Thursday, November 15, 2012

သက္တံ့မ်ား၌ ေပ်ာ္၀င္ျခင္း (အပိုင္း-၂)




၀တၱဳဆယ္ပုဒ္ဖတ္ျပီးေနာက္တြင္ စာေရးသူ ဘေလာ့ဂါမ်ား၏ ပရိုဖိုင္ေလးမ်ားကို ျမင္ရေလသည္။ စာေရး သူမ်ား၏ အေတြး၊ အျမင္၊ ျဖတ္သန္းတည္ရွိရာ ဘ၀ပံုရိပ္ခပ္ပါးပါး တို႔ကို ေဖာ္ျပထားသည္။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ ကိုယ္ပုိင္ဒိုမိန္းမ်ား၊ အီးေမးလ္လိပ္စာမ်ား ႏွင့္ စနစ္တက်။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ အရိပ္အေယာင္ျပ ထားေသာ ရုပ္ပံုေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ဓာတ္ပံုေလးမ်ားတြဲရက္ ေဖာ္ျပထားလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္း လိုက္မလဲ ဆႏၵျဖစ္ေပၚမိေသးသည္။ သူတို႔ ေရးသားခဲ့သည္မ်ားကို ဖတ္ရႈျပီးသြား၍လား ကၽြန္မႏွင့္ေတာ့ အတန္ငယ္ ရင္းႏွီးလာၾကသလို..။ ေရွ႕ဆက္၍ စာရြက္မ်ားကို မလွန္မိေသးဘဲ ကၽြန္မအေတြးစတို႔ ခပ္ပါးပါး လြင့္ေျမာေနသည္။ ဖတ္ခဲ့ျပီးေသာ ရသမ်ားႏွင့္ သူတို႔၏ စိတ္၀ိညာဥ္မ်ားကို မရည္ရြယ္ဘဲ ဆက္စပ္ ပံုေဖာ္ မိေနသည္။ တခ်ိဳ႔က ႏူးညံ့သည္။ တခ်ိဳ႕က စူးရွသည္။ တခ်ိဳ႕က လွပသည္။ တခ်ိဳ႕က သိမ္ေမြ႔သည္။ တခ်ိဳ႕က လွ်ိဳ႕၀ွက္ဆန္သည္။ ဘ၀အေျခအေန အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ နယ္ပယ္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ အႏုပညာခ်စ္စိတ္ ထပ္တူညီ မႈ က သက္တံ့ေရာင္စံုမ်ားကို ျဖစ္ေပၚခဲ့ေလေရာ့သလား။ ရင္ထဲတြင္အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ခံစားမႈက လွပ္ကနဲ။ ဒုတိယပိုင္းကို ဆက္လက္ဖတ္ရႈခ်င္ေသာ အာသီသတို႔က လႈပ္ရွားရုန္းကန္လာသည္။

