး စကားလံုးေတြ သံုးသြားတာ လွသလို စာေၾကာင္းေတြကလဲ ေခ်ာေမြ႕ေျပျပစ္လွပါသည္။ ခပ္တိုတို သူ႔စာတမ္းကေလးက ခံစားမႈ အရွိန္အဟုန္ ကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားသြားခဲ့သည္။

ေနာက္ တစ္ပုဒ္ ျဖစ္သည့္ သတိုး“သစၥာအထားအသို” ကို ဖတ္မိခ်ိန္မွာ ေနာက္ထပ္  ၀တၱဳတိုေရး လက္ေကာင္းသူ တစ္ဦးကို ထပ္မံျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ သတိုး ဟူသည့္ နာမည္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ သိႏွင့္ေနသ လို။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာထက္မွာ ရံဖန္ရံခါ ေတြ႔ဖူးသည္ထင္ပါသည္။

အခန္းအကူးအေျပာင္း၊ ဇတ္ေၾကာင္း အခ်ိတ္အဆက္၊ ျမိဳင့္ဘ၀၊ ျမိဳင့္စိတ္ဓာတ္၊ ျမိဳင့္ရဲ႕ တာ၀န္ယူလိုမႈ၊ ကိုသြင္ ရဲ႕ ယိမ္းယိုင္လြယ္ေသာ၊ မခိုင္က်ည္ေသာ စိတ္ဓာတ္တို႔ကို အထင္းသားေပၚလြင္ေအာင္ ေရး ဖြဲ႕ ထားသည္။ ေလာကဓံၾကမ္းၾကမ္းကို တစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆိုင္အံတု ေျဖရွင္းေနေသာ ျမိဳင္။ ကိုသြင္႔ထံ မွာ အကူအညီေတင္းတာ မႏွစ္ျမိဳ႔လွေပမယ့္ ျမိဳင့္ အတြက္ တျခားနည္းလမ္းလည္း ကူစဥ္းစား မေပး တတ္။ မိဘ လက္ငုတ္လက္ရင္းကို က်ားကုတ္က်ားခဲ ဆက္လက္ရွင္သန္ေစလိုေသာ ျမိဳင္။ ျမိဳင္ ႏွင့္ ကိုသြင္ ခ်ိန္း ဆိုေသာေန႔တြင္မႈ ဘယ္လို ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ ကၽြန္မ ရိပ္စားစျပဳလာသည္။ ကိုသြင့္ထံက အကူအညီ မေတာင္းနဲ႔ေလ ျမိဳင္ ရဲ႕....စိတ္တြင္းမွ အၾကိမ္ၾကိမ္ သတိေပးရင္းကပင္ ျမိဳင္ ကိုသြင့္ကို ရင္ဖြင့္လိုက္ေသာ အခါ ကၽြန္မ ႏွေျမာတသ....။

“ကိုယ့္ အတြက္ ကိုယ္ထက္ သူမ်ားေပးစရာ မရွိတာက ရွက္စရာပိုေကာင္းတယ္ ကိုသြင္ ရဲ႕။ လ်စ္လ်ဴရႈလို႔ လည္း မရဘူးေလ။ အို...ကိုသြင္...”

ဒီအခန္းအဆံုးသတ္မွာ သက္ျပင္းတစ္ခုကို ခပ္သဲ့သဲ့ ခ်လိုက္မိသည္။ ျမိဳင္ရယ္.......။ ကၽြန္မ မလိုခ်င္ေသာ အဆံုးသတ္ကို ျမိဳင္က ဖန္တီးခဲ့ျပီ။

“ျမိဳင့္ လက္ထဲက အတန္အသင့္ေလးနစ္ေသာ ေငြထုတ္ကို ျမင္လွ်င္ လတ္တေလာ အခိုက္အတန္႔ ေတာ့   ေမေမ ေပ်ာ္ရႊင္သြားမည္ ထင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ျမိဳင္ သိခ်င္တာက ထိုအေပ်ာ္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာရွည္ တည္တံ့ႏိုင္မလဲဆိုတာ...။”