ျမတ္မြန္ “မသိကိန္း၏တန္ဖိုး” ကို စတင္ဖတ္ရႈရပါသည္။ စတင္၍ ဖတ္ကာစတြင္ ပထမတစ္ပုဒ္ႏွယ္ ပင္ ေရျခားေျမျခားေရာက္ ျမန္မာမိသားစုအခက္အခဲအေၾကာင္း တင္ျပထား သည္ဟု ထင္ျမင္မိေသး သည္။ ေရေျမျခားတြင္ ျမန္မာမိသားစုေလးတစ္ခုအတြက္ နားခိုရာအိမ္တစ္အိမ္ရရန္ အခက္အခဲျဖစ္ပံု၊ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ အိမ္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး တြင္ ေခတၱတြဲလ်က္ေနထိုင္ၾကရင္း အိမ္ခန္းတစ္ခန္းရရန္ အပူတျပင္းရွာေဖြရပံုတို႔ကို ေဖာ္ျပထားသည္။ ဖတ္သူ ကၽြန္မပါ သူတို႔အတြက္ အိမ္ခန္းေလးတစ္ခန္း အဆင္ေျပေျပ ရေစခ်င္လာသည္။ သူတို႔ အိမ္ခန္းေလးတစ္ခန္းရရွိသြားေသာ အခါမွ ကၽြန္မ သက္မခ်ကာ စိတ္သက္သာရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာတြင္ ၀တၱဳက အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခုသို႔ ရုတ္တရက္ ကူးေျပာင္း သြားသည္။ မိသားစုတြင္းမွာ ေနမေကာင္းျဖစ္မႈ၊ အလုပ္အကိုင္အဆင္မေျပမႈေတြနဲ႔ ရစ္ပတ္လာသည္။ ဒါကို လမ္းဦးတိုက္ျဖစ္ေန၍လားဟု သူတို႔သံသယ ရွိလာေသာအခါ ကၽြန္မ မ်က္ခံုးပင့္မိသည္။ ဂမၻီရဘက္ကိုမ်ား   ေရာက္သြားေတာ့မွာလား။ ၀ါးပင္ေပါက္ကေလးေတြစိုက္၍ တံခါး၀တြင္ မွန္ကေလးခ်ိတ္ လိုက္ၾက ေသာ အခါ သူတို႔ အဆင္ေျပသြားၾကေတာ့မလား ကၽြန္မေတြးမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္၀ါးပင္ေလးခမ်ာလည္း အစြမ္း မျပရရွာပါ။ ထူးမျခားနားအေျခအေနမ်ားႏွင့္ ၾကံဳၾကိဳက္လာရေသာအခါ သူတို ႔ေနာက္တစ္အိမ္ ေျပာင္းျဖစ္ ၾက ရေတာ့သည္။ သို႔ေပမယ့္ လူဆိုသည့္အမ်ိဳးအႏြယ္သည္ ကိုယ္ သိခ်င္သည္မ်ား၊ တအံုေႏြးေႏြးျဖစ္ေန သည္မ်ားကို သိလိုက္ရမွ ျဖစ္ေလရာ အဆိုပါ လမ္းဦးတိုက္အိမ္ကေလးတြင္ အရင္ေန သြားေသာ လူမ်ိဳးျခား မိသားစုထံဆက္သြယ္ကာ ေမးျမန္းၾကသည္။ ဒီေနရာမွာ လီခ်န္ ေျဖလိုက္ေသာ အေျဖ စကားကို ကၽြန္မ သေဘာက်လွသည္။

“ခင္ဗ်ားေျပာတာမ်ိဳး အခုမွ ၾကားဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဲဒီ့မွာေနခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာတယ္။ ေနမ   ေကာင္း တာလည္း ရွိတာပဲေလ။ အလုပ္အကိုင္ဆိုတာလည္း အဆင္မေျပတဲ့ အခါမ်ိဳးရွိတာေပါ့။ က်ဳပ္တို ႔ျဖင့္ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ေဆးခန္းသြားလိုက္တာပဲ။ တစ္ဘက္ကလည္း မဖ်ားမနာေအာင္ အေန အထိုင္   ေတာ့ ဂရုစိုက္ရတာေပါ့ေလ။ အလုပ္အဆင္ မေျပရင္လည္း ေျပတဲ့အခ်ိန္ျပန္ေရာက္ေအာင္ ၾကိဳးစား ဖို႔ ပဲေတြးတယ္။ အခုေျပာင္းျဖစ္တာကလည္း အိမ္သစ္၀ယ္ျဖစ္လို႔ ေျပာင္းျဖစ္သြားတာ၊ အေရးၾကီးတာက ကိုယ့္ လုပ္ရပ္ေကာင္းေနဖို႔ပဲ မဟုတ္လား”



လက္ေတြ႔ဆန္ေသာ သိပၸံနည္းလမ္းမွ အျမင္ဟုထင္ျမင္ယူဆဖြယ္ရွိေသာ္လည္း တကယ္ေတာ့ စိတ္စြမ္းအင္   ႏွင့္ပါ ပတ္သတ္ဆက္ႏြယ္ေနပါသည္။ ကၽြန္မ တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား၏ အရိုးစြဲအယူအဆမ်ား၊ ဥပါဒါန္မ်ားက မသိစိတ္ကိုပါ အံု႔မိႈင္းေစကာ လက္ေတြ႔ဘ၀ေနထိုင္မႈကိုပါ ထိခိုက္ပတ္သတ္ေစပါသည္။ အယူအဆ မရွိ   ေသာသူမ်ား၏ စိတ္တြင္းတြင္မူ စိတ္သည္ထိုအရာမ်ားႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ျငိမ္သက္ၾကည္လင္ေနရာ လက္ေတြ႔ ဘ၀သို႔ ပတ္သတ္လာျခင္းမရွိေတာ့ပါ။ လီခ်န္၏ ေနာက္ဆံုးစကားက ၀တၱဳ၏ အရွိန္ကို အျမင့္ ဆံုးထိ ျမွင့္တင္ႏိုင္ခဲ့သည္။

“ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ ေျပာေနက်စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ တခ်ိဳ႔ကိစၥေတြက မသိတာက ပိုတန္ဖိုးရွိတယ္တဲ့ ”

ျမတ္မြန္ျပလိုေသာ ရႈေထာင့္ကို ကၽြန္မ လက္ကနဲျမင္လိုက္ရသည္။မသိကန္းတစ္ခု၏ တန္ဖိုးကို ကၽြန္မ တို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာ ပမာဏအထိ ျမင္ႏိုင္ၾကမွာ ပါလိမ့္..........။

ေရခဲငွက္“တိမ္နဲ႔ေရးတဲ့ အိမ္” ကို ႏွစ္ၾကိမ္လား၊ သံုးၾကိမ္လားမသိ ကၽြန္မ ျပန္ျပန္လွန္လွန္ ဖတ္ျဖစ္ပါ သည္။ တကယ္ေတာ့ ပထမတစ္ၾကိမ္တြင္ သာမာန္အလြမ္းသိပ္သည္းဆ မ်ားေနသည့္ အေ၀းေရာက္ ၀တၱဳ တစ္ပုဒ္သာ ထင္ျမင္မိ၍ပင္..။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဖတ္ျဖစ္ေသာအခါတြင္မူ ကၽြန္မ ရင္ထဲလိႈက္ကနဲ...။ သူေျပာခ်င္တာ ရိုးရိုးအလြမ္းမဟုတ္ဘူး။ သူသြားေနတဲ့ ေတာလမ္း၊ ေတာင္လမ္းေတြဟာ ရိုးရိုးခရီးမဟုတ္ ဘူး။ တဂိုး၏ “ခရီတေထာက္နားျခင္း” ကို စြဲလမ္းခဲ့ဖူးေသာ၊ ငယ္စဥ္ ဖတ္စာအုပ္မွ “ခရီးသည္” ကဗ်ာေလး ကို   ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးေသာ ကၽြန္မ အတြက္ သူျဖတ္သန္းေနေသာ ထင္းရႈးရနံ ႔ေတာအုပ္မ်ား၊   ေက်ာက္   ေဆာင္ေက်ာက္သားမ်ား၊ နွင္းခဲျပင္က်ယ္မ်ားက ရင္ကိုထိရွေစသည္။ ကၽြန္မေျခဖ၀ါးေအာက္က လမ္း သည္ဘာပါလိမ့္။ ကၽြန္မ ဘယ္ကုိေလွ်ာက္လွမ္းေနပါလိမ့္...။

“ဒီတိုက္ပြဲေတြ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ရပ္သင့္တယ္လို႔ တစ္ဆက္တည္းေတြးမိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ရပ္မလဲ ဆိုတဲ့ ျပႆနာက တစ္ဆက္တည္းတြဲ ပါလာခဲ့တယ္။တိုက္ပြဲေပါင္း မ်ားစြာကို ဆင္ႏႊဲရင္း တိုက္ပြဲ အေတြ႔ အၾကံဳေတြ  ရင့္က်က္ျပည့္၀လာတဲ့ စစ္သူၾကီးတစ္ေယာက္ပဲ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ တစ္ခ်ိ္န္တည္း မွာပဲ တစ္စံု တစ္ရာကို ေတြးမိရင္း   ေၾကာင့္ၾကပူပင္ လာမိခဲ့တယ္။”
“ ငါ အမွန္တကယ္ပဲ ရပ္တန္႔ႏိုင္ပါ့မလား...”