ျမိဳင္ သိခ်င္သလို ကၽြန္မ လည္း သိခ်င္လွပါသည္။ ဒါဟာ အေကာင္းဆံုး ေျဖရွင္းနည္းတစ္ခုေတာ့ မဟုတ္ ဘူး ျမိဳင္။ ျမိဳင့္ လုပ္ငန္းျပန္လည္လည္ပတ္ႏိုင္ရဲ႕လား။ ေနာက္ တစ္ရာသီမွာ အဆင္ေျပေျပ လည္ပတ္ သြားႏိုင္ပါ့မလား။ ကိုသြင့္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြေကာ ျမိဳင္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းမွာပါလိမ့္..။ တကယ့္လက္ေတြ႔ ဘ၀ထဲတြင္ သစၥာအထားအသိုေတြ မွန္ကန္မိေစဖို႔ ကၽြန္မ တို႔ မိန္းမသားေတြ ၾကိဳးစားၾကရမည္သာ။ သတိုး၏ “သစၥာအထားအသို” က ကၽြန္မကို ပင့္သက္ေတြ၊ ရင္ေမာစရာေတြ၊ အားမလို အားမရျဖစ္ေစ မႈေတြႏွင့္ ထားရစ္ခဲ့ပါသည္။ သတိုး ၀တၱဳတို အေရးေကာင္းလွသည္။

ျမေသြးနီ ကေတာ့ လူခ်င္းခင္မင္ မရင္းနွီးေသာ္လည္း ကေလာင္နာမည္ကို သိကၽြမ္း ႏွင့္ျပီးသည့္ သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မ ဘက္မွ ဆိုပါေတာ့ေလ..။ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာထက္မွာ ေတြ႔ျဖစ္သလို Teen Magazine ႏွင့္ ပတ္သတ္၍လည္း သိႏွင့္ေနခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ ျမေသြးနီ၏ ေရးလက္ကို ကၽြန္မ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ ခဲ့ျပီးသားပင္..။

“သံသယ ကန္႔လန္႔ကာ” ကို ဖတ္ရႈရပါသည္။ ကြင္းစိမ္းတစ္ခုကို ေရးဖြဲ႕ထားပါသည္။ ေရကူးကန္ကို လာ   ေရာက္ၾကသူမ်ားႏွင့္ ေရကူးကန္မွ ၀န္ထမ္းမိန္းမငယ္ ႏွစ္ေယာက္၏ စိတ္ေနစိတ္ထား၊ လုပ္ငန္းေဆာင္      တာေတြကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေရးျပသြားသည္။ ဇာတ္လမ္းရဲ႕အဖြင့္အပိတ္၊ ဇာတ္ရွိန္ အျမင့္အတက္ကို စာဖတ္သူစိတ္၀င္စား သိခ်င္လာေအာင္ လွလွပပေရးဖြဲ႕သြားပါသည္။ အေၾကာင္းအရာက သာမာန္ပင္... ထူးေထြဆန္းျပားမပါ။ သို႔ေသာ္ လူ ဟူသည့္ မာယာမ်ိဳးစံုကို ျမင္လိုက္ရသလိုရွိသည္။ “မမ” လို လူစား မ်ိဳးေတြ တကယ့္ကို ကၽြန္မတို႔ လက္ေတြ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိပါသည္။ အဆံုးမွ ျမွပ္ကြက္ကို ေဖာ္ လိုက္ေသာ “သံသယကန္႔လန္႔ကာ” သည္ လွပေသသပ္ေသာ ၀တၱဳေလးတစ္ပုဒ္ပင္။