တိုက္ပြဲေတြကို ညည္းညဴရင္း၊ ျငဴစူရင္း ကၽြန္မတို႔ေတြ တိုက္ပြဲေပ်ာ္ေတြမ်ား ျဖစ္ေနၾကသလား။ ဘယ္ေသာ အခါ ရပ္တန္႔ႏိုင္မွာလဲ။ တစ္ခါတရံေအာင္ျမင္မႈမ်ား၊ ခ်ိဳျမိန္မႈမ်ားက တိုက္ပြဲထံမွ ေသြးစက္မ်ား၊ နာက်င္မႈ မ်ားကို ေမ့ေလ်ာ့ေစသည္ ထင္ပါသည္။ လိုအင္ဆႏၵေၾကာင့္လား၊ ရည္မွန္းခ်က္ အမည္ခံ တက္မက္မႈ   ေတြ ေၾကာင့္လား၊ ငါ ဘာဆိုတာ သိေစ လိုစိတ္ မခံခ်င္စိတ္မ်ားေၾကာင့္လား။ သူကေတာ့ ဆြဲေခၚခံရျခင္း ကို ဒီလိုေရးဖြဲ႕ထားပါသည္။

“ေဘးဘီ၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ သူ႔လိုမ်ိဳး တရြတ္တိုက္ဆြဲပါေနသူ တခ်ိဳ႕ ကို ေတြ႕ရတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊ တခ်ိဳ႕က မေရမရာ၊ တခ်ိဳ႕က အိပ္မံႈစုတ္ဖြား၊ တခ်ိဳ႕က ျပဴးျပဴး ပ်ာပ်ာ။”

မျဖစ္သင့္ဘူး။ မျဖစ္ရဘူး ျငင္းဆန္ေနရင္းက သူ႔ ေျခလွမ္းေတြ ေရွ႕ဆက္ေနပါေရာ့လား...။ ကၽြန္မစိတ္ေတြ မိႈင္းျပျပ၊ လြမ္းေမာေမာ။ ဒက္ဖိုေဒးလ္ပန္းေလးမ်ား၊ ထင္းရႈး ပင္ေလးမ်ား၊ နွင္းခဲျပင္ၾကီး၊ စမ္းေခ်ာင္းေလး အနား သူ႔ကို ျပန္ေရာက္ေစခ်င္သည္။

“ကမ္းေ၀းျမစ္တစ္စင္းကေတာ့ ပင္လယ္ဆီကို ဦးတည္လို႔ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ စီးလို႔ ေမ်ာလို႔ ေကာင္းေန တုန္း.......”

သူကေတာ့ ၀တၱဳေလးကို အဆံုးသတ္သြားျပီ။ ကၽြန္မ အေတြးစထဲတြင္ေတာ့ အဆံုးမသတ္ခ်င္ေသး။   ျမစ္တို႔မည္သည္ တစ္ေန႔ေသာအခါ ေအးျမတဲ့ေတာရိပ္ေအာက္ရွိ စမ္းေခ်ာင္းေလးဆီ   ျပန္လည္စီးေမ်ာ လာေကာင္းရဲ႕ေလ.....။

အိမ့္ခ်မ္းေျမ့“အေမြအႏွစ္” ကို ဖတ္ရပါသည္။ တန္ဖိုးရွိလွေသာ ေဆာင္းပါးေကာင္း တစ္ပုဒ္ပင္။  ႏိုင္ငံ ရပ္ျခားေရာက္ ျမန္မာစိတ္ေပ်ာက္ေနသူမ်ားသာမက ျပည္တြင္းေန ျမန္မာမ်ားပါ ဖတ္ရႈသင့္လွသည့္   ေဆာင္းပါးေကာင္း တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ လူမ်ိဳးတိုင္း မိမိႏိုင္ငံ၊ မိမိယဥ္ေက်းမႈကို တန္ဖိုးထားၾကပံုမ်ား၊   ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာ့ရိုးရာ၊ မိခင္ဘာသာစကားကို တန္ဖိုးထား သင့္ေၾကာင္း  အထူးျပဳေဖာ္ျပထားသည္။ ပညာေနာက္၊ ေငြေနာက္ကို လိုက္ရင္း ကိုယ့္နိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို အထင္ မၾကီးေတာ့ေသာ၊ လူမ်ိဳးျခားမ်ားေရွ႕တြင္   ႏွိမ့္ခ်ေျပာရန္ ၀န္မေလးေသာ လူတန္းစားတခ်ိဳ႕ အေၾကာင္း   ေရးျပ  သြားသည္တြင္ အိမ့္ခ်မ္းေျမ့သာမက ကၽြန္မပါ ခံစားနာက်င္လာသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္..။

 “မိမိအမ်ိဳးႏြယ္ကို ရြံရွာမုန္းတီးတတ္သူမ်ား (သို႕) စိတ္ပညာဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရတစ္ခုကို ယူသံုးရရင္ေတာ့ Self-Haters ေတြမ်ားျဖစ္သြားႏိုင္မလား” ဟု စာေရးဆရာမညည္းညဴသလို ကၽြန္မ  လိုက္ညည္းညဴ ခ်င္ လာသည္။

“အိမ္မွာကေလ အဂၤလိပ္လိုပဲ ေျပာေတာ့ ျမန္မာစကား သိပ္ျပီးေတာ့ေလ မတတ္ေတာ့တာေလ၊ I know it's a shame ပါ။ ဒါေပမဲ့ သိတယ္မဟုတ္လား၊ ျမန္မာေတြနဲ႔ကလည္း မေပါင္းဘူးဆိုေတာ့ေလ You know?”

ေၾသာ္ ....ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ..။ ကၽြန္မ ရယ္ခ်င္စိတ္တစ္၀က္၊ စိတ္ပ်က္ျခင္းတစ္၀က္။

“ႏိုင္ငံျခားဆိုတာကို လိုအပ္တာထက္ ပိုအထင္ၾကီးေနမိတဲ့ အခါ၊ ျမန္မာျပည္၊ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔   ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြကို ရွိေနျဖစ္ေနတာထက္ ပိုမိုေလွ်ာ့ေပါ့ အထင္ေသးေနမိ တဲ့အခါမွာ၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ လူမႈပတ္၀န္း က်င္မွာ မိမိကိုယ္ကို ျပန္မုန္းတီးသူေတြ ေပၚလာတတ္သလားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေမးလာခဲ့မိပါတယ္”

ကၽြန္မတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားသည္ နိမ့္က်သိမ္ငယ္ေနသူမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ အမ်ားအလယ္ မဖြင့္ဟ ရဲေလာက္   ေအာင္ ယုတ္မာညစ္ညမ္းေသာျပဳမူၾကသူမ်ားလည္း မဟုတ္ၾကပါ။ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈ၊ ရိုးရာအစဥ္အလာ   ေတြႏွင့္လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၏ ရွိသင့္ေသာအဆင့္အတန္းေတြနွင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ရုပ္၀တၱဳျမင့္မားမႈေနာက္ လိုက္ ရင္း မိမိအမ်ိဳး၊ မိမိစာေပ၊ မိမိ ယဥ္ေက်းမႈကို ရြံရွာမုန္းတီးကာ ေမ့ေလ်ာ့ၾကသူမ်ား မျဖစ္ၾက ပါေစႏွင့္။   ေမ့ေပ်ာက္ရင္း ေမ့ေပ်ာက္ရင္း ျမန္မာဟူေသာလူမ်ိဳးစု တျဖးေျဖးေပ်ာက္ကြယ္ လာျပီး ျမန္မာ့ ေျမေပၚ   တြင္ ျမန္မာမဟုတ္ေသာ တျခားအမ်ိဳးအႏြယ္မ်ားက ျမန္မာစကားမ်ားကို ေျပာရင္း၊ ေရွးရိုးစဥ္ဆက္ မိဘ ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ အေမြအႏွစ္ေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ေမြ႕ရင္း၊ ဧရာ၀တီျမစ္ျပင္က်ယ္တြင္ လင္းပိုင္မ်ားႏွင့္   ျမဴးတူး   ေပ်ာ္ပါးေနေသာ အခါမွ ခုႏွစ္သံခ်ီငိုခ်င္းမခ်ၾကပါေတာ့ႏွင့္။  ေမွာက္သြားေသာ  ႏြားႏို႔အိုးကို   ေရႊစည္းခံု ကပ္လွဴတယ္ဟူ၍လည္း ရေသ့ စိတ္ေျဖေျပာခ်င္ေန၍ လည္း မရေတာ့ေၾကာင္း၊ ကိုယ္ေရြးတဲ့လမ္း ကိုယ္ ေလွ်ာက္ေနရတယ္ဆိုတာပဲ အမွတ္ရေနရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စာေရးသူက စူးစူးရွရွ တင္ျပ သြားပါသည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္“ ျမန္မာ” ဟူသည့္ ကဗ်ာေလးနွင့္ အဆံုးသတ္သြားေသာ “အေမြအႏွစ္” သည္ တန္ဖိုးထိုက္တန္ လွေသာ ေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုဒ္ပင္။