ဏီလင္းညိဳ“နိဂံုးမဲ့ ေတးသြား” ကို ဆက္လက္ဖတ္ရႈရပါသည္။ ထူးေထြအေၾကာင္းအရာ မဟုတ္ေသာ္ လည္း တစ္ညေနခင္းတစ္ခုကိုပင္ အေျချပဳျပီး ခ်စ္သူနွစ္ဦး၏ ပိုင္စိုးလိုမႈ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရား၊ ၀န္တိုမႈ၊ ခြင့္လႊတ္နားလည္ျခင္းေတြကို တသိမ့္သိမ့္ျမင္လာေစပါသည္။ အတက္အၾကြ သိပ္မရွိ လွေသာ္လည္း   ေျပျပစ္ေသာ အေရးအသား၊ အခန္းအကူးအေျပာင္း ေသသပ္မႈေလးေတြက စာဖတ္သူကို အဆံုးထိ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

ခင္ေလးငယ္“သက္ျငိမ္၌ စီးေမ်ာျခင္း” က ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ဟပ္မိေနေသာ ကဗ်ာဆန္လွသည့္ အက္ေဆး တစ္ပုဒ္ပင္။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ျခင္းေတြႏွင့္ ဖြဲ႔တည္ထားသည့္ ခ်စ္သူနွစ္ဦး၏ လွပေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ အဇၥ်တၱ၏ ရိုးတြင္းအထိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈေတြကို ေရးဖြဲ႔ထားသည္။ စိတ္အလ်ဥ္ သိမ္ေမြ႕လွသည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ႏွယ့္...။ ခ်စ္စရာေတာ့ ေကာင္းလွသည္။

ျမစ္က်ိဳးအင္း“အေမ့စိန္နားကပ္” တြင္ မိခင္ေမတၱာကို လွစ္ကနဲ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သမားရိုးက် ဆန္ေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေပမည့္ ရိုးရွင္းေျပျပစ္ေသာ အေရးအသားက ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့ “ခေရရွင္” ကို ဆက္လက္ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ သူ သည္လည္း ကဗ်ာဆန္သည့္ ၀တၱဳတို တစ္ပုဒ္ပင္။ ဇတ္လမ္း အကူးအေျပာင္းလွပသည္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာႏွင့္ လြမ္းေမာျခင္းေတြကို လွလွပပ   ေရးဖြဲ႕ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ဇာတ္အဖြင့္အပိတ္ အနည္းငယ္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ဆန္ပါသည္။ လြမ္းေမာျခင္းကို စူးရွရွေတာ့ မရပါ။ သို႔ေသာ္ လွပေသသပ္ေသာ အေရးအသား၊ စကားလံုးႏူးညံ့မႈေတြက အဆံုးထိ ဆြဲေခၚ သြားႏိုင္ပါသည္။

“ေရလာေျမာင္းေပးျပဳျခင္း” “ပဲထုတ္ျခင္း” “ၾကိဳး ရွည္ရွည္ႏွင့္ လွန္ထားျခင္း” စသည့္ စကားလံုးမ်ား ရွိမေနသည့္ သူမ၏ အဘိဓာန္စာအုပ္ေအာက္မွာ ေလ့က်င့္ခန္း စာအုပ္တစ္အုပ္ရွိေလသည္။”

“ခေရ တို႔ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေ၀၍ အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေၾကြခဲ့ေလျပီ”

“စာမ်က္ႏွာသည္ မစီးခ်င့္စီးခ်င္ စီးဆင္းလာေနေသာ စမ္းေရတစ္စင္းႏွယ္ တထစ္ျခင္း ျပန္ပြင့္လာေလ သည္”

အေရးအသားေလးမ်ားက ခ်စ္စဖြယ္။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ ေလးနက္ခိုင္ၾကည္မႈကို လွစ္ကနဲ   ျမင္လိုက္ ရပါသည္။

ေရခဲငွက္ “ျမင္းရိုင္း” တြင္ လူငယ္တစ္ေယာက္၏ အားမာန္၊မိသားစု၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ အံတုေက်ာ္လႊားလိုေသာ စိတ္အင္အားတို႔ကို ျမင္ေတြ႔ရပါသည္။ ၀တၱဳတိုဟု ေျပာ၍ ရသလို ပုဂၢလိကေပးစာ သေဘာမ်ိဳး ရသေဆာင္းပါးလည္း ဆန္ပါသည္။