ျမစ္က်ိဳးအင္း“ႏွလံုးသား ရွိတဲ့ အရပ္” ကို ဆက္လက္ဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ ျမိဳ႔ျပ၏တိုးတက္မႈမ်ားတြင္ သာ ယာနစ္ေျမာရင္း မိသားစုအေပၚေမ့ေလ်ာ့ထားမိေသာ၊ ေအးစက္မိေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္၏ စိတ္ခံ စားမႈ ကို ေရးဖြဲ႕ထားသည္။ သာမာန္ၾကည့္လွ်င္ အျပစ္တင္စရာေပမယ့္ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ယံုၾကည္  စိတ္ခ်ထားမႈေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဥပမာ-“ ငါ ဘယ္ အခ်ိန္ ဆက္သြယ္ ဆက္သြယ္ ရတာပဲ” ဆိုတာမ်ိဳး၊ “ငါ အမွား လုပ္လည္း ခြင့္လႊတ္မွာပါ” ဆိုတာမ်ိဳး။ ရုန္းကန္ရင္း၊ အသစ္အဆန္းေတြမွာ  ေပ်ာ္ေမြ႔ ရင္း သတိရ လြမ္းဆြတ္စိတ္ကို တစ္ေနရာမွာ ေခတၱပံုထားမိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ၀တၱဳထဲမွ လူငယ္   ေလး သာမက ကၽြန္မတို႔ေတြလည္း ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးဆန္ဆန္မွ လြတ္ကင္းႏိုင္ လိမ့္မည္ မထင္ပါ။

ဇာတ္ေကာင္လူငယ္ေလးသည္ သူ႔အစ္ကိုႏွင့္ ဖုန္းေျပာေနရာမွ ထပ္ကာထပ္ကာေျပာေနေသာ သူ႔အစ္ကို ၏ စကားမ်ားကို ျငီးေငြ႔လာသည္။ ဖုန္းကဒ္ ကုန္ေတာ့မွာပဲဟု   ျငိဳျငင္စ ျပဳလာသည္။ ေနာက္ဆံုး သည္းမခံ   ႏိုင္ေတာ့ သည့္ အဆံုးတြင္ ဖုန္းခြက္ကို အသာခ်လိုက္သည္တဲ့..။ ျဖစ္တတ္ ပါသည္ဟု ျဖည့္ေတြးေပးေန   ေသာ ကၽြန္မပင္ ဟာကနဲ...။ မလုပ္ရဘူးေလ ကေလးရယ္..။ ဟိုခမ်ာ သတိရရွာလြန္းလို႔ေလ။ ခပ္ရိုးရိုး စကားေလးေတြကိုပဲ သည္းခံျပီး နားေထာင္ေပးလိုက္ပါ။