“အေမ့ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က အေမွာင္ကို ခြင့္မယ့္ အလင္းတန္းေလး တစ္ခု ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာပါ အေမရယ္”



“အခက္အခဲေတြ တင္းၾကမ္းျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ေတာအုပ္ၾကီးထဲမွာ လႊားကနဲ ရိပ္ကနဲေျပးနွင္ေနတဲ့   ျမင္းရိုင္း တစ္ေကာင္ရဲ႕ အားမာန္မ်ိဳးကို မဆုတ္မနစ္ ေမြးျမဴျပီး ေရွ႔ဆက္ရမယ့္ ဘ၀ခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး ခြန္အား အျပည့္၊ မာန္ဟုန္အျပည့္ နဲ႔ ဆက္လက္ ခရီးႏွင္သြားမွာပါ”


ဒီစာသားေတြက အဓိက ေက်ာရိုးဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။

ျမတ္မြန္“ေမတၱာျဖင့္မိုး နွလံုးသားျဖင့္ကာ” ကို ဖတ္ရခ်ိန္တြင္ ေရေျမေနရာေဒသကို လိုက္၍ အေျပာ အဆို၊ ဓေလ့စရိုက္ ေျပာင္းလဲပံု၊ ေရျခားေျမျခားေရာက္   ျမန္မာမိသားစုေလး၏ ဘ၀အေျခအေန၊ သားသမီး မ်ားအေပၚ လိမၼာယဥ္ေက်းေစလိုေသာ၊ အနာဂတ္ အတြက္ အေကာင္းဆံုးကိုသာ ဖန္တီးေပး လိုေသာ မိခင္ႏွင့္ ဖခင္၏ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ကို အထင္းသား ျမင္ေနရပါသည္။

“ရုပ္၀တၱဳမ်ား ေနာက္ကို လိုက္ရင္း နွလံုးသားမ်ား လံုးပါးပါးရမည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလိုလားၾကေတာ့”

”ၾကီးသူကို ရိုေသ၊ ငယ္သူကို ေလးစားတတ္ေသာ ေနရာတြင္သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုဘ၀ အိမ္ကေလး တစ္လံုး အသစ္ျပန္ေဆာက္ၾကမည္။ ထို အိမ္ကေလးကိုေတာ့ ေမတၱာျဖင့္ မိုး၍ ႏွလံုးသားႏွင့္ ကာရံထား မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၾကပါသည္။”


ဇာတ္ကို အရွိန္ျမင့္ေစဆံုး စာေၾကာင္းမ်ားပင္။ ကၽြန္မ တို႔ သားသမီးေတြကို ရုပ္၀တၱဳျပည့္စုံေစရန္ ဖန္တီး   ေပးရံုႏွင့္ မျပီးေသး ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားရွိဖို႔၊ လိမၼာယဥ္ေက်းမႈရွိဖို႔ စိတ္ႏွလံုးလွပေအာင္လည္း သင္ေပး ဖန္တီးဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္း ျမတ္မြန္က အလင္းတန္းျပလိုက္ျပီ။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္   ျမန္မာ မိသားစုမ်ား သာမက၊ ျပည္တြင္းေန မိသားစုမ်ား အတြက္ပါ စဥ္းစားရမည့္ ကိစၥတစ္ခုကို ျပသလိုက္ပါသည္။ ၀တၱတိုေရးသူ တစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ျမတ္မြန္ တာ၀န္ေက်ပါသည္။





P.S
စာေရးရာတြင္ လြယ္ကူေခ်ာေမြ႔မႈ ရွိေစရန္ ဆရာ၊ ဆရာမ မ်ားအား ကေလာင္နာမည္အတိုင္းသာ ေခၚေ၀ၚ သံုးစြဲပါသည္။
နားလည္ ခြင့္လႊတ္ေပးပါရန္ အေလးအနက္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။


ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္

ေရႊအိမ္စည္

11.10.2012
PM:8:04

14 comments:

  1. သက္တန္႔မွာလည္း ေပ်ာ္ဝင္တာ ေပ်ာ္ဝင္ေပါ့ေနာ္... mmebooks.com ဘက္ကိုလည္း တခ်က္လွည့္ၾကည့္အံုး ဒါပဲ

    ReplyDelete
  2. သတိုး သတိုးDecember 26, 2012 at 12:22 AM

    တစ္ပုဒ္ခ်င္းကုိ ေသခ်ာ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ခံစားၿပီး တပင္တပန္း အားထုတ္ေရးတာအတြက္ အထူးေက်းဇူး တင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ၿမိဳင္ကုိ စာနာႏုိင္တဲ့ သူမုိ႔ ပုိလုိ႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ း)) share ခြင့္လည္း ျပဳပါဦး။ အပုိင္း(၂) ကုိ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္။

    ReplyDelete
  3. ဏီလင္း ညိဳDecember 26, 2012 at 12:23 AM

    စာေလးေတြကို တစ္ပုဒ္ခ်င္းစီ ရီဗ်ဴးလုပ္ထားတာေလးက ႏွစ္သက္စရာပါဗ်ာ...။ ကၽြန္ေတာ့္၀တၱဳေလးကို အတက္အၾကြ သိပ္မ႐ွိဘူးလို႔ ေ၀ဖန္ေပးတာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ႀကိဳးစားသြားပါ့မယ္ခင္ဗ်.... :)

    ReplyDelete
  4. ဏီလင္း ညိဳDecember 26, 2012 at 12:23 AM

    အပိုင္း(၂)ကိုလည္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္ခင္ဗ်ာ....

    ReplyDelete
  5. ကိုကိုး အိမ္December 26, 2012 at 12:24 AM

    တကယ့္အမွာစာေတြမွာေတြ႕ရခဲတဲ့ အမွာစာေကာင္းတစ္ခုကိုဖတ္လိုက္ရသလိုပါပဲ..... ဆရာေဆာင္းဝင္းလတ္ေရးထားတဲ့ အမွာစာေလးလိုပဲ အမေရးတဲ့စာေလးကို သိပ္သေဘာက်ပါတယ္

    ReplyDelete
  6. ရီဗ်ဴးပံုစံ ျပန္ေရးထားေပမယ့္ သက္တံ့ဆယ္စင္းရဲ႕ ထိပ္ဆံုး စာမ်က္ႏွာေတြမွာ အမွာစာ အေနနဲ႔ကို ဖတ္ခ်င္မိတဲ့ သံုးသပ္ခ်က္၊ အေရးအသားပါပဲ၊ တစ္ပုဒ္ခ်င္းစီရဲ႕ နည္းပညာ အေပ်ာ့အမာ၊ စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ ရလိုက္တဲ့ ရသခံစားမႈ၊ ဝတၳဳရဲ႕ ေက်ာ႐ိုး စတာေတြကို က်စ္က်စ္လစ္လစ္နဲ႔ ေဖာ္ျပသြားတာ တကယ္ပဲ အတုယူစရာပါ၊ တပင္တပန္းနဲ႔ အားထုတ္ေဝဖန္မႈအတြက္ လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ အပိုင္း (၂) ကိုလည္း ေစာင့္ေနပါ့မယ္...။

    ReplyDelete
  7. ေသေသခ်ာခ်ာေလးေလးနက္နက္ ဖတ္ရႈခံစားေပးတာ အင္မတန္ေက်းဇူးတင္လွပါတယ္။ ကိုယ့္ဝတၳဳေလးအေပၚ ဘယ္လိုျမင္မလဲဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ေလးတျငိမ့္ျငိမ့္ခံစားခြင့္ရလိုက္တာကိုက ပီတိျဖစ္စရာပါပဲ။ အက်စ္လစ္ဆံုး စကားသံုးရရင္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