တကယ္ေတာ့ ထိုလူငယ္ေလး မေနႏိုင္ခဲ့ပါ။ လူငယ္စိတ္ႏွင့္ တဒဂၤတံု႔ျပန္ခဲ့ျပီးမွ အတိတ္မွ အစ္ကိုႏွင့္ ပတ္ သတ္ေသာ ပံုရိပ္မ်ား၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ားကို တရိပ္ရိပ္ျမင္ေယာင္ လာေသာအခါ သူ ေနာင္တတရားတို႔နွင့္ ပူေလာင္လာသည္။ သူ ၀မ္းနည္းလာသည္။ ဖုန္းျပန္ေခၚေသာအခါ သူ႔အစ္ကိုက အျပင္ထြက္သြားခဲ့ျပီ။ သူ႔ မိသားစုေလးကေတာ့ ဖုန္းလိုင္း က်သြားသည္ဟု သူ႔အေပၚ ရိုးသားခ်စ္ခင္စြာေတြးေပးေနျမဲပင္။ လူငယ္   ေလး၏ မ်က္၀န္းမွ မ်က္ရည္မ်ား တလိမ့္လိမ့္က်လာသလို ကၽြန္မ ရင္ထဲ၍လည္း နင့္ကနဲ။ သူ႔အစ္ကို အတြက္လား..၊ သူ႔အတြက္လားေတာ့ ေသခ်ာေရရာ မသိလွေခ်။ သူေရရြတ္ေသာ စကားေလးမ်ားကိုေတာ့ ကၽြန္မျပံဳးလ်က္ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ျဖဴစင္ေသာခ်စ္ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း၊ စနာေဖးမျခင္းေတြသည္ မိစားစုထံမွသာ ရႏိုင္ေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ၏ ေနာင္တတရားက သင္ေပးခဲ့ျပီ။ ျပီးျပည့္စံုေသာ ေခတ္မီ အသံုး အေဆာင္ပစၥည္းမ်ား သည္ ေမေမ ညတိုင္း ဖက္အိပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေခါင္းအံုးေလးေလာက္ပင္ တန္ဖိုးမရွိေတာ့ပါ။”

“သည္ အရပ္မွ အေနၾကာလာလွ်င္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို မခံစားတတ္ေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့ႏွလံုးသား လြင္တီးေခါင္ျဖစ္သြားမွာ စိုးရိမ္မိသည္။ .........ထိုအရပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္မွ ခ်စ္ေသာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေသာ ႏွလံုးသားမ်ား တည္ရွိေနေၾကာင္း မေမ့မေလ်ာ့ အထပ္ထပ္ သတိေပးေနမိေတာ့သည္”



@@@ အပိုင္း (၂) နွင့္ အဆံုးသတ္မည္ဟု ၾကံရြယ္ထားေသာ္လည္း ခံစားမႈ အလ်င္အရ ေနာက္တစ္ပိုင္း ခြဲလိုက္ရပါသည္။ အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာမႈအားလည္းေကာင္း၊ အပိုင္း ထပ္မံခြဲမႈေၾကာင့္လည္းေကာင္း အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ အပိုင္း (၃) တြင္ အဆံုးသတ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားမည္ျဖစ္ျပီး ရက္မျခားဘဲ ဆက္တိုက္ တင္ေပးႏိုင္ေအာင္လည္း ၾကိဳးစားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ပန္ၾကားအပ္ပါသည္။@@@

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္

ေရႊအိမ္စည္
15.11.2012
PM:10:00

9 comments:

  1. ကိုကိုး အိမ္December 26, 2012 at 12:28 AM

    တကယ္ ေလးေလးနက္နက္ဖတ္ျပီး စာေရးသူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ ေပးခ်င္တဲ့ရသနဲ႕ မက္ေဆ့ခ်္ကို စူးစူးရွရွ ဝင္ေရာက္ေတြးေတာျပီး ဂရုတစိုက္ေရးထားတဲ့အတြက္ ဖတ္ထားျပီးျဖစ္ေပမယ့္ မေတြးမိေသးတဲ့အေတြးေတြကို ေတြးမိရပါတယ္... ဝါက်အထားအသိုနဲ႕ အစီအစဥ္တက်ေဖာ္ျပတာေလးအရမ္းေကာင္းပါတယ္... ခံစားမွဴ႕အားေကာင္းတဲ့သူေတြကို ဖန္တီးသူျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္... ခံစားျခင္းဆိုတာတစ္ေယာက္တည္းဆီမွာ ျမံဳသိပ္သြားျခင္းျဖစ္ျပီး ဖန္တီးျခင္းဆိုတာကေတာ့ အျခားသူေတြကို ျပန္လည္ခံစားေစျခင္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိမိရဲ႕ရင္ထဲမွာ အမွန္တကယ္ျဖစ္တည္လာတဲ့ခံစားခ်က္ကို ေရးသားျခင္းဟာ တကယ့္ရသအစစ္ေတြကိုျဖစ္လာေစပါတယ္... အမေရႊအိမ္စည္လည္း ခံစားမွဳအားေကာင္းသူျဖစ္တဲ့အတြက္ အမဖန္တီးမယ့္ အသစ္အသစ္ေသာ ရသေတြကိုလည္း ခံစားခ်င္ပါတယ္...... ေနာက္ထပ္မ်ားရွိရင္လည္း Tag ေပးပါ... အခုလို Tag ေပးတဲ့အတြက္လည္းေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ.

    ReplyDelete
  2. ဒီတစ္ပိုင္းမွာလည္း ထဲထဲဝင္ဝင္ ခံစား၊ သံုးသပ္ထားတာေတြ ဖတ္ရလို႔ ေက်နပ္စရာပါပဲ၊ စာတစ္ပုဒ္ခ်င္းစီကို စာဖတ္သူ တစ္ေယာက္ေနရာက လိုက္ပါခံစားပံုက တကယ္ပဲ စူးစူးနစ္နစ္ ႐ွိလြန္းလွပါတယ္ မသူသူဟန္...၊ အပိုင္း ခြဲရတာေတြ အတြက္လည္း စႏိုးစေနာင့္ မျဖစ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ႏုသစ္လတ္ဆတ္တဲ့ အေတြးအျမင္ အညြန္႔စိမ္းစိမ္းေလးေတြ ဖတ္ရမွာကို သိေနတဲ့ေနာက္ေတာ့ ေတာင္တက္ေႏွးတာကို ယိုးမယ္ဖြဲ႔စရာ အေၾကာင္းမွ မ႐ွိတာပဲေလ...ေနာ။ :)

    ReplyDelete
  3. ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္....မေရႊအိမ္စည္..

    ReplyDelete
  4. ေလးေလးနက္နက္ ဖတ္ရႈခံစားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ေရွ႕ဆက္ေရးျဖစ္မယ့္ စာေတြအတြက္လည္း ပိုျပီးၾကိဳးစားအားစိုက္ဖို႔ စိတ္ခြန္အားေတြ ရေစပါတယ္။ ေနာက္အပိုင္းေလးေတြလည္း ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါတယ္။

    ReplyDelete
  5. သတိုး သတိုးDecember 26, 2012 at 12:30 AM

    ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္ဗ် း))

    ReplyDelete
  6. ခံစားမိသမွ် အခ်က္က်က်နဲ႔ ေရးထားတာ ဖတ္ရသူစိတ္ထဲ တသိမ့္သိမ့္နဲ႔ ႏွစ္သက္မႈကို ျဖစ္ေစပါတယ္ ညီမေလးေရ..
    အားထုတ္မႈ၊ ေစတနာကို အသိအမွတ္မျပဳပဲ မေနႏိုင္ပါဘူး..
    တတိပိုင္းကိုလည္း စိတ္လက္ရွည္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနလွ်က္ပါရွင္..

    ReplyDelete
  7. ဏီလင္း ညိဳDecember 26, 2012 at 12:30 AM

    အေပၚက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ေျပာသြားသလိုပါပဲ မေ႐ႊအိမ္စည္။ ဒီလိုမ်ိဳးေလးေတြ ေရးထားတာကို ဖတ္႐ႈခြင့္ရလုိ႔ ၀မ္းလည္းသာသလို၊ စာေတြဆက္ေရးဖို႔အတြက္လည္း အားအသစ္ေတြ ျဖစ္ရမိပါတယ္...။ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္...။ က်န္တဲ့ အပိုင္းကိုလည္း အျခားေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ထပ္တူ... ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားလွ်က္ပါခင္ဗ်ာ...:)

    ReplyDelete
  8. မေရႊအိမ္စည္ ေရးထားတာေလးကို အေပၚက ညီအကိုေမာင္နွမေတြ ေပးထားတဲ့ ေကာ္မန္႔ေလးေတြနဲ႔တူတူ ပါပဲ အားေပးေနပါတယ္..ထပ္မံျပီးေတာ့လည္း ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္..:)

    ReplyDelete
  9. ဆရာမေရႊအိမ္စည္ေရ.....အေရးအသားေတြကညက္ေနတာပဲ။စာေတြျပန္ေရးေတာ့ေလ။

    ReplyDelete