    ReplyDelete
  8. သူသူရဲ႕ သုံးသပ္ခ်က္အေရအသားေတြ မဖတ္ဖူးဘူး အရမ္းေကာင္းတယ္ ကုိယ္တိုင္ဘဲေရးပါလား မမအားေပးေနမယ္

    ReplyDelete
  9. ေရႊအိမ္စည္ကုိယ္တုိင္လည္း စာေရးေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ပဲဆုိတာ ဒီေဝဖန္ခ်က္ေလးေတြကုိ ဖတ္လုိက္ရျခင္းအားျဖင္႔ သိသာေပၚလြင္ေစပါတယ္. အခုလုိမ်ိဳး စာဖတ္သူတစ္ေယာက္စီက ပြင္႔လင္းရုိးသားတဲ႔ သုံးသပ္ခ်က္ေလးကုိ ဖတ္ရတာ စာေရးသူေတြအတြက္လည္း တစ္အား ျဖစ္ေစမွာပါ. ေက်းဇူး ေရႊအိမ္စည္...

    ReplyDelete
  10. အေရွ႕ဆံုး စာမ်က္နွာက အမွာစာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိသလိုပါပဲရွင္..ေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. :)

    ReplyDelete
  11. မေလးအိမ့္ခ်မ္းေျမ့December 26, 2012 at 12:26 AM

    ေသခ်ာေလးေရးေပးတာတြက္ မေလး ေက်းဇူးတင္လွ်က္...
    အပိုင္း (၂) အား ငံ႔လင့္လွ်က္........ း))

    ReplyDelete
  12. ကူးသြားတယ္ ဖတ္ျပီးမွ မန္႔ေတာ့မယ္....

    ReplyDelete
  13. ပိတ္ရက္မွာ အြန္လိုင္းမသံုးျဖစ္လို႔ အခုမွ ဖတ္ႏိုင္တာပါ။ အစအဆံုးဖတ္ၿပီး သက္တံဆယ္စင္းကို စာဖတ္သူတစ္ေယာက္ေနရာက ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားသံုးသပ္ေပးထားတဲ့ စာေရးသူရဲ႕ေစတနာကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ရပါတယ္။ စာေၾကာင္းေရတိုင္းဟာ စာေရးသူေတြအားလံုးအတြက္ ခြန္အားေတြ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေစပါတယ္။ အခုလိုမ်ဳိး သံုးသပ္ခ်က္ကိုလည္း ၀မ္းေျမာက္စြာ ႀကိဳဆိုမိပါတယ္။ အြန္လိုင္းက စာေရးသူေတြအတြက္ အခုလို Review လုပ္ေပးတာ ရွားပါတယ္။ စာေရးေကာင္းသူတစ္ဦးမို႔ အြန္လိုင္းက ႀကီးငယ္မဟူတို႔ ေရးသားထားတဲ့ စာေရးသူစိတ္ကို တြယ္ၿငိေစမယ့္ စာမ်ားရွိခဲ့ရင္ အခုလို Review ေရးေစခ်င္ပါတယ္။ အြန္လိုင္းစာေရးသူ စာဖတ္သူေတြအတြက္ လိုအပ္ေနတဲ့ ကြက္လက္တစ္ခုလို႔ ျမင္မိလို႔ပါရွင္။
    ဒုတိယပိုင္းကို ဆက္လက္ေစာင့္ဖတ္ပါမယ္။ Tag လုပ္ေပးပါေနာ္။

    ReplyDelete
  14. စာေပကို အရင္းတည္ေသာ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖစ္ေလသည္ ” ဆိုတဲ့စကားလံုးေလးကိုလည္း အင္မတန္မွ ႏွစ္သက္မိပါေၾကာင္း..

    ReplyDelete